Γιορτές και καθρεφτάκια για τους ιθαγενείς (Sportday / Χρ.Χαραλαμπόπουλος)

Παραδοσιακά, το καλοκαίρι είναι η εποχή των επιθεωρήσεων. Ο κυβερνητικός θίασος, που βρίσκεται επί σκηνής από τις 7 Μαρτίου 2004, είναι ένας θίασος που σέβεται τις παραδόσεις. Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο επέλεξε να διοργανώσει μια φιέστα επιθεωρησιακής μορφής για να γιορταστεί η συμπλήρωση ενός χρόνου από τη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων στην Ελλάδα. Παρακάμπτω τις πιθανές ερωτήσεις για το κόστος αυτών των εκδηλώσεων σε εποχές δημοσιονομικής δυσανεξίας και προσπαθώ να κατανοήσω τι είναι ακριβώς αυτό που γιορτάζει η κυβέρνηση, στο οποίο μάλιστα πιστεύει ότι πρέπει να πάρουν μέρος και οι πολίτες.

Υποθέτω ότι... γιορτάζουμε το γεγονός πως έναν χρόνο μετά τους Αγώνες δεν έχει αξιοποιηθεί καμία από τις ολυμπιακές εγκαταστάσεις, των οποίων το κόστος συντήρησης φέτος ξεπέρασε τα 42 εκατομμύρια ευρώ. Για να είμαστε δίκαιοι, πρέπει να πούμε ότι σε αυτό το ποσό δεν περιλαμβάνεται το κόστος ανακατασκευής πολλών από τις εγκαταστάσεις, που τον τελευταίο χρόνο εγκαταλείφθηκαν κλειδωμένες και αναξιοποίητες. Φυσικά, εδώ μπορούμε να ανοίξουμε μια μεγάλη συζήτηση για το νόημα της αξιοποίησης. Η κυβέρνηση αντιλαμβάνεται την αξιοποίηση ως μια διαδικασία που αποκλείει την τοπική αυτοδιοίκηση, αλλά και τους πολίτες (που πλήρωσαν από το υστέρημά τους την κατασκευή τους και θα συνεχίζουν να πληρώνουν το κόστος συντήρησής τους και αύριο την πρόσβαση σε αυτές) και η διαδικασία αυτή μπορεί ανέτως να χαρακτηριστεί ξεπούλημα σε κάποιους ιδιώτες, για να ξεφορτωθεί ο κρατικός προϋπολογισμός το υψηλό κόστος συντήρησης των εγκαταστάσεων.

Ομως, ακόμα και αυτού του είδους την αξιοποίηση ο κυβερνητικός θίασος (που προεκλογικά... ισχυριζόταν ότι έχει σχέδιο) είναι ανίκανος να την πραγματοποιήσει. Μόλις στις 8 Ιουλίου δημοσιεύτηκαν τρεις προσκλήσεις ενδιαφέροντος προς Ελληνες και ξένους επενδυτές για την ανάληψη της εκμετάλλευσης (ο όρος «αξιοποίηση» αντικαταστάθηκε ήδη) των εγκαταστάσεων του κανόε καγιάκ, του μπάντμιντον και του Διεθνούς Κέντρου Ραδιοτηλεόρασης, με μίνιμουμ μίσθωση τα 12 χρόνια. Του χρόνου τέτοια εποχή, αν οι τρεις διαγωνισμοί πάνε καλά, μπορεί να γιορτάζουμε -αν φυσικά είναι εύκαιρη και η κυρία Παπαρίζου για κάνα τραγουδάκι πανηγυριώτικο- το γεγονός ότι το Δημόσιο ξεφορτώθηκε –συγγνώμη... αξιοποίησε– αυτές τις τρεις εγκαταστάσεις.

Για τις υπόλοιπες υπάρχει ένα σχέδιο σαφές, συγκεκριμένο και με χρονοδιαγράμματα, που έχει την κωδική ονομασία «θα δούμε». Αν δεν γιορτάζουμε την αξιοποίηση των ολυμπιακών εγκαταστάσεων, μπορεί να γιορτάζουμε τα οφέλη της περσινής, παγκόσμιας προβολής της χώρας μας όσον αφορά στον τουρισμό. Ομως τα μικρά ποσοστά τουριστικής αύξησης που ανακοίνωσε ο υπουργός Τουρισμού δεν οφείλονται στην οργανωμένη δουλειά που έγινε σε αυτόν τον τομέα (αφού η χώρα μας υστερεί, σε σχέση με άλλους ανταγωνιστές της, σε υποδομές, ποιότητα υπηρεσιών και κόστος προσφερόμενων υπηρεσιών), αλλά σε λόγους συγκυριακούς, που έχουν να κάνουν με την τρομοκρατία και την ασφάλεια.

Οι κυριότεροι ανταγωνιστές του ελληνικού τουρισμού στη Μεσόγειο αποτέλεσαν ή αποτελούν στόχο τρομοκρατών. Εμείς αποτελούσαμε μέχρι πέρυσι, όπως προσπαθούσαν να μας πείσουν κάποιοι, αλλά αφού αγοράσαμε ό,τι σύστημα ασφαλείας μας πρότειναν, ακόμα και συστήματα που δεν δουλεύουν, τα οποία δεν έχουμε παραλάβει ολόκληρα παρά το γεγονός ότι τα χρυσοπληρώσαμε, καθαρίσαμε από τον φόβο των απειλών. Αν, παρ' όλα αυτά, δεν γιορτάζουμε τα κέρδη της τουριστικής ανάπτυξης, ίσως να γιορτάζουμε το κόστος των Αγώνων –που έφτασε τα 12 δισ. ευρώ και το οποίο θα πληρώνουμε για χρόνια–, τη χρηματοδότηση αναπτυξιακών έργων στην ελληνική περιφέρεια, το «πράσινο» από τα δέντρα και τα πάρκα, που άλλαξαν το πρόσωπο της πρωτεύουσας, την αξιοποίηση του εθελοντικού κινήματος σε δράσεις κοινωνικής προσφοράς και τη μετατροπή της Αθήνας σε πόλη προσβάσιμη για τα άτομα με αναπηρίες, αποτέλεσμα της κληρονομιάς των Παραολυμπιακών Αγώνων.

Αν για κάποιον μυστηριώδη λόγο, που μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή, δεν γιορτάζουμε τίποτε από όλα αυτά, ίσως να γιορτάζουμε τη νέα, ολοκληρωμένη και αυστηρή πολιτική καταπολέμησης του ντόπινγκ και το νέο μοντέλο αθλητικής ανάπτυξης, που ευνοεί τη μαζική συμμετοχή και δεν είναι κρατικοδίαιτο. Ομως αρκετά με τις υποθέσεις. Η πραγματικότητα μαρτυρά ότι αυτό που γιορτάζουμε είναι η αποθέωση της φιλαυτίας, της δίψας για προβολή και της αλαζονείας των μελών του κυβερνητικού θιάσου μας καλοκαιριάτικα. Ενός θιάσου που αυτοϊκανοποιείται ακούγοντας το «You are my number one» και αποδεικνύει ότι είναι ικανός μόνο για τα πανηγύρια. Τα οποία, φυσικά, δεν συμπεριλαμβάνονταν στο κόστος των Αγώνων. Εμείς, όμως, θα τα πληρώσουμε.