Στον νοικιασμένο καφενέ της καθημερινότητάς μας (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Όταν ο Ολυμπιακός, ερχόμενος απ' το 2-2 στο «Ριαθόρ», πήγε ύστερα από μία εβδομάδα στη Λανς και ηττήθηκε με τα χέρια κάτω από τη Λιλ (3-1), το γκολ το είχε βάλει στο τέλος, μάλιστα με κόντρα στο πόδι του σέντερ μπακ, ο Στέλιος Γιαννακόπουλος. Δεν άλλαζε κάτι, κατ' ουσίαν.

Η κάμερα της γαλλικής TV, συνοδεύοντας την κίνηση του σκόρερ αφού η μπάλα είχε καταλήξει στα δίχτυα, τον έδειξε να «πανηγυρίζει». Στην αργή κίνηση φάνηκε ξεκάθαρα πόση σκασίλα χάραζε το πρόσωπό του. Φάνηκε, επίσης ξεκάθαρα, η βλαστήμια που ξεστόμισε εκείνη τη στιγμή.

Επιστρέφοντας στην Αθήνα, ο Γιαννακόπουλος ευρέθη... κατηγορούμενος ότι πανηγύριζε, σαν ασυνείδητος, το (άχρηστο) γκολ! Χρειάστηκε, θυμάμαι, την επόμενη μέρα στην εφημερίδα να διευκρινίσει το αυτονόητο (που όμως, για τις επικρίσεις, δεν ήταν τέτοιο). Οτι δεν πανηγύρισε. Απλώς του βγήκε το άχτι της βραδιάς.

Η αδυναμία της αθλητικογραφίας να ερμηνεύσει το απλούστατο είχε καταγάγει ακόμη έναν θρίαμβο. Μου ξανάρθε το περιστατικό, μεσοβδόμαδα. Οταν οι Ελληνες διεθνείς, επιστρέφοντας από το Αλμάτι, ξύπνησαν και (διαβάζοντας, όσοι διαβάζουν, τέλος πάντων, εφημερίδες) αντίκρισαν τη μομφή ότι «πανηγύρισαν» τη νίκη στο Καζαχστάν.
Οτι, δηλαδή, έχουν χάσει την επαφή με την πραγματικότητα και τον ρεαλισμό. Τους μέμφθηκαν οι, κατά Κωστή Παπαγιώργη, «νοικιασμένοι αθλητικογράφοι», που πιθανότατα έχουν πανηγυρίσει πολύ πιο έξαλλα μία in extremis νίκη, όχι σε όλα-ή-τίποτα προκριματικό Παγκόσμιου Κυπέλλου, μονάχα στο πρωτάθλημα... Τύπου!

Καμία πρωτοτυπία. Καμία έκπληξη, ότι δεν αντιλήφθηκαν πως δεν επρόκειτο περί πανηγυρισμού για το... επίτευγμα της νίκης επί του Καζαχστάν. Οτι ήταν, μόνο, ξέσπασμα. Εκτόνωση. Αποσυμπίεση. Οτι ήταν συναίσθημα. Οτι το ποδόσφαιρο είναι συναίσθημα.

Την επομένη ημέρα ήρθε κι η ομοσπονδία, με τη χειρονομία της, να δώσει τροφή στο βουλιμικό θεριό του κακαουνακισμού. Αυτά τα 57.000 ευρώ (από 3.000 σε καθέναν απ' τους «18» του φύλλου αγώνος κι από 1.500 στους δύο που περίσσεψαν εκτός, στον Παπαδόπουλο και στον Σαλπιγγίδη, κακώς-κάκιστα αν θέλετε τη δική μου επικριτική γνώμη, κι αυτοί οι δύο η ομάδα είναι, και δη ο ένας τραυματίας, όχι κάποιοι περαστικοί, είναι αδιανόητος ο διαχωρισμός).
Τα οποία 57 χιλιάρικα, όποτε... βρεθούν στο ταμείο της ΕΠΟ, θα τους τα δώσουν μπόνους, φυσικά όχι για τη νίκη ή πολύ περισσότερο για την εμφάνιση, αλλά για την καρδιά. Για την έβδομη, και πιθανόν τελευταία, ψυχή τους, που αρνήθηκε να βγει έτσι άδοξα.

Ο καταγγελτικός λαϊκισμός εξερράγη. Η κοινωνική πρόκληση, το καλάθι της νοικοκυράς, το επίδομα θέρμανσης, το ΛΑΦΚΑ και λοιπές εύκολες προχειρότητες. Να (επι)κριθεί το μπόνους, ουδεμία αντίρρηση. Να (επι)κριθεί, όμως, το αληθινό νόημα της χειρονομίας. Την οποία, παρεμπιπτόντως, ευρέθησαν διεθνείς ποδοσφαιριστές, οι οποίοι, πρώτοι, την επέκριναν!
Είναι η ίδια, εγκλωβισμένη στον μικρόκοσμό της και στην αυτοματοποιημένη ρουτίνα του, αθλητικογραφία που π.χ. απέτυχε να αξιολογήσει τη συμβολή του Καφέ στο τελευταίο ημίωρο του ματς στο Αλμάτι. Πέρασε στα ψιλά ή εντελώς απαρατήρητη, ίσως επειδή ο Καφές «δεν πουλάει» ή, το πιθανότερο, επειδή εκείνη την ώρα η κύρια απασχόληση ήταν η ετοιμασία των, τόσο προβλέψιμων, αγανακτισμένων κειμένων για το καζίκι που ερχόταν.

Από αυτή την αθλητικογραφία, τις μέρες που πέρασαν, επίσης «πληροφορηθήκαμε» ότι ο Πλατινί είπε... ξερά στο αυτί του Ρεχάγκελ «πέντε (σ.σ. κατ' άλλους τέσσερα) γκολ θα φάτε στην Κοπεγχάγη». Ενδεχομένως η νοικιασμένη αθλητικογραφία νομίζει πως, όταν συνδιαλέγονται κορυφαίες μορφές του ποδοσφαίρου όπως ο Πλατινί ή ο Ρεχάγκελ, μιλάνε σαν τον Μήτσο και τον Μπάμπη στο καφενείο της γειτονιάς.

Κι έτσι, η αθλητικογραφία υιοθέτησε... άνετα τη διαρροή. Την παρουσίασε ως γεγονός, επειδή απλώς το βρήκε τόσο οικείο με τη δική της καφενειακή καθημερινότητα. Στην πραγματικότητα είναι, όμως, άλλο τόσο ξένο με την αγωγή και τη φρασεολογία ενός (μάλιστα φιλοξενούμενου της ΕΠΟ στο τσάρτερ της επιστροφής) Πλατινί. Δύο φορές ξένο, ιδίως σε περίοδο που ο Πλατινί μαζεύει ψήφους για να διαδεχθεί τον Γιόχανσον στην προεδρία της ΟΥΕΦΑ.
Ο Πλατινί, ο οποίος δεν συνομιλεί στο καφενείο με τον Μήτσο και τον Μπάμπη, αλλά στη «Λιμπερασιόν» με τη Μαργκερίτ Ντιράς...