Σεβασμός στα σύμβολα…

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΚΩΣΤΑΣ Δ. ΜΠΛΙΑΤΚΑΣ

Γνωρίζω πολύ καλά τον Κούλη Αποστολίδη, έναν από τους πιο καλλιεργημένους και ουμανιστές παλαίμαχους αθλητές που διαθέτουμε. Είναι από τα σύμβολα του ΠΑΟΚ και αυτός, και μάλιστα η προσωπικότητά του είναι αυτή που τον «προστατεύει» τόσα χρόνια ώστε να μη χαθεί μπροστά στη λάμψη του Κούδα.

Οι δηλώσεις του δεν περνούν απαρατήρητες. Γι' αυτό και διάβασα με μεγάλη προσοχή τι απάντησε σε ερωτήσεις για την αποχώρηση του Θόδωρου Ζαγοράκη από την ΠΑΕ ΠΑΟΚ.

Τα λόγια του απλά, σαφή και εύστοχα, όπως και κάθε πραγματικού αριστοκράτη του ποδοσφαίρου, είναι και ένα ηθικό ράπισμα για όσους ρυθμίζουν και συχνότερα απορυθμίζουν το πιο δημοφιλές άθλημα στη χώρα μας.

Ειδικά έμεινα σε δύο σχόλιά του:

• «Το να ασχοληθεί κάποιος επαγγελματικά με το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα είναι ένα φοβερά δύσκολο θέμα. Θεωρώ ότι πρέπει να έχει ειδικές ιδιότητες ένας άνθρωπος για να ασχοληθεί με το επαγγελματικό ποδόσφαιρο στην Ελλάδα».

• «Ο Ζαγοράκης ίσως δεχόταν κάποιες πιέσεις, δεν ξέρω γιατί και πώς –και αυτό δείτε το σε συνδυασμό με το ότι ο Ζαγοράκης δεν ήταν κανένας επαγγελματίας πεπειραμένος παράγοντας».

Ανήκω σε αυτούς που πιστεύουν ότι ο ΠΑΟΚ έχει όσο κανένας άλλος σύλλογος ανάγκη από τα σύμβολά του. Παράλληλα φρονώ ότι ο Ζαγοράκης ήταν ο πιο λαμπερός αλλά και ο καταλληλότερος ηγέτης της ομάδας την τελευταία τουλάχιστον δεκαετία και θέλω να ελπίζω ότι θα επανέλθει.

Ο αρχηγός της Εθνικής ομάδας που θριάμβευσε στην Πορτογαλία το 2004 έχει θέση δίπλα στις τεράστιες εκείνες προσωπικότητες που έφτιαξαν τον μύθο του ΠΑΟΚ της δεκαετίας του '70.

Βλέποντάς τον τόσα χρόνια στον ΠΑΟΚ, σοβαρό, λιγομίλητο με σταθερό βλέμμα και όχι σαν την αλεπού (τα κοντινά πλάνα της τηλεόρασης, τα ζουμ σε πρόσωπα αν τα «διαβάσεις» προσεκτικά, γίνονται αποκαλυπτικά για τον χαρακτήρα των ανθρώπων) σου άφηνε την εντύπωση ενός δυναμικού αλλά και συναισθηματικού ανθρώπου.

Ολα αυτά βέβαια χωρίς να γνωρίζουμε τίποτα σχετικά με τα προσωπικά, οικονομικά και διοικητικά προβλήματα που αντιμετώπιζε.

Ο «Δικέφαλος του Βορρά», όπως πιστεύουν πολλοί, έχει βρει τον σωστό δρόμο κι αν έχουν έτσι τα πράγματα, η νικηφόρα πορεία είναι θέμα χρόνου και σκληρής δουλειάς. Ο Ζήσης Βρύζας δείχνει κάπως πιο, ας πούμε, «τετράγωνης λογικής» και ενδεχομένως πιο τεχνοκράτης και πιο ανθεκτικός.

