Τα δύο κεφάλια κοιτάζουν πίσω (Sportday / Ν.Παπαδογιάννης)

Τα τελευταία χρόνια, η πορεία των δύο «Δικεφάλων» ήταν παράλληλη και παράξενη: το ένα κεφάλι κοιτούσε μπροστά και το άλλο ήταν μονίμως στραμμένο προς τα πίσω. Φέτος, τόσο η ΑΕΚ όσο και ο ΠΑΟΚ αποφάσισαν να κόψουν το κεφάλι που ατένιζε το μέλλον. Δει δη χρημάτων. Ποιο μέλλον, τώρα; Καλά-καλά δεν έχουν μάτια να κοιτάξουν το παρόν...
Η φιναλίστ του φετινού πρωταθλήματος ΑΕΚ οδήγησε τον επιτυχημένο προπονητή της προς την έξοδο, όταν τον ενημέρωσε ότι κατεβάζει τον πήχη. Πούλησε τον κορυφαίο παίκτη της (Ζήσης), κατέβασε ελαφρά τη καρδία τη σημαία της από τον ιστό (Χατζής), έβαλε πωλητήριο σε όλους τους υπόλοιπους, νέους και γέρους, Ελληνες και ξένους, διεθνείς και... εσωτερικής κατανάλωσης.

Ο έκτος της σεζόν που ολοκληρώθηκε, ΠΑΟΚ έβγαλε στο σφυρί τους δύο μπασκετμπολίστες πάνω στους οποίους είχε χτίσει -υποτίθεται- το μέλλον του: Βασιλειάδη, Βασιλόπουλο. Πήρε διαζύγιο με τον πρώτο σκόρερ και πασέρ της τελευταίας διετίας στην Α1 (Μουλαομέροβιτς), έδιωξε τον ικανότατο Νίλσεν, έμεινε να ποντάρει σε μετρίως μέτριους και αζήτητους.
Δεν είναι ακριβώς ίδιες οι περιπτώσεις, έχουν όμως κοινό παρονομαστή: «Το μπάσκετ δεν φέρνει χρήμα». Ο Φιλίππου απογοητεύτηκε από την (απίστευτη, όντως) αδιαφορία των οπαδών της ΑΕΚ, είδε κι απόειδε, οπότε το πήρε απόφαση: θα ξοδεύει όσα κερδίζει, ούτε σεντ παραπάνω. Και σ' όποιον αρέσει. Ο Πανελούδης αποφάσισε να μπαλώσει τις τρύπες του ταμείου του ΠΑΟΚ με τον πιο εύκολο τρόπο: πουλάει ό,τι έχει αγοραστική αξία και ισοσκελίζει έτσι τα χρέη. Και σ' όποιον αρέσει.

Ο ψυχρός παρατηρητής θα πει ότι αυτός είναι ο νόμος της αγοράς. Οτι δεν μπορεί να επιβιώσει μια επιχείρηση όταν τα έξοδά της είναι πολλαπλάσια από τα (μηδαμινά) έσοδα. Σύμφωνοι. Υπάρχει όμως και η άλλη όψη του νομίσματος. Σε μια εταιρεία παραγωγής αθλητικού θεάματος, έσοδα θα προκύψουν εάν υπάρξει επένδυση. Ανοιγμα. Τόλμη. Οραμα. Και επιμονή. Δεν γεμίζει σε μόνιμη βάση ένα Καραϊσκάκη εάν δεν ντυθεί στα κόκκινα ένας Ριβάλντο.

Βεβαίως, ο Γιάννης Φιλίππου έχει έτοιμη την απάντηση. «Πήρα τον Ιβκοβιτς», θα πει. «Τον Ιωαννίδη. Εφερα σπουδαίους παίκτες, Ελληνες, Ευρωπαίους, αλλά και από το ΝΒΑ. Εφτιαξα ομάδα που πήρε τίτλους σε Ελλάδα και Ευρώπη. Πού είναι η ανταπόδοση; Πού είναι το κέρδος; Δύο χιλιάδες εισιτήρια κόβαμε και όταν φτάσαμε στο φάιναλ-φορ της Ευρωλίγκας». Ο δε Τάκης Πανελούδης έχει άλλη επωδό: «Οποιος θέλει την ομάδα, ας πληρώσει τα χρέη της και ας την πάρει. Εγώ τουλάχιστον είμαι ΠΑΟΚτσής». Πιάνει πολύ αυτό το τελευταίο, στον Βορρά.

Τόσο στην Αθήνα όσο και στη Θεσσαλονίκη, οι οπαδοί των δύο ομάδων ψευτο-ξεσηκώθηκαν. Στην πραγματικότητα, δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή, όπως δεν δίνει δεκάρα και ο οπαδικός Τύπος που πρόσκειται στους δύο «Δικεφάλους» (ειδικά ο της ΑΕΚ). Ο Σικαμπάλα ας είναι καλά και ο Βεντζλίσκι. Φύκια για μεταξωτές κορδέλες.

Πρόκειται για την απόλυτη απογοήτευση. Μαύρη μαυρίλα. Διότι, αντίθετα με τις περισσότερες ομάδες της Α1, η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ μπαίνουν στη νέα περίοδο με εγγυημένο και αρκετά γενναιόδωρο τηλεοπτικό συμβόλαιο, από το Σούπερσπορτ. Και έχουν και ισχυρό λαϊκό έρεισμα, αφού πρόκειται για συλλόγους με πολύ και πιστό κοινό. Εάν δεν τολμούν αυτοί να προχωρήσουν σε ανοίγματα, ποιος να τολμήσει; Το Μαρούσι των τριακοσίων, ο Πανιώνιος των πλατεαίων ή ο Ηρακλής των γηραιών;