...Και το χειρότερο απ' όλα, ξέρεις ποιο είναι;», μου έλεγε φίλος, Παναθηναϊκός σε νευρική κρίση, επιστρέφοντας τις προάλλες από το Ούντινε. «Ποιο;», ενδιαφέρθηκα ν' ακούσω. «Ότι (σ.σ. παρά τη συνολική εικόνα της ομάδας, οι εντός αυτής) είναι... μια χαρά ψύχραιμοι!»
Τον διαόλιζε τούτο. Περισσότερο κι από την ίδια την αγωνιστική συμπεριφορά. Ότι βρίσκονται «στον κόσμο τους». Δεν το... άντεχε! Το εύλογο, κατ' αυτόν, θα ήταν άπαντες στην Παιανία να έχουν παραδοθεί στην υστερία. Να κηρυχθεί «κατάστασις εκτάκτου ανάγκης», να τρέχουν όλοι αλλόφρονες, ν' αποκεφαλιστούν οι σταρ, ν' απολυθεί ο προπονητής, το «ηλεκτροσόκ» που γράφουν οι εφημερίδες σε τέτοιες συγκυρίες, τέλος πάντων, κάτι. Απ' όλο το, σύνηθες, ρεπερτόριο που η ιστορία αποδεικνύει ότι δεν οδηγεί, ποτέ, πουθενά.
Αυτό το πρίσμα είναι που «κάνει πρόβλημα» ακόμη και το ότι ο Μαλεζάνι έφυγε χθες, για 24 ώρες, στην Ιταλία. Σωτήρια απόδραση από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Ξελαμπικάρισμα. «Εδώ ο κόσμος καίγεται», ή τουλάχιστον θα έπρεπε... να καίγεται κι εκείνος «την αναψυχή του». Θυμίζει αρκετά Ρεχάγκελ, τον καιρό που η Εθνική είχε μπει στα προκριματικά του EURO 2004 με δύο ήττες. «Όλο λείπει στη Γερμανία».
Πράγματι, «όλο» έλειπε. Έλειπε, μάλιστα, και μετά. Όταν άρχισαν οι διαδοχικές νίκες. Αλλά, τότε, δεν... πείραζε. Το ξεχάσαμε, ως αιχμή του δόρατος της κριτικής. Ο Ρεχάγκελ, στο μεταξύ, και τώρα πάλι «όλο» λείπει. Την περασμένη εβδομάδα προτίμησε, από οποιοδήποτε ματς ελληνικής ομάδας στα Κύπελλα Ευρώπης, την αγαπημένη του Βρέμη (Βέρντερ-Μπαρτσελόνα). Ενδεχομένως θα... ξαναπειράξει, εάν δεν έχει έρθει το αποτέλεσμα, μετά την Κοπεγχάγη.
Η στήριξη ακόμη και του πιο κακού προπονητή, δεν συζητιέται, είναι τρεις φορές πιο ωφέλιμη από το να τους αλλάζεις (σπορ, στο οποίο ο Παναθηναϊκός διακρίθηκε όλως ιδιαιτέρως τα προηγούμενα χρόνια) τέσσερις-τέσσερις κάθε περίοδο. Αυτή τη στιγμή, ο Μαλεζάνι έχει ένα σύμμαχο κι έναν αντίπαλο. Ο σύμμαχός του είναι οι επόμενες τρεις αγωνιστικές (Πανιώνιος μέσα, Καλλιθέα έξω, Ακράτητος μέσα). Ο αντίπαλος, που μεσολαβεί, είναι το ραντεβού-σκόπελος με τη Βέρντερ.
Το πρωτάθλημα προσφέρει την ευκαιρία να ξεμπλοκάρουν. Γιατί είναι προφανές ότι ο Παναθηναϊκός δεν διαθέτει τόσο κακή ομάδα. Εχει μπλοκαρισμένη ομάδα, που ασφυκτιά μες στο ίδιο το άγχος της, τα νεύρα της. Και πασχίζει απεγνωσμένα να σπάσει τις αλυσίδες της. Να βρει τον ρυθμό της. Δυο-τρεις νίκες, στη σειρά, πάντοτε βοηθούν. Ένα παλούκι μες στη μέση πάλι, σαν κι αυτό με τους Γερμανούς, όχι.
Όπως και να 'ναι, τα πράγματα ήρθαν έτσι, που ο Μαλεζάνι ήδη έχει χρησιμοποιήσει κιόλας, σε συνθήκες αληθινής πίεσης, περίπου ολόκληρο το ρόστερ σε σχεδόν όλους τους πιθανούς τακτικούς σχηματισμούς. Ξέρει, πάνω-κάτω, τι να περιμένει. Από κάθε παίκτη. Σε κάθε σύστημα. Και, υποτίθεται, τα χέρια του είναι (από τον Τζίγκερ) λυμένα να πράττει «όπως νομίζει». Τί μένει, λοιπόν; Να σπάσει τ' αυγά που θα του σώσουν την παρτίδα.
Τα αγωνιστικά άλλωστε, ανέκαθεν το πίστευα, είναι αυτά που φτιάχνουν στις ομάδες πιο εύκολα απ' οτιδήποτε άλλο. Τα δύσκολα, να επιδιορθωθούν, είναι τα εξωαγωνιστικά. Π.χ., οι νοοτροπίες. Μόνο την τελευταία εβδομάδα του Μπαμπανγκίντα του έφταιξαν οι πίσω (για την ήττα από τη Ρόζενμποργκ), του Τόργκελε οι μέσοι (μετά το παιγνίδι με την Ουντινέζε), του Ριβάλντο η τακτική (μετά την Καλλιθέα) και του Ολισαντέμπε όσοι παίζουν για τη φιγούρα τους (μετά τη Λιβαδειά).
Πάντοτε, και δημοσίως, οι... άλλοι.
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
