Ο λογαριασμός μιας βραδιάς (Sportday / Αντ.Καρπετόπουλος)

Η Τραπεζούντα πίεζε την Ανόρθωση, που αγωνιζόταν ταμπουρωμένη στην άμυνα και με δέκα παίκτες. Στο ραδιόφωνο ο Πανίκος Κωνσταντίνου μετέδιδε περισσότερο τα αισθήματά του παρά το ματς. Ηταν σχεδόν αδύνατο να καταλάβεις πού βρισκόταν η μπάλα, πόσος χρόνος απέμενε, πόσο δύσκολη ήταν η θέση των Κύπριων στο γήπεδο. Ηταν δύσκολο να καταλάβεις κι όμως τα ήξερες όλα. Γιατί η τρεμάμενη φωνή του εκφωνητή σε έπειθε ότι αυτό που συνέβαινε ήταν κάτι σπουδαίο για εκείνον, για την ομάδα, για τους οπαδούς της και για σένα, τον ακροατή, που προτιμούσες να συμμετέχεις στα δρώμενα με την ίδια ένταση ψυχής που κατέθετε ο σπίκερ παρά να ενημερώνεσαι για το τι ακριβώς διαδραματίζεται στο γήπεδο. Η όλη ιστορία θύμιζε τις μεταδόσεις θεάτρου από το ραδιόφωνο: οικίες φωνές που διάβαζαν αριστουργήματα και σε άφηναν να φανταστείς τα υπόλοιπα. Οταν στο τέλος του ματς ακυρώθηκε γκολ των Τούρκων ως οφσάιντ, δεν είχα καμία αμφιβολία ότι η Παναγία η Σουμελά είχε σηκώσει τη σημαία. Ετσι απαιτούσε το δράμα.

Το δάσος

Ζήλεψα και δεν το κρύβω. Δεν ζήλεψα την πρόκριση της Ανόρθωσης, αλλά τη συναισθηματική φόρτιση του ματς, την τρικυμία των αισθημάτων που όλοι έζησαν. Το ξέρω ότι το ματς ήταν φορτισμένο εθνικιστικά, αφού Τούρκοι και Κύπριοι δεν αγωνίζονται κάθε μέρα, αλλά στην προκειμένη περίπτωση το «γιατί συνέβη» έχει μικρότερη σημασία από το «τι συνέβη». Στην πραγματικότητα πάντα έτσι συμβαίνει, αλλά αυτή τη φορά το πράγμα ήταν πιο έντονο και το σημειώνω για να μη χάσουμε για μία ακόμα φορά το δάσος κοιτάζοντας το δέντρο.

Ακρο

Το θέμα για μένα δεν είναι οι Τούρκοι και οι Κύπριοι και δεν θέλω να φτάσω στο άλλο άκρο, να αντιμετωπίζω δηλαδή δύσπιστα οτιδήποτε έχει πίσω του κάτι το εθνικιστικό. Το θέμα στην προκειμένη περίπτωση είναι η τρικυμία των αισθημάτων και αυτά είναι που μετράνε. Οι παίκτες της Ανόρθωσης, ξένοι οι περισσότεροι, τα ένιωσαν, πορεύτηκαν με αυτά και με τη δική τους δύναμη προκρίθηκαν: με τη δύναμη των αισθημάτων, τα οποία κατάφεραν να τιθασεύσουν χωρίς να διαλυθούν.

