O Σέρβος συνάδελφος που με πλησίασε στο Κέντρο Τύπου της «Χάλα Πιονίρ» αργά το βράδυ της Τρίτης είχε βλέμμα γεμάτο απελπισία. Επειδή είναι κι υπεύθυνος για την εύρυθμη λειτουργία της εγκατάστασης, υπέθεσα ότι είχε κάποιο πρόβλημα με τη δουλειά. «Θέλω μια χάρη», μου είπε. Ευχαρίστως, βρε Γιόβο. Του χρωστούσαμε άλλωστε ευγνωμοσύνη, αφού μας βοήθησε να διαπιστεύσουμε εκπρόθεσμα ορισμένους καθυστερημένους Ελληνάρες.
«Θέλω μια χάρη. Στην Αθήνα δεν ζεις; Θέλω να βρεις πού μένει ο Ομπράντοβιτς και να πας να τον σκοτώσεις».
Δεν είναι αστεία αυτά, σε μια χώρα βασανισμένη από εμφυλίους και βομβαρδισμούς. Αλλά ο αποκλεισμός των χιλιοτραγουδισμένων «πλάβι» ήταν για τους Σέρβους φιλάθλους εθνική καταστροφή, περίπου ίσης σημασίας με το ρήμαγμα της πολιτιστικής τους κληρονομιάς από τους όλμους των Κροατών και τις βόμβες του Κλίντον. Το μπάσκετ τους, άλλωστε, θα έπρεπε να προστατεύεται από την Ουνέσκο.
Η αθλητική εφημερίδα «Εκίπα» κυκλοφόρησε χθες με την πρώτη σελίδα της κατάμαυρη. Και μ' έναν τίτλο εύστοχα σαρκαστικό: «Καλώς ορίσατε στη χώρα του μπάσκετ». Αυτό ήταν το σύνθημα του Ευρωμπάσκετ, μέχρι που φρόντισαν να το αποκαθηλώσουν οι Γάλλοι στο μαρτυρικό για τους οικοδεσπότες Νόβι Σαντ. Ονειρευόμουν ότι αυτό το «κόλπο γκρόσο» θα το διέπραττε η δική μας ομάδα, στον ημιτελικό, αλλά δυστυχώς μας πρόλαβαν άλλοι και μετέτρεψαν σε κρανίου τόπο ένα γήπεδο πολύ μικρότερο από την «Μπεογκράντσκα Αρένα». Κρίμα. Στις καλές κηδείες πρέπει να μαζεύεται μέγα πλήθος.
Δεν θα μου λείψουν οι Σέρβοι από τη συνέχεια του τουρνουά, όσο έντονη κι αν είναι η απουσία τους από τις μάχες της οκτάδας και των μεταλλίων. Η αλαζονεία, με την οποία αντιμετώπιζαν την υπόλοιπη οικουμένη του μπάσκετ τα τελευταία 15 χρόνια, μας είχε ενοχλήσει πολύ, αφενός επειδή μας τρέλαιναν στην καζούρα έπειτα από κάθε νίκη (Ζάγκρεμπ 1989, Μπουένος Αϊρες 1990, Αθήνα 1995 εις διπλούν, Ατλάντα 1996, Βαρκελώνη 1997, Αθήνα 1998 ξανά εις διπλούν) κι αφετέρου επειδή περιμέναμε κάπως καλύτερη συμπεριφορά από τον ευεργετημένο.
Ας νιώσουν τη γλύκα λοιπόν τώρα. Και καλά ξεμπερδέματα. Οι Σέρβοι, ξέρετε, είναι σαν τους Ελληνες. Φέρνουν την καταστροφή με την πρώτη αναποδιά και μετατρέπουν την γκρίνια σ' εθνικό σπορ. «Μάφια, μάφια», είναι αίφνης η Εθνική ομάδα τους, σύμφωνα με τον ταξιτζή που με μετέφερε χθες στο γήπεδο. Καταλαβαίνετε.
Το κακό είναι ότι θα (μας) πάρουν τη μία «wild card» για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Πιστεύω, όμως, ότι η Εθνική μας δεν θα χρειαστεί επίσημη πρόσκληση για να πάει στην Ιαπωνία. Αισθάνομαι αισιόδοξος όσο ποτέ κι ελπίζω ότι απόψε θα δούμε το καλό πρόσωπο της ομάδας, αυτό που ανάγκασε τους ουδέτερους να τη θεωρήσουν φαβορί. Η Ελλάδα του «Ακρόπολις» δεν υπάρχει περίπτωση να χάσει από τη Ρωσία του Μοργκούνοφ, του Ζεβροσένκο, του Λιχολίτοφ, του Σαμοϊλένκο και του λησμονημένου Ζαχάρ Πασούτιν. Ούτε βλέπω πώς μπορεί ο μικρόσωμος Χόλντεν να κινήσει αβοήθητος τα νήματα μέσα από τις συμπληγάδες που τον περιμένουν.
Θα ένιωθα ακόμα πιο σίγουρος, αν η Εθνική είχε κορμιά και μούσκουλα για να βασανίσει τον Κιριλένκο και τον Χριάπα, ποντάρω όμως στην εύθραυστη ψυχολογία των Ρώσων και στις παρενέργειες του τετραήμερου ρεπό, με το οποίο «ανταμείφθηκαν», όταν κέρδισαν την πρώτη θέση του Ομίλου. «Οι Ρώσοι δεν ξέρουν να κρατούν την ψυχραιμία τους», μου έλεγε ξένος συνάδελφος, ο οποίος παρακολούθησε τα παιχνίδια τους στο Βρσατς. «Οταν κάτι στραβώνει, εκνευρίζονται υπερβολικά και πιέζουν το κουμπί της αυτοκαταστροφής».
Με το καλό να το επαληθεύσουν κι απόψε. Εάν νικήσει η Εθνική, αυτή θα είναι η πιο χαρμόσυνη μέρα της τελευταίας 7ετίας. Και ταυτόχρονα, για εμάς τους ακραιφνείς μπασκετικούς, η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μας.
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
