H κακή εικόνα των μεγάλων δεν είναι αντικατοπτρισμός (Sportday / Χρ.Χαραλαμπόπουλος)

Τα αποτελέσματα και η αγωνιστική απόδοση του Ολυμπιακού, του ΠΑΟ και της ΑΕΚ, καλώς η κακώς, δίνουν τον τόνο στο πρωτάθλημα. Και οι τρεις μέχρι τώρα απογοητεύουν, άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο. Και επειδή κάθε αποτέλεσμα έχει πάντα μία ή περισσότερες αιτίες, η απόδοση και η εικόνα των ομάδων πρέπει να εξηγούνται. Υπάρχει ένα στοιχείο που δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει και έχει να κάνει με την ποιότητα του ποδοσφαίρου που παίζεται στο ελληνικό πρωτάθλημα. Στις 16 ομάδες της Α' Εθνικής αγωνίζονται περίπου 150 ξένοι ποδοσφαιριστές, των οποίων η αγωνιστική ποιότητα κυμαίνεται πολύ κάτω του μετρίου.

Τα ελάχιστα μεγάλα ονόματα που αγωνίζονται εδώ είναι προχωρημένης ηλικίας και συχνά στο μεγαλύτερο διάστημα της αγωνιστικής παρουσίας τους προτιμούν να κάνουν συντήρηση δυνάμεων, ώστε να αντεπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους. Επίσης, έχω την εντύπωση ότι έχει υπερεκτιμηθεί η ποιότητα του αγωνιστικού υλικού των ελληνικών ομάδων, ιδιαίτερα των μεγάλων, λόγω του γεγονότος ότι οι Ελληνες φίλαθλοι ζουν σε έναν μικρόκοσμο σχετικά με τις δυνατότητες των συλλόγων που υποστηρίζουν. Τα ευρωπαϊκά χαστούκια που εισέπραξαν την περασμένη εβδομάδα Ολυμπιακός και ΠΑΟ προσγείωσαν ανώμαλα αρκετούς και έδειξαν το μέγεθος της ανοησίας που εκστομίζουν ορισμένοι, σχετικά με τη συμμετοχή ελληνικών ομάδων στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Με δεδομένα τη χαμηλή ποιότητα των αγωνιστικών χαρακτηριστικών των ελληνικών συλλόγων και τον ιδιότυπο διπολισμό «κόκκινων» και «πράσινων», η ανταγωνιστικότητα του πρωταθλήματος είναι πολύ χαμηλή, γεγονός που έχει αντίκτυπο και στις ομάδες. Αυτά, παρότι είναι λίγο-πολύ γνωστά πράγματα, έχουμε την τάση να τα ξεχνάμε και να ζητάμε το ανέφικτο από τις ομάδες. Οι φίλοι του Ολυμπιακού, παρά το γεγονός ότι η ομάδα τους έχει κάνει ξεκίνημα με τρεις νίκες στο πρωτάθλημα και έχει συντελεστή τερμάτων 10-0, γκρινιάζουν. Οχι ότι έχουν άδικο.

Η ομάδα τους δεν παίζει μπάλα και παρουσιάζει μέτρια έως κακή αγωνιστική εικόνα. Μια εικόνα που είναι απόρροια πολλών πραγμάτων, αλλά και της ηλικίας πολλών βασικών ποδοσφαιριστών. Ο Ολυμπιακός είναι μια γερασμένη ομάδα και ο προπονητής του –όσο καλός κι αν είναι, κάτι που πρέπει να αποδείξει- είναι αναγκασμένος να δουλέψει με το υλικό που έχει στα χέρια του. Αν η διοίκηση θέλει να πουλήσει στον κόσμο μια διαφορετική εικόνα για την ομάδα, κάνει τη δουλειά της, η πραγματικότητα όμως δεν είναι αναγκασμένη να συμφωνήσει μαζί της. Ο Ριβάλντο μπορεί να έχει άποψη για τη θέση στην οποία παίζει, όπως και ο προπονητής του ή οι φίλαθλοι για την αντοχή του.

Οσο στον Ολυμπιακό δεν προχωρούν σε προσεκτικά σχεδιασμένη ανανέωση, που να είναι ενταγμένη σε μακροχρόνιο αγωνιστικό πλάνο, θα ζητούν την επιβεβαίωση στη γειτονιά του ελληνικού πρωταθλήματος και μόνο, γιατί έξω από αυτό πέφτουν βαριές σφαλιάρες. Αυτό ισχύει και για τον ΠΑΟ, ο οποίος –τουλάχιστον– ισχυρίζεται ότι έχει πενταετές πλάνο λειτουργίας. Ισχυρισμός που μένει να αποδειχθεί. Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο πιστεύω ότι ο ιδιοκτήτης του ΠΑΟ έχει να αντιμετωπίσει την πίεση του κόσμου, που ζητεί αποτελέσματα. Η αντοχή του σε αυτή την πίεση θα κρίνει την παραμονή του Μαλεζάνι στην ομάδα, αλλά και την επιτυχία του πενταετούς πλάνου. Πιστεύω πως η «πράσινη» ΠΑΕ έκανε ένα ακόμα επικοινωνιακό λάθος από τη στιγμή που δεν έδωσε ιδιαίτερο βάρος στην προβολή αυτής της αιτιολογίας –ή επιχειρήματος– ώστε να περάσει στον κόσμο.

Και δεν κακίζω τους καχύποπτους, οι οποίοι αναρωτήθηκαν για τον χρόνο που δημοσιοποιήθηκε το πλάνο πενταετίας. Στον ΠΑΟ, όμως, πρέπει να υπάρχει και θέμα προπονητή, παρά το γεγονός ότι για διάφορους λόγους ο Μαλεζάνι δεν είχε όλους τους παίκτες που ήθελε στη διάθεσή του. Οταν ο προπονητής στις 15 Σεπτεμβρίου εκτιμά ότι η ομάδα χρειάζεται έναν ακόμα μήνα για να φτάσει στο 70% των δυνατοτήτων της, τότε κάπου δεν έχει κάνει καλά τη δουλειά του. Σε ένα μήνα ο ΠΑΟ μπορεί να τα έχει χάσει όλα. Και εδώ και στην Ευρώπη.