Η εποχή των γκαρντ ανατέλλει στην Εθνική μπάσκετ (Sportday / Φ.Συρίγος)

Το πρώτο συμπέρασμα από τις προσκλήσεις στην Εθνική μπάσκετ εν όψει του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος που θα γίνει τον Σεπτέμβριο στο Βελιγράδι είναι ότι, όσο περνάει ο καιρός, όλο και κλείνει ο κύκλος των παικτών που μπορεί να ενδιαφέρουν πραγματικά τον εθνικό προπονητή. Πράγμα που σημαίνει ότι λιγοστεύουν οι λύσεις για το εθνικό συγκρότημα, το οποίο είναι γνωστό από τώρα σε ποιους θα στηριχθεί.

Από τους περσινούς «Ολυμπιονίκες» ο προπονητής Π. Γιαννάκης κάλεσε τους έντεκα από τους δώδεκα, με μόνο (οικειοθελώς...) απόντα τον Αλβέρτη, ο οποίος δήλωσε αποφασισμένος να ξεκουραστεί. Από τους υπόλοιπους επτά, ο Χαρίσης δεν ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση επικαλούμενος διάφορα προβλήματα, αλλά το σημαντικότερο, που δεν είπε, ήταν πως θεωρούσε τον εαυτό του συμπλήρωμα για να βγει η προετοιμασία και ότι δεν είχε καμία πιθανότητα να συμπεριληφθεί στους δώδεκα εκλεκτούς.

Συμπληρωματικός δείχνει να είναι και ο Παπαμακάριος, ο οποίος όμως λόγω χαρακτήρα θα πολεμήσει για μία θέση με όλες του τις δυνάμεις, όπως ακριβώς έκανε και πριν από δύο χρόνια, όταν τον είχε καλέσει ο Ιωαννίδης για το Ευρωπαϊκό της Σουηδίας. Ο Μπουρούσης είναι φανερό ότι κλήθηκε για να συμβάλει στην καλύτερη προετοιμασία του Παπαδόπουλου. Δεν έχει καμία τύχη. Οχι γιατί δεν έχει ταλέντο και σημαντικά προσόντα, αλλά γιατί ακόμα δεν έχει σταθεροποιήσει στο επιθυμητό επίπεδο την απόδοσή του. Ομως με αυτή την πρόσκληση εγγράφει μια πρώτη υποθήκη, η οποία μπορεί να αποδειχθεί πολύ σημαντική εάν και εφόσον στο μέλλον δουλέψει με την ίδια ή και μεγαλύτερη διάθεση.

Ο,τι ισχύει για τον Μπουρούση ισχύει περίπου και για τον Πελεκάνο, ο οποίος έρχεται από μια χρονιά με πολλά προβλήματα, που όμως έκλεισε με τον καλύτερο τρόπο, τόσο γι' αυτόν (όταν βρήκε βέβαια χώρο στην πεντάδα της ΑΕΚ λόγω του τραυματισμού του Μπέιλι), όσο και για την ομάδα του.

Ο Βασιλειάδης και ο Βασιλόπουλος είναι δύο από τα βασικά στελέχη της προπερσινής Εθνικής Εφήβων, που κέρδισε το χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο της Θεσσαλονίκης. Θα περίμενε κανείς ότι, όπως συνέβη με αρκετούς αντιπάλους τους σε εκείνο το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, θα είχαν ήδη κερδίσει θέση στη μεγάλη Εθνική, όμως οι προβλέψεις για μια ακόμα φορά διαψεύστηκαν. Γιατί η εξέλιξή τους, όπως και τόσων άλλων ταλέντων πριν από αυτούς, δεν ήταν η αναμενόμενη. Αλλωστε, να μην ξεχνάμε ότι ο σταρ της δικής τους φουρνιάς ακούει στο όνομα Σχορτσιανίτης και στα 21 του χρόνια αποκτά συνεχώς περισσότερα νεύρα και κιλά και αλλάζει τις ομάδες (Ηρακλής, Καντού, Αρης, Ολυμπιακός) σαν τα πουκάμισα, ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή θα βρει επιτέλους εκείνη που θα υπομείνει τα ελαττώματά του και θα εκτιμήσει τα όποια προσόντα θα του έχουν απομείνει...

Με αυτά τα δεδομένα (συν το ότι οι δύο πιτσιρικάδες θα περάσουν και από την 25ήμερη δοκιμασία με την Εθνική Ελπίδων, σε Καναδά και Αργεντινή), μπορεί να πει κανείς από τώρα ότι οι δέκα από τις δώδεκα θέσεις είναι, καλώς εχόντων των πραγμάτων, πιασμένες προκαταβολικά, ότι ο Κόμματος (ειδικά τώρα, που δεν υπάρχει Αλβέρτης) θα χάσει την ενδέκατη μόνο αν βάλει στόχο του να σπάσει τα νεύρα του Γιαννάκη και ότι η δωδέκατη θέση φυσιολογικά θα παιχθεί ανάμεσα στον έμπειρο Παπανικολάου και τον Βασιλόπουλο, εφόσον ο τελευταίος δεν καταθέσει όλες τις δυνάμεις του στις εξοντωτικές υποχρεώσεις του με την Ελπίδων.