Στιγμή

Ποιο είναι το θαυμαστό της περίπτωσης; Η μία μεγάλη, μοναδική στιγμή, η στιγμή της πρόκρισης. Η Ανόρθωση δεν θα κερδίσει το Τσάμπιονς Λιγκ -ίσως και να μη βρεθεί καν στους ομίλους. Αλλά το μέλλον δεν ακυρώνει το παρόν -ίσα ίσα.
Η Ανόρθωση έχει κάθε δικαίωμα να πανηγυρίζει τη μεγαλύτερη στιγμή της ιστορίας της, γιατί την ιστορία της τη γράφει η ίδια: οι υπόλοιποι απλώς παρακολουθούμε με ζήλια ένα συγκλονιστικό γεγονός που δεν μπορούμε να ζήσουμε με την ίδια ένταση. Στην προκειμένη περίπτωση η ευχή «και στα δικά μας» είναι δύσκολο να πιάσει τόπο. Οχι γιατί αυτά είναι δύσκολο να έρθουν, αλλά γιατί στην πραγματικότητα δεν ξέρουμε τι θέλουμε. Και είναι δύσκολο να καταφέρεις να πετύχεις κάτι όταν δεν ξέρεις τι ακριβώς θες.

Στόχος

Ποιος είναι ο λόγος της συμμετοχής των ελληνικών ομάδων στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις; Οι μεγάλες πορείες; Οι κατακτήσεις των Κυπέλλων; Οι τελικοί; Οι καλές εμφανίσεις; Οι μεγάλες προκρίσεις και οι συνακόλουθες μεγάλες βραδιές; Συγγνώμη, αλλά εγώ έχω χαθεί. Ακούω χρόνια τώρα τέτοια εποχή τόσο πληθωριστικές διακηρύξεις («στόχος ο τελικός», «στόχος μια μεγάλη πορεία», «στόχος να μπούμε στους δεκαέξι και ύστερα βλέπουμε»), που αρνούμαι να τις πάρω στα σοβαρά. Στόχος αληθινός και υπέροχος ήταν αυτός που είχε η Ανόρθωση. Να πάει στην Τουρκία και μέσα σε μια κόλαση να καταφέρει να προκριθεί. Οι στόχοι των δικών μας είναι για να πωρώνονται με ψεύτικες υποσχέσεις και τυφλές ελπίδες όσοι δεν έχουν τίποτα πιο σημαντικό στη ζωή τους από τον σύλλογο που υποστηρίζουν. Που εδώ και χρόνια δεν είναι ούτε καν σύλλογος (δηλαδή σύναξη ανθρώπων με τον ίδιο λόγο), αλλά εταιρεία.

Επιλογές

Ας μάθουμε όλοι στην Ελλάδα από την Ανόρθωση. Ας ξαναθυμηθούμε τη χαρά της μεμονωμένης επιτυχίας, την τρέλα της μιας ξεχωριστής βραδιάς. Μία από τις μεγαλύτερες κατάρες που γνώρισε το ελληνικό ποδόσφαιρο μετά το 1990, όταν εισέβαλαν στις ΠΑΕ οι πονηροί και έδιωξαν τους αγαθιάρηδες (τα «λαμόγια» που έδιωξαν τα «κυδώνια», όπως λέει σωστά ένας φίλος), είναι οι επιλεκτικές εμφανίσεις: να μη χτυπήσουμε το τάδε ματς αλλά να χτυπήσουμε το άλλο, να μη σκιστούμε με τον δυνατό γιατί μας δίνει δανεικούς, να μη χαλάσουμε το χατίρι του γίγαντα για να πάρουμε δύο σφυρίγματα παραπάνω προσεχώς. Μπούρδες! Ξεχωρίζοντας τα ματς, επιλέγοντας εναντίον ποιων θα σκιστούν και κόντρα σε ποιους συμφέρει να ανοίξουν τα πόδια, οι μικρομεσαίες ελληνικές ομάδες έγιναν ακόμα μικρότερες γιατί έχασαν το γούστο του κατορθώματος και οι μεγάλες πιο μικρές γιατί νικούσαν ευκολότερα. Ας ξανακούσουμε ραδιοφωνικά την περιγραφή του ματς της Ανόρθωσης στην Τραπεζούντα για να ξαναπάμε πίσω. Τότε που σκοπός ήταν να γονατίσεις τον μεγάλο στο γήπεδό σου, τότε που δεν έκανες διπλωματία όταν κατέβαινες στο γήπεδο, τότε που έπαιζες για τη μεγάλη ιστορία της πιο μικρής βραδιάς.

