Ενας προφήτης, μα τι προφήτης (SportDay/ Νίκος Παπαδογιάννης)

Το λεωφορείο της Εθνικής ομάδας περίμενε Γιαννάκη και Παπαλουκά με αναμμένες τις μηχανές. Ο προημιτελικός με τη Ρωσία είχε τελειώσει μία ώρα νωρίτερα, οι υπόλοιποι παίκτες έκαναν το μπανάκι τους και σκέφτονταν το δείπνο, αλλά η συνέντευξη Τύπου καθυστερούσε όλη την αποστολή.
Ωσπου άνοιξε η πόρτα και ανέβηκε στο πούλμαν ο Παπαλουκάς. Και τότε έγινε κάτι πρωτοφανές. Οι συμπαίκτες του σηκώθηκαν και τον χειροκρότησαν, σαν να είχαν μπροστά τους τον μεσσία του ελληνικού μπάσκετ.
Είναι απίστευτα αυτά που βλέπουμε και ζούμε τις τελευταίες δέκα μέρες στο Βελιγράδι. Μόλις κάθισε για να απολαύσει τις στιγμές της αποθέωσης, ο 28χρονος άσος έβγαλε το κινητό του τηλέφωνο, σκάρωσε ένα λακωνικό γραπτό μήνυμα και το έστειλε σε όλους τους φίλους του: «Ακόμα δύο», δύο νίκες, για να φορέσει η Εθνική μας στέμμα από χρυσάφι στο Ευρωμπάσκετ και να επαληθεύσει την προφητεία του Μιχάλη Κακιούζη.
Αλήθεια, θυμάστε πότε ξεστόμισε ο αρχηγός τις λέξεις «πάμε για το χρυσό μετάλλιο»; Πριν καν ξεκινήσει η προετοιμασία της Εθνικής! Πριν από τις μαγευτικές εμφανίσεις στα φιλικά, πριν από το ταξίδι για το Βελιγράδι, πριν από τη νίκη της πρεμιέρας επί των Γάλλων, πριν από την πρόκριση στα ημιτελικά. Ενας προφήτης, μα τι προφήτης!
Ειλικρινά, δεν θα ήθελα να ήμουν στη θέση κάποιου που προσπαθεί να αποκρυπτογραφήσει το παιχνίδι της Εθνικής μας. Ούτε ψύλλος στον κόρφο των ξένων «κατασκόπων». Πριν από τον προημιτελικό με τη Ρωσία, ο ίδιος ο προπονητής της, ο Σεργκέι Μπάμπκοφ, ξεστόμισε την κοτσάνα της εβδομάδας: «Το κλειδί είναι να σταματήσουμε τον Παπαδόπουλο και τον Ζήση». Αυτό κατάλαβε από τους αγώνες που προηγήθηκαν, αυτό είπε.
Είκοσι τέσσερις ώρες αργότερα, κρατούσε στα χέρια του ένα φύλλο αγώνα κίτρινο σαν το κατάχλομο πρόσωπό του κι έψαχνε μάταια να βρει τους πόντους του Λάζαρου. Ούτε έναν δεν έβαλε ο Ελληνας ψηλός. Ο δε Ζήσης πέτυχε 6, αλλά έπαιξε περιορισμένο ρόλο λόγω των φάουλ και δεν βοήθησε ιδιαίτερα την Εθνική μας. Κι όμως, τα παλιόπαιδα το έκαναν το θαύμα τους και ο Μπάμπκοφ έψαχνε να βρει τι τον χτύπησε.
Φανταστείτε τώρα να είχε προηγηθεί (αντί της Γαλλίας) η Λιθουανία. «Το κλειδί είναι να σταματήσουμε τον Παπαλουκά και τον Ντικούδη», θα έγραφε στο μπλοκάκι του ο Λιθουανός «σκάουτερ» εν όψει του ημιτελικού. Και θα πάθαινε τη ζημιά από κανέναν Φώτση ή Κακιούζη ή Διαμαντίδη.
Οι Γάλλοι, όμως, μας ξέρουν. Για την ακρίβεια, ξέρουν ότι είμαστε καλύτεροι από την αφεντιά τους. Οσο κι αν βελτιώθηκαν μετά τους αγώνες της α' φάσης (στους οποίους παραδόθηκαν αμαχητί σε Ελλάδα και Σλοβενία), αποκλείεται να έγιναν ξαφνικά ομαδάρα. Στο σκάκι του ημιτελικού, τα λευκά θα τα έχει η Εθνική μας, αρκεί να εμφανιστεί συγκεντρωμένη και αποφασιστική. Θα κινδυνεύσει μόνο αν εμφανιστεί στο παρκέ με ύφος χιλίων καρδιναλίων. Ελληνας καρδινάλιος, πού ξανακούστηκε; Αυτός ο τίτλος ανήκει δικαιωματικά στους Γάλλους!
Αλλο τίποτε δεν έχω να προσθέσω εδώ. Το σύνθημα από προχθές είναι: carpe diem. Ας αδράξουμε τη μέρα. Ευκαιρίες σαν αυτήν εμφανίζονται μία φορά στα 20 χρόνια και βάλε. Δεν έχω την ψευδαίσθηση ότι το ελληνικό μπάσκετ θα αναστηθεί με μία επιτυχία, αλλά μου αρκεί ο ενθουσιασμός με τον οποίο αγκαλιάζει την Εθνική το κοινό. Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο. Στα πιο μεγάλα «θέλω» της ζωής μας, εμείς δεν σκοπεύουμε να κάνουμε πίσω.