Oμορφιά, πάθος, λάμψη (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Ένα μήνα, πια, μες στη νέα περίοδο (κι όμως...) η μοναδική ομάδα της Θεσσαλονίκης που έχει, σε οποιαδήποτε διοργάνωση, νίκη «για δείγμα» είναι ο Απόλλωνας Καλαμαριάς. Έστω τη μία, επί του ΟΦΗ με το γκολ στο 90', στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος. Α, ναι, και ο Αγροτικός Αστέρας (δύο, μάλιστα, νίκες στο Κύπελλο).
Ο ΑρηΣ, τα γνωστά. Πανθρακικός (νοκ άουτ από τους νεοφώτιστους της Γ' Εθνικής) και «Ολίμπικο» (όπου η Ρόμα είχε επτά μήνες, πριν από την επίσκεψη των «κίτρινων», να νικήσει). Ο Ηρακλής και ο ΠΑΟΚ, τα επίσης γνωστά. Σε Α' Εθνική και, ο «Δικέφαλος», σε Ευρώπη.

Το θέμα δεν είναι «εσωτερικό». Της πόλης που όσο πεθαίνει για μπάλα, άλλο τόσο η μπάλα... την πεθαίνει. Δεν είναι, καν, πρόβλημα μόνο του ελληνικού πρωταθλήματος. Οτι, δηλαδή, οι παραδοσιακές δυνάμεις του Βορρά αδυνατούν να «πιέσουν» εκείνες της Αττικής. Πολύ περισσότερο, να χωθούν σφήνα.

Το ζήτημα είναι, κατ' εξοχήν, του εθνικού ποδοσφαίρου. Ότι σε τούτες τις ομάδες συναθροίζεται ο πυρήνας του ρόστερ της Εθνικής Ελπίδων. Μπαλάφας, Ηλιάδης, Χριστοδουλόπουλος, Παπαζαχαρίας, Λαγός, Καπετάνος, Στεφανής, Περπερίδης, Φυτανίδης, Παππάς, Πετκάκης και ο (Αβραάμ) Παπαδόπουλος.

Δεν μας ενδιαφέρει απλώς, λοιπόν, για την ακρίβεια μας καίει σε ποιο περιβάλλον μεγαλώνουν ως επαγγελματίες. Τι παραστάσεις προσλαμβάνουν, τι βάσεις παίρνουν. Ώστε αύριο-μεθαύριο, όπου κι αν έχουν μεταπηδήσει, μη βρεθεί πάλι ο όποιος Μαλεζάνι στην όποια Παιανία να τους πει κατάμουτρα, κι όχι άδικα, «τόσα χρόνια δεν έχετε μάθει τίποτε από τα σωστά» της δουλειάς.

Ο ΑρηΣ, πρακτικά, «δεν υπάρχει». Ο Απόλλωνας πάλι, μολονότι... πρωτοπόρος στη βαθμολογία Θεσσαλονίκης για την ώρα, φυτοζωεί. Υπάρχει στη (μεγάλη) κατηγορία επειδή βγάζει συμπάθεια και βρέθηκαν ομάδες να παραμερίσουν, αντί να τον κακοκαρδίσουν, τον περασμένο Μάιο. Ο ΠΑΟΚ είναι καταδικασμένος, από το μέγεθός του, να δίνει τον τόνο. Αλλά ο Ηρακλής δείχνει, προς το παρόν, η πιο «ποδοσφαιρική» ομάδα της πόλης.

Με λιγότερη πίεση για το άμεσο αποτέλεσμα, μπορεί να παράγει (και να παίξει) περισσότερη μπάλα. Γι' αυτήν αγαπήθηκε, άλλωστε, στα χρόνια που αγαπήθηκε. Οχι για τα τρόπαια που (δεν) πήρε. Αγαπήθηκε ως εστία ελκυστικού ποδοσφαίρου. Οχι ως δύναμη εξουσίας. Και ο Κωφίδης, σάρκα από τη σάρκα του συλλόγου, δεν έχει το άγχος της καριέρας ώστε να παίζει κάθε φορά για τον μισό πόντο που θα τον κρατήσει, «με τα δόντια», στη θεσούλα του.

