Η ισορροπία ανάμεσα στους φιρμάτους και στους μικρούς (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Το εύκολο «βγάλε έξω τους φιρμάτους και βάλε μέσα τους μικρούς» έχει, πάντοτε, πέραση τον καιρό των κρίσεων. Καμιά φορά πιάνει, κιόλας! Η περίπτωση της τρέχουσας συγκυρίας στον Παναθηναϊκό. Ο Μαλεζάνι επένδυσε (ή μήπως, από ανάγκη, πιάστηκε απεγνωσμένα;) στην όρεξη των παικτών-λύσεων που έρχονταν από πίσω, για την ακρίβεια από... πολύ πίσω, έφτιαξε (αφού, είναι η αλήθεια, παιδεύτηκε και το παίδεψε κάμποσο) σχήμα που μόλις ένα μήνα πίσω «δεν υπήρχε» πουθενά, βρήκε την άκρη, τη σκαπούλαρε, επιβίωσε.

Πλέον το παλούκι, αφού οι «πράσινοι» κέρδισαν το μάξιμουμ την Τρίτη εναντίον της Βέρντερ Βρέμης, ξεπεράστηκε. Το πρόγραμμα στο πρωτάθλημα αυτή την εποχή ευνοεί, έρχεται κι η διακοπή για το ματς της Εθνικής στη Δανία, οι ποινές (έδρας και ποδοσφαιριστών) ξεπληρώνονται, θα ηρεμήσουν όλοι, στο Τσάμπιονς Λιγκ έπεται μέσα-έξω η Μπαρτσελόνα, όπου δεν υπάρχει η πίεση των απαιτήσεων, μόνον η άνεση πως ό,τι (αν) πάρεις καλό είναι, όπως και να 'χει η ομάδα θα 'ναι «ζωντανή» να διεκδικεί τη δεύτερη θέση στο γκρουπ τουλάχιστον έως τα τέλη Νοεμβρίου, όταν θα υποδεχθεί την Ουντινέζε. Με μια φράση, η κατάσταση βαίνει προς εξομάλυνσιν.

Ο Τζίγκερ απέφυγε, καθότι είχε την αυτοκυριαρχία να μη βιαστεί να επαναλάβει, το προ ετών σφάλμα του Φιλιππίδη (σε αντίστοιχη περίσταση) με τον Φερνάντο Σάντος. Σε συνθήκες νηφαλιότητας, πια, του δίνεται η ευκαιρία να αποφύγει ακόμα ένα σφάλμα από το «πράσινο» παρελθόν. Να μη υποτιμήσει ξανά το όποιο «ανώνυμο» Ελληνόπουλο, πιστεύοντας ότι τον Παναθηναϊκό θα τον τραβήξει προς τα εμπρός η αγορασμένη απ' έξω λάμψη. Την ίδια στιγμή, η δουλειά του προπονητή (επίσης, πια, σε συνθήκες νηφαλιότητας) δεν είναι να «τελειώσει» τους σταρ που δεν απέδωσαν στην αφετηρία της σεζόν. Η δουλειά του είναι σιγά-σιγά να τους αξιοποιήσει, στο μέγιστο εφικτό. Ώσπου, το εν τέλει ιδεατό, να φτάσει στην ισορροπία ανάμεσα στους φιρμάτους και στους μικρούς.

Η μπάλα κατά των φιρμάτων διαισθάνομαι πως έρχεται, αργά αλλά σταθερά, και στη ζωή του Ολυμπιακού. Έστω με δύο ιδιαιτερότητες. Έρχεται, όμως. Θα ωφελούσε οι ενδιαφερόμενοι να μην πιαστούν απροετοίμαστοι και πέσουν από τα σύννεφα. Οι ιδιαιτερότητες στους «κόκκινους» είναι, η μία ότι οι φιρμάτοι έχουν (ορισμένοι, μάλιστα, πλούσιο) παρελθόν σε προσφορά (χαράς και τίτλων), συνεπώς μεγαλύτερη ανοχή, και η δεύτερη ότι ο πρωταθλητής «δεν έχει» μικρούς! Ή, εάν έχει, για τον Σόλιντ... δεν έχει. Είναι σαν να μην έχει. Ο Μπέκαμ, την Τετάρτη, βρήκε ελεύθερη όλη την πίστα της πλευράς του κι έστειλε «κάτι σαν» 28 σέντρες, εκ των οποίων οι εννέα έγιναν καθαρές «ασίστ», είτε το γκολ μπήκε είτε όχι. Πήγαινε με διακόσια, σε κατ' ουσίαν άδειο αυτοκινητόδρομο.

