Ανάμεσα στο κοριτσάκι και στην αλητεία (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Η εικόνα με το κοριτσάκι στην αγκαλιά του αστυνομικού, η άρον-άρον φυγάδευσή του απ' την άψη στο πεδίο της μάχης, είναι καταλυτική για τον ποδοσφαιρικό πολιτισμό (μας).

Καταργεί (τη σημασία για) κάθε συζήτηση, επιχείρημα, διαφωνία, ανάλυση των λεπτομερειών για τα καθέκαστα. Ποιοι, σε ποια θύρα, πόσοι, γιατί, αν ευρίσκονταν σε άμυνα ή σε επίθεση, αν είναι οργανωμένοι ή ανοργάνωτοι, αν πρέπει να επιτρέπονται ή ν' απαγορεύονται οι μετακινήσεις.

Η εικόνα με το κοριτσάκι συμβολίζει ξεκάθαρα τον κόσμο που φεύγει τρομαγμένος απ' την κερκίδα, για να 'ναι ανενόχλητη στο φέουδό της η αλητεία. Εκεί τελειώνουν όλα. Και τούτο δεν είναι πρόβλημα της ΑΕΚ, του Νικολαΐδη, του Χατζηχρήστου. Τούτο είναι πρόβλημα της κοινωνίας του (επαγγελματικού) ποδοσφαίρου.

Αλλά -το οξύμωρο- πρόκειται για την ίδια κοινωνία που τα πράγματα τα αισθάνεται «μια χαρά έτσι, όπως είναι». Δεν χρειάζεται ν' αλλάξει κάτι, για να χάνουμε τον χρόνο μας με Σούπερ Λίγκες και λοιπά, παρεμφερή, κατασκευάσματα.
Όσοι (θεσμικοί) εμφανίζονται τώρα να ενθαρρύνουν τον Νικολαΐδη να προχωρήσει και τον κτυπούν φιλικά στην πλάτη, ευχολογώντας απέραντα, ίσως και κρυφογελώντας από πίσω οι Ορφανοί κι οι Λυκουρέζοι, ξέρουν ότι τον εξωθούν (εφόσον δεν ακολουθούν και δεν συστρατεύονται) στον μοναχικό δρόμο. Με τη σίγουρη κατάληξη. Την αηδία. Η καλύτερή τους! Θα τους αδειάσει τη γωνιά. Θα πάψει να ενοχλεί, σαν κουνούπι μεσ' στ' αυτί, νύχτα καλοκαιριού, στον ύπνο στη βεράντα. Και τα 5000 κοριτσάκια κι αγοράκια πέρυσι στο ΟΑΚΑ, κάπου αλλού θα βρουν να παίζουν.

Πιο πολύ απ' τα είκοσι σεσημασμένα Originalια-ζιζάνια, το κύριο πρόβλημα του Νικολαΐδη είναι ότι αισθάνεται πως ασκεί επιχειρείν, σε τοπίο όπου (όταν άκουσε αναλυτικά, σε ραντεβού στο Λονδίνο επί τη ευκαιρία του ταξιδιού για το φιλικό με την Τσάρλτον, πώς είναι το επιχειρείν στην Πρέμιερσιπ, κατάλαβε πως εδώ) «είμαστε πίσω από τον κόσμο». Η θερινή αναζωπύρωση της υπόθεσης Σούπερ Λίγκα, τότε, πιθανότατα είχε άμεση σχέση με τις νωπές εντυπώσεις εκείνης της εμπειρίας.

Οι προσεγγίσεις στο μοντέλο της αγγλικής Πρέμιερ Λιγκ είναι χρήσιμες για «να 'χουμε να λέμε», η ώρα να περνάει. 'Η να γεμίζουμε στήλες και σελίδες. Όταν όμως, σαν κόμπος στο χτένι, το πράγμα φτάνει στην αληθινή βούληση, τότε οι προσεγγίσεις γίνονται κενό γράμμα. Εάν υπήρχε (αληθινή βούληση), τα προχθεσινά θα 'ταν είδηση ρουτίνας στην επικαιρότητα. Το λογικό, το αυτονόητο. Όχι το... πρωτοφανές.

Το κοριτσάκι ή η αλητεία, εκεί αυτό δεν μπήκε ποτέ σε διαπραγμάτευση. Το κοριτσάκι, ομοφώνησαν όλοι. Κι έπιασαν δουλειά. Ταυτόχρονα. Η Θάτσερ δεν περίμενε κανένα τρελό Demis να βγει μπροστά, μπας και φιλοτιμηθούν ν' ακολουθήσουν οι υπόλοιποι. Απλώς έθεσε το πλαίσιο, και δεν άφησε καμία επιλογή. 'Η, μάλλον, μονάχα μία. Να παίξουν με τους κανόνες. Κι έπαιξαν.