Ποιος πρόδωσε ποιον; (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Περισσότερο και από τη νίκη του Ολυμπιακού στο ντέρμπι ή την ήττα του Παναθηναϊκού (ανάλογα πώς το βλέπει κανείς…) η ιστορία της περασμένης εβδομάδας που είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον ήταν ο καβγάς (;) του Ντέμη με την Original. Κυρίως γιατί ως γεγονός, είναι από τα σπάνια.

Χάος

Γιατί καβγάδισαν οι οργανωμένοι της ΑΕΚ με τον Νικολαΐδη; Στην Ελλάδα, όταν κάτι συμβαίνει, ακολουθείται η εξής πρακτική. Τις πρώτες ώρες μετά το γεγονός, αυτοί που έχουν κάνει τη σαχλαμάρα χάνονται και δεν μιλούν. Τη δεύτερη μέρα εμφανίζονται κάνοντας μια αόριστη καταγγελία, ας πούμε εναντίον των θεσμών. Φταίει συνήθως η Πολιτεία, η αστυνομία, η λειτουργία του κράτους κ.λπ. Την τρίτη ημέρα -και όταν έχει περάσει αρκετός χρόνος από τα περιστατικά- οι δράστες γίνονται θύματα. Εκτός από το κράτος φταίει και ο καπιταλισμός, η παγκοσμιοποίηση, η αδυναμία των κοινωνικών φορέων και άλλα τέτοια. Αν μάλιστα η ιστορία βολεύει και για λίγο μελό, το πράγμα κατρακυλάει προς το trash, δηλαδή προς τη δεξαμενή της σάχλας μέσα στην οποία όλοι και όλα καθαγιάζονται. Ο οδηγός της νταλίκας που ξεκλήρισε τα παιδάκια του σχολικού λεωφορείου αγαπάει την οικογένειά του πολύ και έτρεχε για να φέρει χρήματα στο σπίτι. Οι τιμονιέρηδες του πλοίου που ναυάγησε δεν είδαν τους σκοπέλους, γιατί το αφεντικό τούς καταπίεζε. Οι πιλότοι που ταξίδευαν σε ύψη όπου πετούν διαστημόπλοια, το έκαναν γιατί ακρίβαιναν τα καύσιμα. Οι δικαιολογίες -σοβαρές ή κουτές- επιτείνουν τη σύγχυση και είναι χρήσιμες για να δημιουργούν χάος. Στο τέλος το τι αληθινά συνέβη καταντάει λεπτομέρεια.

Κουτά

Μία εβδομάδα ακριβώς μετά το ματς της ΑΕΚ με τον Ατρόμητο η «κόντρα» του Νικολαΐδη με την Original έβαλε σε δεύτερη μοίρα τα γεγονότα. Ο πανέξυπνος Δημήτρης Χατζηχρήστος κατάφερε να κάνει όλο τον κόσμο να ασχολείται με τα τριγύρω της ιστορίας και όχι με τα βασικά. Στην αρχή έφταιξε η αστυνομία, μετά οι Περιστεριώτες, μετά τα pin, μετά ο Ντέμης, ο Μεγάλος Καταδότης, o oοποίος τώρα που έγινε πρόεδρος, αρνήθηκε τις καταβολές του. Ολα αυτά χρειάστηκαν κυρίως για έναν λόγο: για να ξεχάσουμε όλοι ότι στο γήπεδο του Περιστερίου έγιναν από οργανωμένους της ΑΕΚ (και του τοπικού Ατρομήτου) κουτά και αναίτια επεισόδια.

Οργάνωση

Εν μέσω λοιπόν συζητήσεων και λογιών λογιών δαιμονοποιήσεων, θέλω να θυμίσω ότι στο Περιστέρι κάποιοι έκαναν φρικτές κουταμάρες. Επειδή φάτσες και ονόματα είναι γνωστά, θα έπρεπε η ίδια η Original να τους φωνάξει και να τους βάλει χέρι: είναι μέλη της. Αν η Original έχει γίνει ένα είδος τρομοκρατικής οργάνωσης, ας μας το πει να το ξέρουμε: θα κατανοούσαμε τον λόγο που περιθάλπτει ανθρώπους που έκαναν μια σειρά από παραβάσεις, οι οποίες στην κοινωνία που ζούμε διώκονται. Αν δεν είναι τρομοκρατική οργάνωση, θα πρέπει να προστατεύσει το κύρος της. Διαχωρίζοντας τη θέση της από όσους συμπεριφέρθηκαν (με πολλά ελαφρυντικά που τα δικαστήρια θα εξετάσουν) σαν επικίνδυνοι ταραχοποιοί.