Βεβαίως, υπάρχουν κι εκείνοι που επιμένουν ότι κάποιοι παίκτες κακώς αγνοήθηκαν. Πρώτοι και καλύτεροι οι «φαν» του Νίκου Οικονόμου, που πιστεύουν ότι η πολύ καλή χρονιά του με τον Πανιώνιο θα έπρεπε να τύχει αναγνώρισης με μια πρόσκληση στην Εθνική ομάδα. Τι θα σήμαινε όμως ενδεχόμενη επιστροφή του Νικόλα; Δικαιοσύνη, ρεαλισμό ή πισωγύρισμα; Η αλήθεια είναι, πάντως, ότι ο Γιαννάκης δεν μπήκε σε αυτόν τον προβληματισμό. Οπότε...

Κάποιοι δεν βλέπουν με καλό μάτι την επιμονή στον Χατζηβρέττα. Του καταλογίζουν περιορισμένη τεχνική κατάρτιση και αναποτελεσματικότητα στις κρίσιμες στιγμές και τα καθοριστικά ματς. Ομως το πράγμα σκαλώνει στον αντικαταστάτη του, κυρίως γιατί ο Βασιλειάδης, που πέρυσι τέτοια εποχή λέγαμε ότι ίσως θα έπρεπε να είχε κληθεί για τους Ολυμπιακούς, παρουσιάζει τραγική στασιμότητα. Κάποιοι είπαν για τον Ηλιάδη του Ηρακλή, που πήγε καλά στους Μεσογειακούς, ενώ κάποιοι άλλοι επιμένουν για τον Χατζή ότι είναι ο μεγάλος αδικημένος. Ομως τα συν και τα πλην των «μνηστήρων» δεν βγάζουν επί της ουσίας κανέναν καλύτερο από τον Χατζηβρέττα, ο οποίος δουλεύει πολύ, αναλαμβάνει αρκετούς άχαρους ρόλους, σουτάρει μόνο όταν πρέπει και δεν μιλάει σχεδόν ποτέ!

Επί της ουσίας, όμως, τι μπορεί να κάνει αυτή η Εθνική, που όλα δείχνουν ότι θα αποτελεί μια μικτή του Παναθηναϊκού και των ξενιτεμένων διεθνών; Μέχρι και πέρυσι λέγαμε ότι το αδύνατο σημείο του εθνικού μας συγκροτήματος ήταν τα γκαρντ. Ομως με την ωρίμανση του Παπαλουκά, την πλήρη καθιέρωση του Διαμαντίδη και την εκτόξευση των Ζήση, Σπανούλη, έχω την εντύπωση ότι από φέτος θα έχουμε μια τρομερή τετράδα, ικανή να παίξει καθοριστικό ρόλο απέναντι σε οποιονδήποτε αντίπαλο.

Το μόνο σχετικά αδύναμο σημείο των τεσσάρων αυτών παιδιών είναι ότι κανείς τους δεν θεωρείται κλασικός σουτέρ. Οχι ότι δεν σκοράρουν, ούτε ότι δεν θα βάλουν τα σουτ που πρέπει. Απλώς, για κανέναν από τους τέσσερις ο προπονητής δεν θα έφτιαχνε σύστημα για να βγει να σουτάρει ελεύθερος.

Αυτό σημαίνει ότι η ομάδα θέλει κάποιους κλασικούς σουτερ. Γι' αυτό έχουν επενδυθεί μεγάλες ελπίδες στον Κόμματο, ο οποίος πέρυσι έβγαλε ένα μεγάλο σχολείο (Μακάμπι), στο οποίο πιστεύεται ότι μπορεί να βελτιώσει ορισμένα ελαττώματά του. Γι' αυτό, επίσης, μένει στην ομάδα ο Χατζηβρέττας και ακριβώς γι' αυτό ο Γιαννάκης εξάντλησε όλες τις πιθανότητες με τον Αλβέρτη.

Οπως και πέρυσι, η Εθνική θα έχει υπερπληθώρα λύσεων στη θέση «4», από την οποία μπορούν να παρελάσουν τα 6/12 των παικτών. Αντίθετα, στο «3» μόνο ο Κακιούζης θεωρείται κλασική (πλην ολίγον πεπαλαιωμένη...) λύση. Θα τον συνδράμουν ο Χατζηβρέττας και, ανάλογα με τις περιστάσεις, κάποιοι από τους τέσσερις γκαρντ που αναμένεται να αποτελέσουν τη ραχοκοκαλιά της ομάδας.

Μοναξιά στη θέση «5» θα νιώσει και φέτος ο Λ. Παπαδόπουλος. Μικρό το κακό, όμως, αν και φέτος παίξει όσο καλά έπαιξε πέρυσι στους Ολυμπιακούς. Αναγκαστικά τον ρόλο του μπακ απ του Λάζαρου θα αναλάβει ο Τσαρτσαρής, μια και από τους υπόλοιπους ψηλούς έχει το μεγαλύτερο κορμί, την καλύτερη πάσα στο λόου ποστ και την υψηλότερη τεχνική κατάρτιση.
Βεβαίως, με τους αντιπάλους που έχουμε στην πρώτη φάση (Γαλλία με Πάρκερ, Πιετρούς, Ντιό, Ριγκοντό, Σλοβενία με Νεστέροβιτς, Ούντριχ, Λάκοβιτς, Λάχμπαρ, Βοσνία με Καστλ και Ντόμερκαντ!) τα πράγματα δεν είναι καθόλου εύκολα. Ομως σε όλα αυτά θα αναφερθούμε σε ένα μελλοντικό σημείωμα.