H δικαίωση του ελληνικού μπάσκετ (Sportday / Φίλιππος Συρίγος)

Τα είχαμε πει όλα από το βράδυ του Σαββάτου. Εκεί που με το τρίποντο του Διαμαντίδη κρίθηκε στην ουσία το κύπελλο. Χθες δεν υπήρχε περίπτωση να χάσουμε το τρόπαιο. Τα παιδιά ήταν αποφασισμένα και ήξεραν τι έπρεπε να κάνουν. Επαιξαν σαν πρωταθλητές, με την καρδιά του «δράκου». Το χθεσινό αποτέλεσμα είναι δικαίωση. Είναι μια δικαίωση για όλους τους ανθρώπους του μπάσκετ. Των παικτών, των προπονητών και όλων αυτών που έδιναν τη μάχη ακόμα και όταν πολλοί τους χαρακτήριζαν ρομαντικούς και ξεπερασμένους. Είναι ένας θρίαμβος. Μπορούμε να πούμε «χαλάλι» για όλα τα δύσκολα χρόνια που ήρθαν μετά την επιτυχία του '87. Σε αυτή την ομάδα δεν υπήρξαν κόντρες, δεν υπήρξαν εξαλλοσύνες. Εβαλαν έναν στόχο, ήξεραν τι ήθελαν και δούλεψαν σκληρά για να το πετύχουν. Από το πρώτο έως το τελευταίο λεπτό ήταν ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης. Είχαν καρδιά, πάθος και τους αξίζουν όλα τα «μπράβο» του κόσμου. Η κληρονομιά ήταν βαριά, μα αυτά τα παιδιά, οι επίγονοι του '87, δεν λύγισαν και σήκωσαν στις πλάτες τους ένα ολόκληρο έθνος. Δύο άνθρωποι συνδέουν το παρελθόν με το σήμερα. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης και ο Γιώργος Βασιλακόπουλος, ο φυσικός ηγέτης του ελληνικού μπάσκετ. Το χθεσινό ματς ουσιαστικά το πήραμε αμέσως μετά τη νίκη επί της Γαλλίας. Οι παίκτες είχαν διάθεση, πρόσφεραν θέαμα, χωρίς να ξεφύγουν όμως ούτε λεπτό. Μετά το παιχνίδι με τους Γάλλους το ξέραμε. Ημασταν πρωταθλητές Ευρώπης. Αυτά τα παιδιά είναι γεννημένοι νικητές. Μα αυτή είναι μόνο η αρχή. Το μέλλον των Εθνικών ομάδων διαφαίνεται λαμπρό. Ο θρίαμβος αυτός πρέπει να αποτελέσει φάρο και για τους συλλόγους, για να υπάρξει ένα καλύτερο μέλλον σε αυτό το άθλημα που ονομάζεται μπάσκετ. Χθες το ελληνικό μπάσκετ δικαιώθηκε για τους κόπους και τις θυσίες τόσων ετών. Το σίγουρο, βλέποντας στα μάτια του «δράκου» και των «παιδιών» του, είναι πως η συνέχεια θα είναι ακόμα καλύτερη...