Είναι ό,τι εκτιμούν όσοι συμβαίνει, ερχόμενοι απέξω (π.χ. Γεωργιάδης, Κατεργιαννάκης, Τσιάρτας), να συνδιαλέγονται μαζί του. Μπάλα, για να φτάσουμε στο αποτέλεσμα. Οχι αποτέλεσμα, για να φτάσουμε στην... μπάλα. Φτιάχνει, με τα διαθέσιμα ρεαλιστικά μέσα, αξιοπρόσεκτο κεντρικό άξονα, ενδιαφέροντα άκρα, ισορροπία, ομάδα προσανατολισμένη στον ορθόδοξο δρόμο. Εξ ου και το πολύ δυσάρεστο της έκπληξης του Αυγούστου στα Ανω Λιόσια.

Αν αυτή η ομάδα δεν είναι και... κατακτητική μπροστά στο γκολ, εδώ δεν ήταν τέτοια στην προσωπικότητα, φονική, τον καιρό που ο Σάββας (με τον Χατζηπαναγή και τους άλλους) έπαιζαν, αν θέλετε ζωγράφιζαν στο χορτάρι, τώρα θα γίνει; Ετσι, από τη μια στιγμή στην άλλη; Τουλάχιστον έχει ένα φορ-στοίχημα, που αξίζει τον κόπο στη ροή της σεζόν να παρακολουθήσουμε. Ο Εστέμπαν Ερέρα ήταν το «9» της υπό τον Πέκερμαν (παγκόσμιας πρωταθλήτριας Νέων το 2001) Αργεντινής. Με Σαβιόλα, Ντ' Αλεσάντρο, Κολοτσίνι, Μπουρδίσο, Ρομανιόλι, Ροσάλες, Μάξι Ροδρίγες κ.ά.

Ο ΠΑΟΚ τακτικά, καλύτερα σε οργάνωση παιχνιδιού, ακόμη εμφανίζεται σε προνηπιακό, σχεδόν εμβρυακό, στάδιο. Η μοναδική προφανής λογική με τη μπάλα στα πόδια είναι, όποιος την πάρει, να την πετάξει γρήγορα στον ανοικτό (εφόσον τυχαίνει να υπάρχει τέτοιος) χώρο, μπας και φύγει ο Σαλπιγγίδης ώστε να κάνει πράγματα να συμβούν. Η ανάπτυξη, οπωσδήποτε, δεν είναι εύκολο πράγμα. Πιθανότατα, είναι το πιο δύσκολο. Ιδίως εναντίον πολυπρόσωπων οπισθοφυλακών. Και, σίγουρα, χρονοβόρο. Οι συγχρονισμοί παίρνουν σπάνια επιμονή και απεριόριστη υπομονή, για να εδραιωθούν.
ΩΣ τότε; Ένα χρήσιμο υποκατάστατο, και ασφαλώς δεν ισχύει για τον ΠΑΟΚ μόνον, είναι το πάθος. Αν δεν έχεις ομορφιά, ας έχεις ορμητικότητα. Οι μεγάλες ομάδες, όταν δεν μπορούν να σπάσουν τις μικρές με γρήγορη κυκλοφορία (εναλλαγές με τη μία και κινήσεις στους περιορισμένους κενούς χώρους), μπορούν εναλλακτικά να το κάνουν με πολιορκία και σφυροκόπημα. Με το να βγουν και, ευθύς εξαρχής, να δείξουν ποιος θα 'ναι το αναμφισβήτητο αφεντικό. Με την εξέδρα, που συνήθως είναι δική τους, (ξ)αναμμένη. Και έτσι, ίσως λιγότερο θεαματικά, στο ίδιο αποτέλεσμα φτάνεις. Στο μεταξύ, υποτίθεται ότι δουλεύεις για να γίνεις και πιο ωραίος.

Προϋπόθεση; Οι παίκτες να έχουν εμπεδώσει (και εδώ παίζει κρίσιμο ρόλο το καθετί, το παραμικρό, της καθημερινότητάς τους στην ομάδα) ότι ανήκουν σε μεγάλο κλαμπ. Προς αυτή την κατεύθυνση, όσο σημαντικό είναι να προσλάβει κανείς δάσκαλο, άλλο τόσο σημαντικό είναι να αγοράσει και λάμψη. Διεθνές βεληνεκές. Ο Ματέους πληροί 100% το δεύτερο σκέλος. Μακάρι να 'ναι ικανός και στο πρώτο.