Ο ΠΑΟ και ο χρόνος που λιγοστεύει (Sportday / Χρίστος Χαραλαμπόπουλος)

Φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι πιστεύουν πως το γεγονός μιας ακόμα αγωνιστικής-λάστιχο ήταν η νέα απώλεια βαθμών του ΠΑΟ στη Νεάπολη. Και, προφανώς, έχουν δίκιο, αλλά ο ομιλών εκτιμά ότι από τη στιγμή που τα παιχνίδια του Σαββατοκύριακου δεν συγκέντρωσαν περισσότερους από οκτώ χιλιάδες θεατές, τότε όλη η συγκίνηση του παιχνιδιού πάει περίπατο μαζί με το ίδιο το παιχνίδι.

Οι άδειες κερκίδες στα παιχνίδια της Τούμπας, του Καραϊσκάκη και του Ολυμπιακού Σταδίου θύμιζαν μνημόσυνο ποδοσφαίρου. Αν η τάση αυτή στις τιμωρίες συνεχιστεί –και γιατί να μη συνεχιστεί, αφού προβλέπεται στις ποινές-, ο χαμένος θα είναι το παιχνίδι και όσοι το αγαπούν. Επιστρέφω στα αγωνιστικά.

Μία από τις δικαιολογίες που άκουσα για τις κακές εμφανίσεις του ΠΑΟ είναι το γεγονός ότι έκανε διαφορετική προετοιμασία φέτος λόγω της συμμετοχής του στην τρίτη προκριματική φάση του Τσάμπιονς Λιγκ. Η δικαιολογία και φαντάζει και είναι γελοία. Γιατί δεν υπάρχει καμία λογική στο γεγονός ότι η ομάδα ήταν έτοιμη για τα δύο παιχνίδια με τη Βίσλα και ντεφορμαρίστηκε αμέσως μετά. Το πρόβλημα με τον ΠΑΟ είναι ίσως πιο σύνθετο. Το «τριφύλλι» είναι μία ομάδα που ακόμα δεν έχει αποκτήσει αγωνιστική συνοχή, απόρροια του γεγονότος ότι ο Μαλεζάνι αφενός μεν δεν είχε στη διάθεσή του όλους τους παίκτες που θα ήθελε για βασικούς στα κρίσιμα παιχνίδια και αφετέρου –ή ίσως και εξαιτίας αυτού- πειραματίζεται αρκετά. Αυτό το τελευταίο είναι, φυσικά, δουλειά του προπονητή, αλλά όταν η ομάδα έχει ξεκινήσει τις αγωνιστικές της υποχρεώσεις, τα πειράματα έχουν κόστος. Και για μια ομάδα όπως ο ΠΑΟ το κόστος των απωλειών είναι μεγάλο. Πιστεύω πως στην ομάδα μεταφέρεται μια ανασφάλεια του Μαλεζάνι –την οποία δεν μπορώ να εξηγήσω-, με αποτέλεσμα στις προσπάθειες των ποδοσφαιριστών να υπάρχει ένας μεγάλος εκνευρισμός, ιδιαίτερα όταν μέχρι το 60ό λεπτό η ομάδα δεν έχει κατοχυρώσει το παιχνίδι.

Ενας παράγοντας που αποκαλύπτει το μέγεθος του εκνευρισμού και πιθανότατα θέτει και ζήτημα πειθαρχίας είναι οι αποβολές. Αυτή η επισήμανση δεν θα πρέπει να περάσει απαρατήρητη, καθώς δεν είναι δυνατόν να περνά ατιμώρητη από τον προπονητή η συμπεριφορά –ας πούμε- του Γκονζάλες απέναντι στον Δάρλα, αφού δείχνει μάλλον έλλειψη σεβασμού.
Ενας πολύ καλός φίλος, γυμναστής, μου έλεγε χθες ότι όντως η προετοιμασία που έκαναν οι παίκτες του ΠΑΟ τους κρατά ακόμα «δεμένους», αλλά αν είναι έτσι, το ερώτημα είναι πότε ακριβώς έχει υπολογιστεί να λυθούν τα πόδια των ποδοσφαιριστών. Ηδη το «τριφύλλι» μετρά 5 χαμένους βαθμούς στο πρωτάθλημα και αν δεν υπάρξει κάποια δραστική μεταβολή στο αγωνιστικό πρόσωπο της ομάδας, μία πιθανή απώλεια με την Ουντινέζε θα κάνει τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα. Θα προσθέσει άγχος στους ποδοσφαιριστές και θα αρχίσει να εξαντλεί την υπομονή των φίλων των «πρασίνων». Ο ΠΑΟ τα τελευταία χρόνια έχει επιδείξει μια απίστευτη τάση αλλαγής παικτών και προπονητών, με αποτέλεσμα να μην έχει κρατήσει έναν σταθερό κορμό ποδοσφαιριστών ενδεκάδας, πάνω στον οποίο θα γίνονται οι προσθαφαιρέσεις. Φέτος στην ομάδα ήρθαν πολλοί νέοι ποδοσφαιριστές, αλλά και παίκτες αξίας.

Φυσικά, για να δέσουν όλοι αυτοί, χρειάζονται χρόνο, αλλά ήδη έχουν ξοδέψει τον περισσότερο απ' όσο είχαν στη διάθεσή τους. Επίσης, θα ήθελα να παρατηρήσω ότι το σύστημα με τους τρεις αμυντικούς, που φαίνεται να αρέσει τόσο πολύ στον Μαλεζάνι, δεν βοηθά στην ανάπτυξη του παιχνιδιού και κυρίως στην κυκλοφορία της μπάλας από την άμυνα στην επίθεση. Ισως στο ζήτημα της κυκλοφορίας να παίζει ρόλο και η ανυπαρξία των Μπίσκαν και Κονσεϊσάο, ο οποίος δεν κατάλαβα γιατί βαφτίστηκε «παίκτης–ηγέτης», τη στιγμή που σε καμία από τις ομάδες στις οποίες αγωνίστηκε στο παρελθόν δεν είχε έναν τέτοιο ρόλο.

Μία εκτίμηση, παρακινδυνευμένη, είναι ότι ο Μπίσκαν θα παίξει και πολύ καλύτερα, ενώ ο Βραζιλιάνος δεν θα ξεφύγει από τη μετριότητα. Τέλος, θα ήθελα να πω ότι αν κάποια πιθανή αποτυχία οδηγήσει σε αποπομπή του Μαλεζάνι, θα αποδείξει πως το πλάνο της πενταετίας ουδέποτε υπήρξε και ότι αποτελούσε μία ακόμα επικοινωνιακή κροτίδα της «πράσινης» ΠΑΕ.