Ο τρίτος πολυμετοχικός πόλεμος

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να πανηγυρίσεις μια μεγάλη επιτυχία της Εθνικής, αγαπητέ αναγνώστη. Αλλοι το ρίχνουν στα τραγούδια και τα συνθήματα, άλλοι βγαίνουν στους δρόμους για να κλείσουν το κέντρο –από συνήθεια–, ενώ οι πιο ψαγμένοι πηγαίνουν στον Χολίδη για να δουν από κοντά τη Θέλξη. Ωραία όλα αυτά, πλην όμως τρε μπανάλ.
Αν υπήρχε βραβείο πρωτότυπου φουστανελάτου πανηγυρισμού, είναι βέβαιο ότι ο Μιλτιάδης Παναγιωτόπουλος θα το κέρδιζε με τα τσαρούχια (του). Ο Μίλτος, καινοτόμος όπως πάντα, πανηγύρισε την πρόκριση της Εθνικής στο Μουντιάλ με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Απαγγέλοντας ποιήματα.

Τον διάβαζα χθες στην «Ωρα των Σπορ» και παρακαλούσα τον Υψιστο να κόβει λέξεις από τον Καραλή και να δίνει παραγράφους σε εκείνον. Δεν τον χόρταινα. Ο καλός μου ξεκίνησε την αναφορά του στην Εθνική με Οδυσσέα Ελύτη: «Ομορφη και παράξενη πατρίδα, ω σαν αυτή που μου 'λαχε δεν είδα. Ρίχνει να πιάσει ψάρια, πιάνει φτερωτά, στήνει στη γη καράβια, κήπο στα νερά, κλαίει, φιλεί το χώμα, ξενιτεύεται, μένει στους πέντε δρόμους, αντρειεύεται».
Στη συνέχεια, με νωπές ακόμα τις θύμησες απ' τον άθλο στην «Donbass Arena», ο Μίλτος αφήνει τον Ελύτη και αποφασίζει σε μια στιγμή μοναδικής έμπνευσης να διασκευάσει τον Γιάννη Ρίτσο: «Φτάνει στα όρια του αποκλεισμού κι αντρειεύει και θεριεύει και καμακώνει το θεριό με το καμάκι του ήλιου».

Ο καλλιτέχνης και ο μαγεμένος αναγνώστης ξαποσταίνουν για λίγο, προκειμένου να κάνει ο Μιλτιάδης μου γαργάρες και ένα σχόλιο για τον Σεβτσένκο και τον Μιλέφσκι. Ευτυχώς, όχι για πολύ. Δύο γραμμές πιο κάτω η βραδιά ποίησης συνεχίζεται. Μέσω Γιαρμολένκο ο Παναγιωτόπουλος φτάνει στον Ρίτσο και τη «Ρωμιοσύνη» της Εθνικής: «Την Εθνική μας μην την κλαις, εκεί που πάει να σκύψει με τον σουγιά στο κόκαλο, με το λουρί στον σβέρκο, να την πετιέται από 'ξαρχής». Πλημμυρισμένος από συναισθήματα και εικόνες, ο Μίλτος θυμάται ξαφνικά τον πρωταγωνιστή του θριάμβου, τον Ρεχάγκελ...

Ο Οτο, που επιστρέφει θριαμβευτής στην Ελλάδα, αφού πέρασε από πλήθος περιπέτειες και κινδύνους, γίνεται για τον Μίλτο σύμβολο ενός αδιάκοπου αγώνα, στην πορεία του οποίου πλουτίζει αποκομίζοντας γνώση μέσα από καινούργιες εμπειρίες, συγκινήσεις, μοναδικές στιγμές. Ο Μίλτος, σαν έτοιμος από καιρό, αντιλαμβάνεται ότι η υπόθεση σηκώνει Καβάφη: «"Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι να 'ναι μακρύς ο δρόμος, γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις. Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι, τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις, αν μέν' η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει". Και από Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες να φάνε και οι γερμανικές οι κότες».

Ακολουθεί νέα, μικρή διακοπή, διότι στον πηγαιμό για την Ιθάκη ο «Παναγιωτό» θυμήθηκε το μαύρο μαλλί και τη βαφή του Ρεχάγκελ και δεν μπόρεσε να αντισταθεί στον πειρασμό ενός εμπνευσμένου σχολίου.
«Η βαφή μαλλιών s... να είναι καλά και η φροϊλάιν Μπεάτα, που τον κρατά σε φόρμα». Με καινούργιο συκώτι απ' τα γέλια, ο αναγνώστης και ο Μίλτος αφήνουν την Μπεάτα και ξανά προς τον Καβάφη τραβούν, έτοιμοι για το μεγάλο φινάλε: «"Η Ιθάκη σε έδωσε τ' ωραίο ταξίδι. Χωρίς αυτήν δεν θα 'βγαινες στον δρόμο. Αλλά δεν έχει να σε δώσει πια. Κι αν πτωχική τη βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε. Ετσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν". Γι' αυτό κι αφού υποκλιθούμε στο μεγαλείο του χερ Οτο ας του αναγνωρίσουμε αυτό που δικαιωματικά του ανήκει: τον τίτλο του Μεσσία».