Συγκίνηση

Ο πληθωρισμός της σκοπιμότητας σκότωσε τη συγκίνηση. Οι υποσχέσεις για τελικούς είναι στην πραγματικότητα το άλλοθι εκείνων που φοβούνται το παρόν. Ο λογαριασμός δεν πληρώνεται τον Μάιο, όταν λήγουν τα πρωταθλήματα και γίνονται οι τελικοί και οι φιέστες: τότε απλώς γίνονται απολογισμοί και κρίσεις. Οι λογαριασμοί πληρώνονται κάθε βράδυ και ο σκοπός είναι να έχεις κάψει το μαγαζί και τις καρδιές από ευτυχία…

Μεταγραφικές απορίες

Η παράταση της μεταγραφικής περιόδου μέχρι τις 26 Αυγούστου γέμισε το κεφάλι μου με μια σειρά από αναπάντητες απορίες.

- Ο Φίγκο το έμαθε ποτέ του ότι ήρθε στη Μύκονο και μίλησε με τον Κόκκαλη;
- Ο Βιέρι πριν υπογράψει στη Μίλαν πήρε τηλέφωνο τον Γεωργάτο, να τον ρωτήσει αν ενδιαφέρεται ο Ολυμπιακός;
- Ο Μπασινάς γιατί δεν κάνει προετοιμασία με τον ΠΑΟ;
- Μήπως με την απόκτηση του Παγκανίν και του Ματουζαλέμ τις καλύτερες μεταγραφές τις έχει κάνει ο Ακράτητος;
- Ξέρει κάποιος έναν από τους ξένους ποδοσφαιριστές που απέκτησε ο Πανιώνιος;
- Ο Βάλλας δεν είναι τρομερό «λαχείο» για τη Λάρισα;
- Εχει άραγε μεγαλύτερες απαιτήσεις για μεταγραφές ο Σόλιντ ή ο Βαγγέλης Βλάχος;
- Ο Νιγηριανός που απέκτησε ο Ηρακλής λέγεται Λαουάλ ή Λαβάλ; Είμαστε σίγουροι ότι είναι το ίδιο πρόσωπο;
- Πού θα παίζει του χρόνου ο Τσιάρτας;
- Στην Ξάνθη πόσοι τελικά είναι οι καινούργιοι ξένοι;
- Ο Λεβαδειακός πόσες μεταγραφές έκανε;
- Μπορεί κανείς να φανταστεί τον ΟΦΗ χωρίς τον Νίκο Μαχλά;
- Ο Τόργκελε τίνος αναπληρωματικός θα είναι; Του Ολισαντέμπε, του Γκέκα ή και των δύο;
- Μήπως ο καλύτερος Κύπριος στην Ελλάδα είναι ο Αλωνεύτης;
- Δεν έχετε όλοι μια περιέργεια να δείτε τι περίπτωση είναι αυτός ο Σικαμπάλα;
- Πού βρίσκεται ο Παντελής Κωνσταντινίδης;
- Ο Σκάτσελ στη Σέλτικ πάει για βασικός;
- Δεν γουστάρετε να ακούσετε τον Μάκη τον Ψωμιάδη να παίρνει θέση για την κίνηση του Ντέμη να φτιάξει τη Σούπερ Λίγκα;
-Από πότε είναι είδηση –και μάλιστα πρωτοσέλιδη– ότι μια ομάδα δεν ενδιαφέρεται για έναν παίκτη; Γιατί παλιά λέγαμε ότι όσα δεν φτάνει η αλεπού κ.λπ…

Γάμος

Ο Φερνάντο Σάντος μαθαίνει από τον Τάκη Κανελλόπουλο ότι ο Νίκος Κούλης αποφάσισε να τελεστεί το μυστήριο του γάμου του στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως και -όπως και να το κάνουμε- δικαιούται να έχει μια φυσιολογική αντίδραση. (Νίκο, μη μασάς. Η επιλογή είναι υπέροχη…)