Οραμα

Αυτό είναι για μένα το βασικό αυτής της ιστορίας: όλα τ' άλλα είναι για λαϊκή κατανάλωση. Οι κατηγορίες στον Νικολαΐδη ότι τάχα πρόδωσε τις καταβολές του είναι για γέλια. Ποιος άραγε σε μια σχέση είναι προδότης; Αυτός που σέβεται τον άλλον και καταλαβαίνει τις ανάγκες του ή εκείνος που τον γράφει κανονικά και κοιτάζει την πάρτη του; Ποιος προδίδει; Αυτός που προσπαθεί να σώσει μια σχέση, προσπαθώντας να έχει μια ξεκάθαρη στάση ή αυτός που προτάσσει τα «θέλω» του; Ποιος πρόδωσε ποιον; Αυτός που είναι συνεπής απέναντι στις αρχικές του δεσμεύσεις ή αυτός που στην πρώτη κρίση απαντάει αυτάρεσκα «έτσι είμαι εγώ!»; Αυτός που δημόσια ζητάει διάλογο ή αυτός που κρύβεται; Και από πού προκύπτει ότι ο Νικολαΐδης θα πρέπει να καταλάβει τις ανάγκες των οργανωμένων, όταν οι οργανωμένοι γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια το όραμά της διοίκησης, λέγοντας αυτάρεσκα ότι το πάρτι τελείωσε;

Λύση

Γίνεται πολύς λόγος για τους συνδέσμους των οργανωμένων. Οι πιο πολλοί από όσους μιλούν (από τον Ορφανό μέχρι τον Λυκουρέζο) δεν έχουν ιδέα για το ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημα. Κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να το μελετήσει και να βρει μια λύση. Το κράτος νομοθετεί, η αστυνομία συνθηκολογεί και οι ΠΑΕ δεν ξέρουν τι να κάνουν. Ολοι επικαλούνται τα γκάλοπ και τις απαντήσεις των απλών φιλάθλων που δηλώνουν ότι η βία είναι πρόβλημα, αλλά ξεχνούν ότι ανάμεσα σε αυτούς που απαντούν στα γκάλοπ και σε αυτούς που τρέχουν στα γήπεδα, υπάρχουν διαφορές νοοτροπίας τεράστιες: δύσκολα οι μεν μπορεί να έχουν λόγο για τους δε. Πρόκειται για διαφορετικούς κόσμους.

Αυτοκάθαρση

Η λύση είναι απλή και είναι μία. Οι σύνδεσμοι θα πρέπει να πάρουν την ευθύνη της αυτοκάθαρσής τους, αν θέλουν να υπάρχουν. Ο καβγάς του Νικολαΐδη με την Original θα μπορούσε να είναι το πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση. Οι οργανωμένοι της ΑΕΚ, έχοντας απέναντί τους έναν δικό τους άνθρωπο, θα έπρεπε να πάρουν στα χέρια τους την ευθύνη του μέλλοντός τους, καθησυχάζοντάς τον ότι θα τιμωρήσουν όσους δεν συντάσσονται με το όραμά του, το οποίο πρώτοι από όλους ασπάστηκαν. Κάθε άλλη στάση οδηγεί σε ένα περιθώριο που δεν ταιριάζει σε ανθρώπους με όραμα.

Επιείκεια

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Στο Περιστέρι έγιναν επεισόδια και αυτοί που τα έκαναν πρέπει να λογοδοτήσουν. Πρώτα στην Original που πρέπει να πάρει από αυτούς τις αποστάσεις της και μετά στα όργανα του κράτους. Η πολιτεία μπορεί να δείξει επιείκεια, η Original συμπόνοια. Οχι όμως ανοχή.