Εχω συγκλονιστεί. Υποθέτω ότι ο Μίλτος μου, φίλε αναγνώστη, κάνει προθέρμανση εν όψει Μουντιάλ... Αν πρώτα ο Θεός, κάνουμε καμιά νίκη στη Νότιο Αφρική, εκεί να δεις γλέντια. Από τη χαρά του θα περιγράφει και θα απαγγέλλει συγχρόνως. Περιγραφή Παναγιωτόπουλου μπολιασμένη με ολίγη από ποιητή Φανφάρα είναι το όνειρό μου. Θα το μοιραστώ μαζί σου, δεν κρατιέμαι: «Σαμαράς έχει την μπάλα, δύο λεπτά ακόμα πριν από το τέλος, προηγούμαστε και... το σκοτάδι πίνω για πιοτό, πω, πω, πω, πω, πω, πω και το μυαλό μου είναι θολό πω, πω, πω, πω, πω, πω». Δεν μπορώ, δεν μπορώ να περιμένω...

Αφήνω τον καλλιτέχνη Μίλτο και απ' την ποίηση περνώ σε κάτι πιο πεζό: την κίνηση του προέδρου του Παναθηναϊκού να ανακοινώσει πριμ 100.000 ευρώ στους παίκτες της Εθνικής και τις αντιδράσεις που αυτή προκάλεσε. Εγραψε ο «Πρασινοφρουρός» στην «Πράσινη»: «Αν αυτή η απόφαση ανήκει σε όλους τους μετόχους, το ανήθικο της υπόθεσης τους αφορά όλους. Αν είναι μόνο του προέδρου του Παναθηναϊκού, τότε μόνο του τον βαραίνει μια τόσο λανθασμένη ενέργεια, που είναι και εις βάρος της "πράσινης" ιστορίας. Οταν ένα τόσο μεγάλο ποσό, που κάλλιστα θα μπορούσε να αποτελέσει τεράστια ανάσα στον Ερασιτέχνη, μοιράζεται αλλού, μόνο και μόνο για επικοινωνιακά εφέ, τότε το ξαναλέμε, η πράξη είναι ανήθικη εις βάρος ενός συλλόγου που μετράει πάνω από 100 χρόνια ιστορία. Δεν υπάρχει λογική σε αυτό».

Παρ' ότι δεν θα 'θελα να σταθώ εμπόδιο στην έναρξη του τρίτου πολυμετοχικού πολέμου –δεν αντέχεται πια τόση αγάπη στον Παναθηναϊκό– την αμαρτία μου θα την πω: εγώ βρίσκω λογική στην κίνηση του Πατέρα. Η σκέψη μου είναι απλή (σε αντίθεση με το σχέδιο του Νικόλα). Εστω, λοιπόν, ότι η Ελλάδα πηγαίνει στη Νότιο Αφρική και γίνεται εκεί της Αυστρίας και του Βασίλη μου –κούφια η ώρα που τ’ ακούει. Μπορεί τότε να βγει ο μπρουτάλ Πατέρας και να βάλει στους παίκτες της Εθνικής πρόστιμο 200.000 ευρώ (το λέει, άλλωστε, και το σύνθημα «στις χαρές και στις λύπες μπουγιουρντί, Εθνικάρα μου, μόνο εσύ»). Κερδισμένος θα βγει έτσι ο Παναθηναϊκός. Απ' το τίποτα θα βρεθεί με κέρδος 100.000 ευρώ, τα οποία μπορεί φυσικά να δώσει μετά στον Ερασιτέχνη. Μon dieu, ούτε ο Κοζώνης δεν θα σκεφτόταν τέτοιο σατανικό σχέδιο...

Ολεξέι Μιχαϊλιτσατσένκο

Είναι ο νέος προπονητής της εθνικής Ουκρανίας. Αυτός που θα μάθει καλύτερα από κάθε άλλον στους επιθετικούς πώς να παίρνουν τα ριμπάουντ μετά τις ασταθείς αποκρούσεις του αντίπαλου τερματοφύλακα. Αδελφικός φίλος του Παναγιώτη Γιαννάκη, όταν με το καλό η Ουκρανία προκριθεί στο μεθεπόμενο Μουντιάλ θα τον καλέσει να φωνάξουν μαζί «Ο αγκώνας τώρα δικαιώνεται».