Τα καρβέλια του Γούμενου και ο ωκεανός του άγχους (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Στην Ξάνθη, πέρυσι, ο ΠΑΟΚ είχε νικήσει. Είχε νικήσει, επίσης, στην Τούμπα τη Χαλκηδόνα, νυν Ατρόμητο. Πιθανότατα (είχε νικήσει) επειδή ήταν ήδη εκτός στόχων... και έπαιζε δίχως το βάρος της όποιας προσδοκίας.
Με αυτό το κριτήριο λοιπόν, ενώ προς το παρόν Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός είναι στο συν-πλην τρία (από το μεταξύ τους ματς στην πρεμιέρα) και η ΑΕΚ «στα λεφτά της» σε σχέση με πέρυσι, ο ΠΑΟΚ εμφανίζει κιόλας, σε περιβάλλον με περίσσευμα απαιτήσεων, έλλειμμα (πέντε) πόντων.
Είναι, φυσικά, πολύ νωρίς για να 'χουν εκλείψει τα περιθώρια να το ρεφάρει. Και, πάντως, δεν είναι λόγος (το έλλειμμα) για να ονειρεύεται ο Γούμενος καρβέλια που, απλώς, δεν υπάρχουν στην αγορά. Να βλέπει τα νούμερα που διακυβεύονται, διπλά και τρίδιπλα από τα ρεαλιστικά.
Αυτά τα τέσσερα εκατομμύρια (ευρώ) που αίφνης στον περίγυρο του ΠΑΟΚ προέκυψε ότι «παίζονται» ανάλογα με το εάν η ομάδα θα μπει ή δεν θα μπει στους ομίλους του Κυπέλλου UEFA, αν όντως τόσα έχει (προ)υπολογίσει το αφεντικό, προλαβαίνει... δεν προλαβαίνει να τα αναθεωρήσει!
Αν πάλι ρίχνει το νούμερο σαν φωτοβολίδα στον αέρα και καθοδηγεί δημοσιογράφους να το αναπαράγουν άκριτα, προκειμένου να (υπερ)τονίσει τη σημασία των δύο αναμετρήσεων με τη Μέταλουρχ Ντόνετσκ, ετούτος είναι ο ασφαλέστερος τρόπος για να υπονομευθεί το αποτέλεσμα της παρτίδας με τους Ουκρανούς.
Το τελευταίο που λείπει, σε τούτη τη συγκυρία, από τους παίκτες του «Δικεφάλου» είναι να τους βάλεις στο μυαλό ότι παίζουν κορόνα-γράμματα το μπάτζετ της σεζόν. Η πρόκριση στα γκρουπ (100% μες στο βεληνεκές των δυνατοτήτων τους) δεν είναι, πράγματι, ασήμαντη. Μετράει.
Μετράει ψυχολογικά, μετράει αγωνιστικά, μετράει στο πρεστίζ του κλαμπ (που οι πιο νωπές εικόνες του από τον ευρωπαϊκό ανταγωνισμό είναι αποκλεισμοί από Ντέμπρετσεν, Μακάμπι Τελ Αβίβ, Αλκμααρ), μετράει στην αυτοεκτίμηση των ποδοσφαιριστών. Οικονομικά, όμως, τα μεγέθη πόρρω απέχουν απ' όσα αριστερά και δεξιά περιγράφονται.
Ο ΠΑΟΚ τελεί υπό δαμόκλειο πίεσιν, πριν καν εμφανιστεί επισήμως ενώπιον του (ενδεχομένως παραπλανημένου από το φιλικό 2-0 επί της ΑΕΚ) κοινού του. Ο Καραγεωργίου, ωσαύτως, τελούσε υπό την πίεση ότι είναι ανεπαρκής να διαχειριστεί πλούσιο ρόστερ και υψηλές απαιτήσεις, προτού αρχίσει καν το πρωτάθλημα.
Η πίεση ανήκει, αναπόσπαστη, στην καθημερινότητα των κλαμπ κορυφής. Δεν νοείται να εργάζεσαι σε τέτοιο και να παραπονιέσαι γι' αυτήν. Και η αλήθεια είναι πως, κάτω από τούτη την πίεση, ο προπονητής δεν έκανε και πολλά για να υπερνικήσει την όποια εις βάρος του προκατάληψη.
Κάποτε ο Κλάιβ Τίλντεσλι, ο νούμερο ένα σχολιαστής της αγγλικής ITV, μου είχε διηγηθεί το μάθημα που διδάχθηκε σ' ένα από τα πρώτα ταξίδια του στο εξωτερικό, αρχές της δεκαετίας του '80 με τη μεγάλη Λίβερπουλ. Έπαιζαν πρώτο γύρο Πρωταθλητριών κάπου στη Φινλανδία. Με το που έφτασαν στον προορισμό τους, αυτός πήρε ένα ταξί και πήγε να δει το γήπεδο όπου την επόμενη ημέρα θα έκανε τη δουλειά του.
Τι είδε; Δεκάδες παιδιά να ρίχνουν... ακόντια, σε αγωνιστικό χώρο δίχως εστίες, και το γρασίδι γεμάτο τρύπες! Επιστρέφοντας στο ξενοδοχείο, ένας από τους βοηθούς του Πέισλι τον ρώτησε πώς είναι τα πράγματα. Εκείνος έκανε το αυθόρμητο λάθος να περιγράψει την αληθινή, εντελώς αποκαρδιωτική, εικόνα.
Ο βοηθός τον πήρε παράμερα και του είπε, σχεδόν συνωμοτικά, μη διανοηθεί να ανοίξει συζήτηση για την ποιότητα του τερέν μπροστά σε ποδοσφαιριστές. Στους ποδοσφαιριστές, του εξήγησε, ποτέ δεν δίνεις εκ των προτέρων δικαιολογία. Συνεπώς, όσες λακκούβες και να 'χει, «το τερέν είναι τέλειο»!
Αρα, για να επανέλθουμε στον ΠΑΟΚ, δεν υπάρχει «γιατί παίζουμε Σάββατο με τον Ατρόμητο;» (κι οι διεθνείς «δεν θα προλάβουν να 'ναι ξεκούραστοι»), δεν υπάρχει «δεν μας φτάνει ο χρόνος για να 'μαστε έτοιμοι» (και «καλύτερα να πάει πίσω η πρεμιέρα του πρωταθλήματος»), δεν υπάρχει «θα πάρουν αέρα τα μυαλά του Σικαμπάλα». Και λοιπές αιτιάσεις.
Οι παίκτες έχουν ανάγκη την ηρεμία και τη σιγουριά, για να πατήσουν στα πόδια. Αν τους μεταδίδεις την αγωνία και την ανασφάλεια, το... δέος μπροστά στο μέγεθος του εγχειρήματος, τότε τους συμπαρασέρνεις στον ωκεανό του άγχους. Και στον ωκεανό, δεν έχει σωτηρία. Εχει, 99 φορές στις 100, ναυάγιο.