Δύο στους εκατό - και βγάλε (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Παρακολουθήσατε το παγκόσμιο πρωτάθλημα του υγρού στίβου; Νομίζω ότι για όσους φιλάθλους (ξ)έμειναν στο κλεινόν άστυ Ιούλιο μήνα, ήταν η ιδανική νυχτερινή συντροφιά. ‘Η τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω. Στην πραγματικότητα, αποδεικνύεται ότι δεν το παρακολούθησε κανείς, παρ' όλο που οι τελικοί της κολύμβησης ξεκινούσαν σε «prime time» (ή μήπως δεν είναι τέτοια η 1η νυχτερινή;), ενώ ο μικρός τελικός της Εθνικής Ανδρών του πόλο άρχισε στις 8 το βράδυ του Σαββάτου. Ακριβώς, δηλαδή, πριν από τη βραδινή βόλτα στην παραλιακή ή όπου αλλού σας στέλνει η καλοκαιρινή αύρα.
Η λυπητερή της AGB έβγαλε κάτι θλιβερά μονοψήφια νουμεράκια (2,4% στο σύνολο του πληθυσμού και 10,4% στο σύνολο των τηλεθεατών) που θεωρούνται, λέει, «ικανοποιητικά για την εποχή». Κολοκύθια στο πάτερο. Τα ποσοστά τηλεθέασης απεικονίζουν πιστά αυτό που ενδιαφέρει τον Ελληνα φίλαθλο της πρώτης μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες χρονιάς. Πρώτη επιλογή, ποδόσφαιρο. Το όπιο του αργόσχολου και του καρεκλοκένταυρου. Δεύτερη επιλογή, όλα τ' άλλα. Αλλά, έτη φωτός πίσω. Κλωτσοσκούφι να 'ναι και ό,τι να 'ναι. Αγώνας ποδοσφαίρου Παναθηναϊκού-Ρόμα στα βουνά της Αυστρίας, είπατε; Σούπερ. Ποιος ασχολείται με υδατοσφαίριση, τώρα; Αλλάξτε το κανάλι αμέσως. Ακούς εκεί δέκα τοις εκατό! Δηλαδή από τους δέκα νοματαίους που έβλεπαν τηλεόραση την ώρα του μικρού τελικού του πόλο, μόνο ο ένας ενδιαφέρθηκε να παρακολουθήσει τον ελληνικό θρίαμβο! Χώρια αυτοί που είχαν τους δέκτες κλειστούς. Το όλον, μόλις δύο στους εκατό Ελληνες. Δύο κόμμα τέσσερις...

Παρακολουθούσα τη μάχη του Μόντρεαλ βραδάκι Σαββάτου, εκτός υπηρεσίας, στο μπαλκόνι μου. Με κομμένη την ανάσα. Οταν πέτυχε το (μαγικό) γκολ του μεταλλίου ο Αφρουδάκης, πετάχτηκα αυθόρμητα και έβγαλα κραυγή σαν εκείνες του Ιουνίου του 2005, όταν έκανε τα θαύματά της η Εθνική ποδοσφαίρου: «Γκοοοολ!». Για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου πίστεψα -ο αφελής- ότι παρόμοιοι πανηγυρισμοί θα ακούγονταν και από τις γύρω πολυκατοικίες. Ομως, η δική μου κραυγή ακούστηκε σαν μοναχική βροντή στην απόλυτη σιγή που την περιέβαλλε. Προφανώς εγώ και η φίλη μου ήμασταν οι «δύο στους εκατό της ΑGB» (και αναζητείται ο «κόμμα τέσσερις»). Στο Ευρωμπάσκετ δεν θα φανεί ούτε η αφεντιά μου στην τηλε-στατιστική, αφού θα είμαι στο Βελιγράδι. Η χαριστική βολή ήλθε από το γείτονα του απέναντι μπαλκονιού: «Τι έγινε, ρε Νίκο; Αρχισε κιόλας ο Παναθηναϊκός;» Ντεκαντάνς...

Αυτός είναι, φίλοι μου, ο μέσος «φίλαθλος» στη μετά-ολυμπιακή Ελλάδα. Μοιάζει πάντως εύκολο να παρασυρθεί κάποιος και να προσπεράσει δίχως να το θέλει. Τα ΜΜΕ ζουν στον αστερισμό του ποδοσφαίρου, του χαβαλέ, του τζόγου και του στοιχήματος (το οποίο συνδυάζει τα υπόλοιπα) και δεν δίνουν πεντάρα για οτιδήποτε άλλο.

Ο μικρός τελικός της Εθνικής πόλο ήταν να ξεκινήσει στις 8 μ.μ. ώρα Ελλάδας. Πεντέμισι ώρες νωρίτερα, το MEGA παρουσίασε δελτίο αθλητικών ειδήσεων διάρκειας 7-8 λεπτών, δηλαδή πλουσιότατο. Πρώτο θέμα, τα τελευταία νέα από την προετοιμασία των ποδοσφαιρικών ομάδων του ΠΟΚ. Με βίντεο... τρίλεπτης διάρκειας. Δεύτερο θέμα, τα μπουνίδια που έπαιξαν στο Πεκίνο οι μπασκετμπολίστες της Κίνας και του Πουέρτο Ρίκο. Τρίτο θέμα, «πλούσιο θέαμα με πολλά γκολ» από τα φιλικά παιχνίδια της Ρεάλ, της Αρσεναλ, της Τσέλσι. Τέταρτο θέμα, δεν υπήρξε. Χρησιμοποιώ ως παράδειγμα το MEGA, με το θάρρος του ανθρώπου που έχει δουλέψει εκεί και ξέρει ότι το μαγαζί είναι πιο σοβαρό από άλλα. Πόλο; Ποιο πόλο;
Ο ανύποπτος τηλεθεατής που θα έπεσε τυχαία πάνω στα αθλητικά του δελτίου, ενδεχομένως ο ίδιος ανύποπτος που μυήθηκε στα «μικρά σπορ» πέρυσι με τους Ολυμπιακούς Αγώνες, θα συμπέρανε ότι το μεγάλο ραντεβού της υδατοσφαίρισης θα ήταν προγραμματισμένο για την επόμενη ή τη μεθεπόμενη μέρα. Δεν είναι, να πεις, ότι θα το 'βρισκε και στα πρωτοσέλιδα των αθλητικών εφημερίδων...