Ηταν πρόβλημα. Ξέρετε να του πείτε, του Νορβηγού, καμιά (α λα «βγάλε τον φιρμάτο και βάλε τον μικρό») λύση; Εγώ, όχι. Ο Γεωργάτος, π.χ., είναι ά-λ-υ-τ-ο-ς (γρίφος). Μπακ που αντί να σκίζεται για να αμυνθεί, θέλει μόνο (πράγμα που ξέρει και κάνει καλά) να επιτίθεται. Αλλ' άμα του πεις «εντάξει, τότε παίξε πιο μπροστά στην πλευρά μ' ένα μπακ πίσω σου», εκεί... δεν του φτάνει ο χώρος. Και σε στέλνει για τα περαιτέρω, όπως «έστειλε» τον Ρεχάγκελ πριν από τέσσερα χρόνια στο Ελσίνκι. Ο «παίζω ενενήντα λεπτά εκεί που θέλω» Ριβάλντο, ύστερα. Οχι εύκολο να τα βάλει κανείς με το μέγεθος Ριβάλντο. Ο μύθος του παραμένει πανίσχυρος. Στην ανάπαυλα, προχθές, ο Ρομπίνιο έτρεξε να τον προλάβει για να αλλάξουν φανέλες.
Έχω την απόλυτη συμπάθεια, για το όνειρο να τελειώσει την καριέρα του με την Εθνική του χρόνου στο Μουντιάλ. Έχω τον απόλυτο σεβασμό, για ό,τι υπήρξε. Αλλά δεν έχω και... απολύτως καλή γνώμη για την αυτογνωσία του. Να πιστεύει ότι υπάρχει, ακόμη, περίπτωση να κληθεί στη «σελεσάο», όταν μπροστά είναι διαθέσιμοι Αντριάνο, Ρονάλντο, Ρομπίνιο και λίγο πιο πίσω Ροναλντίνιο, Κακά, Ζουνίνιο, Ζούλιο Μπαπτίστα και (γενικώς) δεν συμμαζεύεται. Να κληθεί, λοιπόν, να παίξει τι; Λίμπερο;

Ο Ολυμπιακός στη Μαδρίτη, όταν γλίτωσε τα... πολλά, πλησίασε πράγματι πολύ κοντά να αρπάξει (και να φύγει με) ό,τι θα 'ταν το κορυφαίο μεμονωμένο εκτός έδρας αποτέλεσμά του στα χρονικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Ισοπαλία μες στο «Μπερναμπέου». Που δεν είναι ούτε «Ντας Αντας» (Πόρτο) και «Μάκσιμιρ» (Ζάγκρεμπ) ούτε «Ριαθόρ». Είναι το «Μπερναμπέου». Δεν θα άλλαζε, ωστόσο, πολλά. Το 'χουν κάνει, για μια φορά, κι άλλοι. Δεν σηματοδότησε κάτι. Και, εννοείται, δεν θα αλλάξει τίποτα εάν η κρατούσα νοοτροπία (ελπίζω πως δεν) είναι «μόνον η βαζελίνη μας έλειπε». Στο μεταξύ, ο Σόλιντ, όσο απότομα του είχαν έρθει τα πρωτοσέλιδα μετά το 1-3 από τη Ρόζενμποργκ, άλλο τόσο τώρα θα κατανόησε (εφόσον μερίμνησε να του μεταφράσουν τα χθεσινά) ότι εμείς εδώ ζούμε «στα άκρα», και μόνον σ' αυτά. Ετσι μας αρέσει. Του... αρέσει ή όχι.