Μιλούσαμε, όμως, για σύμβολα και για τη διαχείρισή τους. Tradition is… Περί παραδόσεως ο λόγος σήμερα. Να το πούμε ανάποδα: Παράδοση ΔΕΝ είναι: - Να φοράει η νύφη μαύρα. - Να ανατέλλει ο ήλιος από τη Δύση. - Να βάφει η νοικοκυρά κόκκινα αυγά τα Χριστούγεννα. - Να φτιάχνει μελομακάρονα το Πάσχα.
Tradition is…
Να σέβεσαι τον μύθο της Τούμπας. Οποιος δεν καταλαβαίνει ότι τέτοιοι μύθοι έχουν θεσμικό δικαίωμα για μια διαιτησία φίφτι-φίφτι, δεν έχει σχέση με το ποδόσφαιρο. Σεβασμός στον ιστορικό ΠΑΟΚ με τις κολοσσιαίες μάζες φίλαθλων που τον ακολουθούν είναι το πιο βασικό και καλύτερα να μην κάνεις φραγκοδίφραγκα την πάλαι ποτέ απόρθητη και χιλιοτραγουδισμένη αυτή έδρα. Ο ΠΑΟΚ ουδέποτε, ακόμα και στα χρόνια της παντοδυναμίας του στους αγωνιστικούς χώρους, ανέχτηκε και πολύ περισσότερο επιδίωξε, έστω και προσωρινά, αλυσίδα ευνοϊκών προς αυτόν διαιτησιών. Κυρίως στα ντέρμπι με τον Αρη και τους τρεις του κέντρου.
Νίκη με κραυγαλέα διαιτητικά λάθη (έκφραση εξόχως διαδεδομένη στη χώρα μας, που σταθερά δικαιολογεί τους εκουσίως εγκληματούντες «κόρακες» με τη σφυρίχτρα) δεν ταιριάζει σε αυτή την ομάδα. Οχι πως δεν έχει πάρει σφυρίγματα και ο ΠΑΟΚ ως μεγάλη ομάδα. Απλώς αυτά είναι η εξαίρεση. Και όχι μόνο δεν του έχει βγει το όνομα, αλλά και δεν του «πάει» μια τέτοια ρετσινιά.
Η Τούμπα στα χρόνια του Κούδα και του Αποστολίδη δεν ήταν απόρθητη με το ζόρι. Με τους τσαμπουκάδες της κερκίδας. Μια ειρηνική ανθρώπινη «λάβα» σαράντα και σαράντα πέντε χιλιάδων ανθρώπων απογειωμένη από τα μαγικά της «ασπρόμαυρης» ομάδας στο τερέν σάρωνε τον αντίπαλο. Αλλο λοιπόν αυτό και άλλο να… χρησιμεύει η «λάβα» στο να κάμψει τον διαιτητή για να δείξει την άσπρη βούλα.

Τα γράφω όλα αυτά διότι έτυχε να είμαι παρών σε μια συζήτηση μεταξύ παλιών και νεότερων φίλων του ΠΑΟΚ. Ε, λοιπόν οι παλιότεροι δεν μπορούν να χωνέψουν πόσο εύκολα περνούν πια από την Τούμπα οι τρεις του κέντρου σε σχέση με τα ένδοξα παλιά χρόνια του '70 και του '80.

Ειδικά αυτό το σερί των δώδεκα χρόνων χωρίς νίκη επί του Ολυμπιακού εντός έδρας δεν καταπίνεται εύκολα. Εβλεπε ο άλλος στην τηλεόραση, με αφορμή το πρόσφατο ντέρμπι, την αναδρομή στις αναμετρήσεις του πρόσφατου παρελθόντος και τραβούσε τα μαλλιά του. Και εκεί που ένας νεότερος μπορεί να πει «ξεκόλλα» και «πάμε μπροστά», ο άλλος σου αντιτείνει:
«Γιατί, ρε φίλε; Πιο μάγκας ήταν ο Ολυμπιακός που φώναζε έχοντας ήδη έξι σερί πρωταθλήματα, εκείνο το "έχω ψύχωση με το έβδομο";». Και οι «γαύροι» κολλημένοι ήταν, αλλά έτσι συμβαίνει με τα σύμβολα στην μπάλα και γι' αυτό ξεχωρίζουν από τις συζητήσεις για το έλλειμμα του ΑΕΠ και τον πληθωρισμό.

Η Βρετανία –που όλο και λιγότεροι την αναφέρουν έτσι, αλλά προτιμούν το «Ηνωμένο Βασίλειο», λόγω του καημού των Γάλλων για τη Βρετάνη και κατά τα άλλα Αμερικανοί και Εγγλέζοι είναι λαρτζ προς την ΠΓΔΜ και την αδιαλλαξία της– διατηρεί το τράφικ στα αριστερά κάνοντας εκατομμύρια ξένους τουρίστες κάθε χρόνο να κινδυνεύουν στον δρόμο. Διατηρεί και τη λίρα. Λόγω παραδόσεως δεν μπαίνει στο ευρώ.

Κι όλα αυτά διότι υπάρχει το στοιχειωμένο το respect. Ο σεβασμός. Τα σύμβολα που λέγαμε…