Κάποτε σ' ένα μικρό γαλατικό χωριό

Tα πρώτα μου χρόνια στη δουλειά πήγαινα συστηματικά όχι σ' ένα, αλλά σε δύο γήπεδα μπάσκετ τα απογεύματα του Σαββάτου. Η περιοδεία ξεκινούσε από το «τηλεοπτικό» ματς, του οποίου το τζάμπολ ήταν στις 16:15, και συνεχιζόταν με το πιο βολικό από τα υπόλοιπα, Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος. Ούτε εγώ είχα αυτοκίνητο, ούτε οι περισσότεροι από τους συναδέλφους που τότε κάλυπταν το μπάσκετ. Αδιανόητο έτσι; Κι όμως, τα σαββατόβραδα κυλούσαν απολαυστικά, ειδικά αν συνδυάζονταν με αγώνα του Αρη στην Αθήνα.

Η παρουσία του Γκάλη και του Γιαννάκη πυροδοτούσε λαϊκό προσκύνημα και απίστευτη σαρδελοποίηση σε γήπεδα-στρούγκες, όπως το Σπόρτιγκ, το Παπαστράτειο, ο «Τάφος του Ινδού», το «Γ. Μόσχος», το Μετς. Είδα αμέτρητους αγώνες όρθιος μεταξύ ορθίων, ανήμπορος έστω να κρατήσω σημειώσεις, αφού επικρατούσε το αδιαχώρητο τόσο στις κερκίδες όσο και στα υποτυπώδη δημοσιογραφικά. Αν ήταν να ξεκινήσω στις 18:30 από τη Νέα Σμύρνη για να πάω σε αγώνα Περιστερίου-Αρη, που είχε τζάμπολ στις 7 στο Αιγάλεω, τραβούσα μονοκοντυλιά και άλλαζα σχέδιο. Ηταν βέβαιο ότι θα έμενα απέξω. Στους αγώνες του Αρη εν Αθήναις πήγαινες νωρίς ή καθόλου.

Τότε πλήρωνα από την τσέπη μου, μολονότι άμισθος, για να ταξιδέψω στη Θεσσαλονίκη και να παρακολουθήσω τα δύο ΠΑΟΚ-Αρης της κανονικής περιόδου και φυσικά τους τελικούς. Αργότερα μεγαλοπιάστηκα και βρέθηκα να περιγράφω τέτοια μεγάλα ματς για την τηλεόραση, αλλά εκείνα τα περιπετειώδη σαββατόβραδα στο τέλος της δεκαετίας του '80 θα μου μείνουν αξέχαστα. Η Ελλάδα ήταν ήδη πρωταθλήτρια Ευρώπης, αλλά η μυρωδιά του μπάσκετ ήταν ακόμη η δυσοσμία από τον ιδρώτα του διπλανού στο στριμωξίδι της κερκίδας. Πέρασαν περισσότερα από 20 χρόνια, αλλά δεν άλλαξαν δα και τόσα πολλά.

Ακόμη πρωτάθλημα δύο ταχυτήτων έχουμε, ακόμη στο Σπόρτιγκ και στη Νέα Σμύρνη συνωστιζόμαστε, ακόμη με το ποδόσφαιρο τσακωνόμαστε για μια θέση στον ήλιο. Ορισμένες από τις αλλαγές που συντελέστηκαν είναι επί τα χείρω: οι χούλιγκαν πέρασαν σε πρώτο πλάνο, ενώ οι ομάδες αφελληνίστηκαν και πτώχευσαν, αφού ο κύκλος των καλοθρεμμένων αγελάδων έκλεισε γρήγορα. Η ζήτηση για τα τηλεοπτικά δικαιώματα έπεσε από το ζενίθ της δεκαετίας του '90 στο απόλυτο ναδίρ, η Θεσσαλονίκη υποχώρησε, οι μικρομεσαίοι του χώρου έγιναν μάλλον μικροί παρά μεσαίοι. Να κάνω σαββατιάτικη περιοδεία από γήπεδο σε γήπεδο; Θα αστειεύεστε.

Στην καλύτερη περίπτωση, θα χρησιμοποιήσω γι' αυτόν τον σκοπό το τηλεκοντρόλ. Να πληρώσω από την τσέπη μου για να παρακολουθήσω τους τελικούς; Μόνο αν με πληρώσουν αδρά μπορεί να ασχοληθώ σοβαρά μαζί τους. Κι αν θελήσω να μυρίσω τίμιο νεοελληνικό ιδρώτα, θα μπω στο μετρό ή στο λεωφορείο. Παρ' όλα αυτά, εύχομαι καλή χρονιά σε όλους όσοι εμπλέκονται σε αυτή την πονεμένη ιστορία και καλή διασκέδαση σ' εσάς τους αμετανόητους εραστές του «μικρού γαλατικού χωριού».

Παρά τα αδυσώπητα προβλήματα που αντιμετωπίζει το πρωτάθλημα της Α1, μία βόλτα σε γήπεδο μπάσκετ είναι το καλύτερο πράγμα που μπορεί να σας τύχει το απόγευμα του Σαββάτου ή της Κυριακής. Να πάτε και να πάρετε και τα παιδιά μαζί. Κι αν τους αρέσει, να ξαναπάτε και την επόμενη εβδομάδα. Μόνο εσείς μπορείτε να σταματήσετε την επέλαση της σάπιας χούντας του ποδοσφαίρου.