Πάθημα, μάθημα

Οι Τούρκοι πέταξαν στα τελευταία δευτερόλεπτα του αγώνα που έδωσαν στην Πόλη με τη Δανία το δικαίωμά τους να κλείσουν μία θέση στα μπαράζ που οδηγούν στα τελικά του Μουντιάλ της Γερμανίας. Αν είχαν κερδίσει τους Δανούς, πιστεύω ότι θα έφταναν εύκολα τις τρεις νίκες. Θα πήγαιναν στο Κίεβο γκαζωμένοι, θα κέρδιζαν την αδιάφορη Ουκρανία που γλεντάει την πρόκρισή της και στα Τίρανα εναντίον των Αλβανών λίγο πριν από τον χειμώνα θα έκαναν μία διαδικαστική νίκη με 0-1 απέναντι σε μία ομάδα που δεν θα είχε κανένα λόγο να χτυπήσει το ματς. Με το γκολ του Λάρσεν στις καθυστερήσεις οι γείτονες δεν αποκλείστηκαν. Σοκαρίστηκαν όμως και αυτό είναι το χειρότερο. Λογικά, έπειτα από τέτοιο χαστούκι δεν θα καταφέρουν να σταθούν όρθιοι ούτε κόντρα στην ομάδα του Μπλαχίν. Το σοκ που προκάλεσε το γκολ των Δανών στις καθυστερήσεις είναι σχεδόν αδύνατο να θεραπευτεί μέσα σε τρεις μέρες.

Τα παθήματα των γειτόνων έπειτα από το καταπληκτικό Παγκόσμιο Κύπελλο που έκαναν το 2002 θα έπρεπε να μας απασχολούν. Οι Τούρκοι και εμείς έχουμε στο ποδόσφαιρο συγγενικές αδυναμίες. Η μεγαλύτερη από αυτές είναι ότι με πολύ μεγάλη δυσκολία κατορθώνουμε να διαχειριστούμε τους ενθουσιασμούς μας: δεν είναι δύσκολο να φτάσουμε σε μια επιτυχία, είναι όμως αμφίβολο το κατά πόσο μπορούμε να αποκομίσουμε κάτι από αυτή σε βάθος χρόνου. Στην προκειμένη περίπτωση, δηλαδή στη διαχείριση του ματς με τη Δανία, οι γείτονες τα έκαναν θάλασσα όχι αγωνιστικά (εκεί τα πήγαν πραγματικά περίφημα) αλλά οργανωτικά. Μου έλεγαν στην Κωνσταντινούπολη, όπου βρέθηκα πρόσφατα, ότι το κόστος του εισιτηρίου του αγώνα ξεπερνούσε το μισό μηνιάτικο ενός Τούρκου εργάτη και πως η ομοσπονδία τους έβλεπε τον αγώνα ως ευκαιρία για κερδοσκοπία. Υπήρχαν υποψίες ότι υψηλόβαθμα στελέχη της έδιναν εισιτήρια στη μαύρη αγορά και ο κόσμος δυσανασχετούσε, σε σημείο να εύχεται η εθνική του ομάδα να χάσει! Με τόσες κατάρες και τέτοιο γκαντέμιασμα, είναι να απορείς πώς ο Τερίμ κατάφερε να αποσπάσει και την ισοπαλία…

Το πάθημα των Τούρκων οδηγεί σε ένα χρήσιμο συμπέρασμα: η διαχείριση μιας εθνικής ομάδας είναι τις πιο πολλές φορές σημαντικότερη από τα αγωνιστικά της. Η σύσταση μιας καλής ενδεκάδας δεν είναι κάτι δύσκολο. Το αληθινά σπάνιο είναι να μπορείς να ξυπνάς (ή να συντηρείς) γύρω από μία εθνική ομάδα ένα κλίμα ενθουσιασμού, πράγμα που είναι απαραίτητο. Αν αρχίζεις τις κουτοπονηριές και καταστρέψεις τη σχέση εμπιστοσύνης με το κοινό που σε παρακολουθεί και σε στηρίζει, δεν σε γλιτώνει κανείς…