Το κόστος της γνωριμίας με το καινούργιο (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Διερωτώμαι γιατί θα έπρεπε (τι ενδιαφέρον θα είχε;) ο αναγνώστης να δει τα δοκιμαστικά φύλλα –τις τελευταίες εβδομάδες πριν από την έκδοση– της «SportDay».

Με το ίδιο σκεπτικό, τούτο τον καιρό διερωτώμαι γιατί θα έπρεπε να δίνει κανείς δεκάρα (και να ξοδεύει πολύτιμο ελεύθερο χρόνο θερινής ξεκούρασης) για τα φιλικά παιχνίδια.

Δεν το έκανα –παρά μόνο όταν επρόκειτο για επαγγελματική υποχρέωση– ποτέ. Είναι, τις πιο πολλές φορές, μη συγκρίσιμα πράγματα, που τίθενται τα μεν απέναντι στα δε. Άσχετες, η μία με την άλλη, καταστάσεις.

Κι όσο για τα αποτελέσματα στο τέλος, αυτά συνήθως διαμορφώνονται από παραμέτρους που στον αληθινό ανταγωνισμό –αργότερα– απλώς δεν υπάρχουν. Δεν υπεισέρχονται. Γι' αυτό και τον Σεπτέμβριο ουδείς τα θυμάται.

Τα δοκιμαστικά φύλλα της «SportDay» ήταν μόνο για τον διευθυντή και τους αρχισυντάκτες. Ούτε καν για τον εκδότη. Αυτός κι οι αναγνώστες αξιολογούν τη δουλειά από το φύλλο Νο 1 και πέρα.

Τα φιλικά παιχνίδια είναι μόνο για τον προπονητή και τους συνεργάτες του. Ούτε καν για τους εργοδότες-προέδρους των ΠΑΕ. Αυτοί, όπως και οι φίλαθλοι στην κερκίδα, επίσης έχουν λόγο από το πρώτο επίσημο ματς και μετά.
Πριν, το επιμύθιο (είτε πρόκειται για τον πρωταθλητή της χώρας είτε για την ομαδούλα του χωριού) δεν διαφέρει. Κρατάμε τα καλά, που μυρίζουν... μεγαλεία. Κι αποδίδουμε τα κακά στα πάσης φύσεως ελαφρυντικά.
Φυσικά, εννοείται πως είναι κατανοητή η δίμηνη «στέρηση» (από το φινάλε του περασμένου Μαΐου), αλλά άλλο τόσο κατανοητή είναι η περιέργεια του κοινού για ό,τι φρέσκο. Ακόμα πιο κατανοητή δε είναι η σκοπιμότητα των τηλεοπτικών μεταδόσεων.

Οι Αεκτσήδες –μαθαίνω– σιχτιρίζουν διότι, ενώ οι Ολυμπιακοί και οι Παναθηναϊκοί βλέπουν τις ομάδες τους στα φιλικά, εκείνοι τη δική τους ακόμα τη... διαβάζουν (στις εφημερίδες) και την... ακούν (στο ράδιο). Παρά ταύτα, τους βεβαιώ πως δεν χάνουν κάτι σημαντικό.

Θα τη δουν την ομάδα τους μία και καλή. Μπορεί, μάλιστα, να είναι καλύτερα έτσι. Θα τη δουν στην πραγματική ζωή. Και θα τους αρέσει, νομίζω.

Για την Ωρα, σε τούτη τη φάση των ετοιμασιών ο Ολυμπιακός εμφανίζεται να έχει μείνει (σε σχέση με Παναθηναϊκό και ΑΕΚ, ίσως και με τον ΠΑΟΚ!) πίσω. Οτιδήποτε άλλο θα ήταν το ανεξήγητο, όχι αυτό.

Οι «κόκκινοι» τηρούν κάθε καλοκαίρι με ευλάβεια την παράδοση να χάνουν χρόνο (ίσως επειδή προκριματικά Τσάμπιονς Λιγκ έχουν επτά χρόνια –αισίως– να παίξουν, ίσως πάλι επειδή μετράνε πολύ, σαν βεντέτες της ομήγυρης, την αξία του ύστατου κόλπου) και να αφήνουν φακέλους ανοικτούς έως και την ακροτελεύτια ώρα.

Επιπλέον, είναι η μοναδική από τις ομάδες του Τop 5 της Α' Εθνικής που δεν ξεκίνησε με τον (ίδιο) προπονητή με τον οποίο ολοκλήρωσε την προηγούμενη περίοδο. Η αλληλογνωριμία έχει το κόστος της, σε καλοκαιρινές εβδομάδες. Ιδίως εδώ, που δεν είναι απλώς ο καινούργιος προπονητής, αλλά ο ξένος προπονητής, με τον οποίο τώρα ο μπαμπάς (Σωκράτης) –και κατ' επέκταση ό,τι ακολουθεί πίσω απ' τον μπαμπά– εκπαιδεύεται να συμβιώνει. Δεν ήταν δα συνηθισμένοι από τα παλαιότερα χρόνια σε τέτοια μοντέλα.

Δεν θυμάμαι δηλαδή στη νεότερη ιστορία της εταιρείας προπονητής να είπε περίπου ευθέως στον πρόεδρο –είτε με το δίκιο του είτε όχι– ότι δυο– τρεις αγορές (του προέδρου, ερήμην του προπονητή) ήταν πεταμένα λεφτά.
Συνεπώς, ενώ Παναθηναϊκός, ΑΕΚ και ΠΑΟΚ φαίνεται πως (είχαν ξεκινήσει να μαγειρέψουν νωρίς, οπότε και) «έκλεισαν» εγκαίρως, οπωσδήποτε ο Ολυμπιακός παραμένει ο πιο... ασχημάτιστος με διαφορά! Ο Σόλιντ επιμένει, ψάχνεται, φανερά ανησυχεί.

Το κυριότερο, δείχνει να έχει πείσει (αυτόν που πληρώνει) για την πρακτική αναγκαιότητα της επιμονής του. Και για τις ξεκάθαρες, ως προς την περαιτέρω ενίσχυση του ρόστερ, ιδέες του. Το πρόωρο δείγμα –Τουρέ– του δίνει του Νορβηγού πόντους.

Τι σημαίνει στην πράξη το ότι ο Ολυμπιακός παραμένει τρεις εβδομάδες πριν από την αφετηρία (αν είναι τόσες, διότι ούτε αυτό το ξέρουμε σίγουρα...) ασχημάτιστος; Οχι πολλά εν όψει του ελληνικού πρωταθλήματος. Αυτό δεν θα κριθεί ούτε στην πρεμιέρα ούτε καν τον χειμώνα.

Στο ΤσΑμπιονΣ Λιγκ, ωστόσο, στο οποίο το περιθώριο στα λάθη είναι εξ ορισμού στενό από την αρχή του φθινοπώρου κιόλας, το να πηγαίνει κανείς από το σήμερα στο αύριο και από το αύριο στο μεθαύριο μοιάζει εντελώς ριψοκίνδυνο.