Οι ανίσχυροι στη διοργάνωση των ισχυρών (Sportday / Χρίστος Χαραλαμπόπουλος)

Yστερα από κάθε δυσάρεστο αποτέλεσμα μιας ομάδας, είναι απίστευτο το κατά πόσο πληθαίνει ο αριθμός των «προφητών». Από τον κανόνα δεν είναι δυνατόν να εξαιρεθεί η άσχημη προχθεσινή βραδιά του Ολυμπιακού. Το περίεργο είναι ότι όλοι αυτοί οι «προφήτες» πριν από το παιχνίδι ήταν εξαφανισμένοι, λες και υπήρχε κάποιο είδος συνωμοσίας που τους είχε στερήσει την πρόσβαση στο προσκήνιο της δημοσιότητας, από το οποίο θα μπορούσαν να μας προειδοποιήσουν για την επικείμενη καταστροφή.

Βέβαια, συνηθίζεται πριν από κάθε σημαντικό παιχνίδι να υποχωρεί η κριτική προς όφελος της ενθάρρυνσης, γεγονός που δεν είναι κακό αν η ενθάρρυνση δεν λειτουργήσει σαν κουρτίνα που κρύβει την αληθινή εικόνα. Για τα αίτια της προχθεσινής αποτυχίας του Ολυμπιακού έχουν γραφεί και ειπωθεί πολλά, που μπορεί να έχουν αντικειμενική βάση, μπορεί και όχι. Επισημάνσεις που έχουν να κάνουν τόσο με τις δυνατότητες του προπονητή όσο και τις δυνατότητες των παικτών.
Η πλέον ακραία εξήγηση της αποτυχίας των «ερυθρολεύκων» είναι εκείνη που υποστηρίζει ότι ο ιδιοκτήτης της ομάδας, ο Σωκράτης Κόκκαλης, βλέποντας τη Λιόν να νικά με 3-0 τη Ρεάλ στο ημίχρονο, είπε: «Πού πάω εγώ τώρα στον όμιλο;». Και, κατανοώντας ότι η ομάδα του δεν έχει καμία τύχη, αποφάσισε να «στήσει» το ματσάκι για να βγάλει τα σπασμένα.
Από τον καιρό που το ποδόσφαιρο «παντρεύτηκε» τον στοιχηματικό τζόγο δεν μπορεί κανείς να αποκλείσει το ενδεχόμενο των στημένων παιχνιδιών –υπάρχουν άλλωστε αρκετές αποκαλύψεις βεβαιωμένων απατών- αλλά είναι κάπως δύσκολο να πιστέψω ότι ο πρόεδρος του Ολυμπιακού κατέβηκε στα αποδυτήρια στο ημίχρονο και προέτρεψε –αν δεν υποχρέωσε– τους ποδοσφαιριστές του να χάσουν. Η εξήγηση για την αποτυχία είναι φανερό πως πρέπει να αναζητηθεί αλλού. Αν ανακαλύψουμε την εξήγηση, θα είχε ενδιαφέρον να δούμε πώς θα μπορούσε να αξιοποιηθεί. Από τους ανθρώπους της ομάδας των «ερυθρολεύκων» –πρωτίστως-, οι οποίοι διά στόματος του ιδιοκτήτη έχουν διακηρύξει ως στόχο τη συμμετοχή της ομάδας στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ που θα γίνει στην Αθήνα το 2007.

Αν, με τον τρόπο με τον οποίο έως τώρα κινούνται, οι υπεύθυνοι του Ολυμπιακού πιστεύουν ότι μπορούν να διεκδικήσουν τη συμμετοχή τους στον τελικό της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης, όχι το 2007, αλλά μέσα στην επόμενη πενταετία, τότε ή δεν έχουν αντιληφθεί το μέγεθος του εγχειρήματος ή κοροϊδεύουν τον εαυτό τους και τον κόσμο. Το Τσάμπιονς Λιγκ πρώτα απ' όλα είναι μια διοργάνωση μεγεθών. Μεγάλων μεγεθών. Σε χρήμα, σε ισχύ, σε προβολή, σε οργάνωση, σε επιρροή, σε αναγνωρισιμότητα, σε αγωνιστική αξία, σε εμπορική αξία. Μεγέθη που καμία ελληνική ομάδα, όχι μόνο ο Ολυμπιακός, δεν μπορεί να πλησιάσει, γεγονός που φαίνεται και από την αγωνιστική στοχοθέτηση των ομάδων που θεωρούν επιτυχία την πρόκριση από τους ομίλους. Περιέργως, η κατάκτηση του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ δεν αποτέλεσε ποτέ στόχο για κανέναν από τους δύο μεγάλους του ποδοσφαίρου. Και δεν αποτέλεσε στόχο διότι θα απαιτούσε και μια άλλου τύπου προετοιμασία, με κυρίαρχα στοιχεία τη σοβαρότητα και την υπευθυνότητα.

Στον Ολυμπιακό πρέπει να είναι πολύ βαθιά νυχτωμένοι αν θεωρούν ότι ένας νέος προπονητής με καλά στοιχεία μπορεί με δύο, τρεις προσθήκες –ποδοσφαιριστών νέων και κυρίως φθηνών– να οδηγήσει στην ευρωπαϊκή διάκριση μια κορεσμένη ομάδα τριαντάρηδων. Τα τελευταία χρόνια, με τη μετατροπή των ποδοσφαιρικών ομάδων σε επιχειρήσεις, άλλαξαν τα χαρακτηριστικά του παιχνιδιού μέσα και έξω από το γήπεδο. Οι άνθρωποι του Ολυμπιακού κατανόησαν από νωρίς τη σημασία που έχουν η ανάπτυξη των εμπορικών χαρακτηριστικών της ομάδας και οι δημόσιες σχέσεις –που ωραιοποιούν μια εικόνα-, αλλά αρκέστηκαν σε μπαλώματα όσον αφορά στα αγωνιστικά χαρακτηριστικά. Και το πληρώνουν. Μπορεί η οργάνωση και το υλικό να είναι αρκετά για τον ανταγωνισμό του ελληνικού πρωταθλήματος, αλλά για το ευρωπαϊκό πεδίο είναι πολύ λίγα. Καιρός είναι κάποιοι να το καταλάβουν αυτό και είτε να κοιτάξουν προς τα πάνω με αξιώσεις είτε να αρκεστούν στις γιορτές της μικρής γειτονιάς μας.