Το δικαίωμα του Σόλιντ (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Η επικοινωνία καμιά φορά είναι σημαντικότερη κι από τον προγραμματισμό. Το καλοκαίρι, στην παρουσίαση του Τροντ Σόλιντ, θα έπρεπε να βγει ο Σωκράτης Κόκκαλης και να πει ότι η συμμετοχή του Ολυμπιακού στις φετινές ευρωπαϊκές διοργανώσεις γίνεται με μοναδικό σκοπό να μάθει ο προπονητής την ομάδα και η ομάδα τον προπονητή. «Κύριοι», θα έπρεπε να πει στους δημοσιογράφους, «δώσαμε στον κόουτς ένα συγκεκριμένο αριθμό ποδοσφαιριστών για να χτίσει μια ομάδα και θα του δώσουμε τον χρόνο για να τους αξιολογήσει. Την επόμενη μεταγραφική περίοδο θα σεβαστούμε όλες τις υποδείξεις του. Φέτος του ζητάμε μόνο να κρατήσει την πρωτιά στην Ελλάδα, διότι το υλικό που παραλαμβάνει είναι καλύτερο από το περσινό».

Οπαδός

Ο Κόκκαλης είναι οπαδός και αυτά δεν μπορούσε ούτε να τα σκεφτεί. Ο οπαδός δεν παραιτείται ποτέ από την πιθανότητα να δει να γίνεται πράξη το ανέφικτο. Ανέφικτο στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι το να προκριθεί ο Ολυμπιακός (μαθηματικά και τώρα υπάρχουν ελπίδες), είναι το να έχει ο Σόλιντ σε δύο μήνες έτοιμη μια ομάδα που θα κάνει εντυπωσιακές εμφανίσεις στην Ευρώπη, όπου δεν έχει νίκη εκτός έδρας εδώ και οκτώ χρόνια. Δεν είναι κακό να ελπίζεις. Κακό είναι να δίνεις το δικαίωμα να γίνεται αυτή η ελπίδα απαίτηση.

Ανησυχητικές

Οι αντιδράσεις μετά το ματς με τη Ρεάλ είναι ίδιες με αυτές μετά τον αγώνα με τη Ρόζενμποργκ και είναι ανησυχητικές: η ήττα του Ολυμπιακού αποδόθηκε σε αδυναμίες του σχήματος, της στρατηγικής ή ακόμα και στη χρησιμοποίηση κάποιων παικτών. Λες και η Ρεάλ Μαδρίτης είναι τα συμπαθέστατα Σούρμενα.

Κρίση

Ακούω από χθες ότι ο Σόλιντ έπρεπε να ξεκινήσει με τον Καψή, να παίξει με τρεις πίσω, όπως ήθελε η ομάδα, να αλλάξει τον Γεωργάτο με τον Πάντο και να τον βάλει πάνω στον Μπέκαμ που αλώνιζε και άλλα τέτοια. Πιθανότατα όλα αυτά να είναι και ολόσωστα: δεν μπορεί όμως κάποιος να τα περιμένει αυτά από τον συγκεκριμένο προπονητή, ο οποίος έχει εγκαίρως ξεκαθαρίσει ότι πιστεύει σε ένα ποδόσφαιρο στο οποίο δεν υπάρχουν «μαγικές αλλαγές», κινήσεις ματ από τον πάγκο, εμπνεύσεις, βεντούζες, ειδικές αποστολές κ.λπ. Ας μάθουμε να κρίνουμε τον Σόλιντ γι' αυτό που είναι και όχι γι' αυτό που εμείς νομίζουμε ότι είναι οι προπονητές.

Τρόπος

Ο Ολυμπιακός μπορεί να παίξει και 3-4-3 και 3-5-2 και 4-4-2 και ό,τι άλλο βάλει στο μυαλό του ο προπονητής του. Ομως πρέπει αυτός να το αποφασίζει και αυτός να το θέλει. Ο Σόλιντ προτιμά (για την ώρα) αυτό το ιδιότυπο 4-3-3. Δικαίωμά του και μπράβο του που κατέληξε κάπου γρήγορα. Αν αρχίσει να ψάχνει να βρει τι βολεύει τον κάθε παίκτη, πώς θα βρεθεί ένας τρόπος να παίζουν όπου γουστάρουν οι καλοί και οι παλιοί και άλλα τέτοια, μπορεί να πάρει καλύτερα αποτελέσματα στα ματς που απομένουν, αλλά θα «κάψει» την πιθανότητα να φτιάξει την ομάδα που θέλει. Θα βολέψει τους παίκτες (συμβιβαζόμενος με τις απαιτήσεις τους) προδίδοντας το όραμά του. Και το πολύ-πολύ να μας παρουσιάσει έναν Ολυμπιακό που θα είναι μια απ' τα ίδια.

Αξίωμα

Μου λένε ότι ο προπονητής πρέπει να φτιάχνει την ομάδα με βάση τους παίκτες που έχει. Δεν διαφωνώ. Προτιμώ όμως από τους προπονητές που κάνουν αυτό το αξίωμα σημαία του συμβιβασμού τους με τα αποδυτήρια ή τη διοίκηση, εκείνους τους τρελούς που προτάσσουν το όραμά τους ψάχνοντας στρατιώτες που θα το ακολουθήσουν. Δεν είναι δύσκολο για τον Σόλιντ να κάνει αυτό που βολεύει κάποιους παίκτες. Είναι πανεύκολο να βάλει τον Ριβάλντο πίσω από τους δύο επιθετικούς, τον Γεωργάτο χαφ, τον Στολτίδη κοντά στον Τουρέ και να «κουμπώσει» πίσω με τρεις στόπερ. Είναι επίσης πανεύκολο να πει στον Πάντο «Τάσο, μπες μέσα και πλάκωσε τον Μπέκαμ στις κλοτσιές». Είναι, εν τέλει, πολύ βολικό να τα έχεις με όλους καλά και να μην κάνεις απολύτως τίποτα.

Παιδεία

Το να βρεις μια διάταξη που επί της ουσίας εξυπηρετεί τους παίκτες που έχεις, για μένα σημαίνει ότι συμβιβάζεσαι με το γεγονός ότι δεν θα έχεις άλλους. Σταματάς να έχεις απαιτήσεις, κρέμεσαι στους ποδοσφαιριστές σου, τους δίνεις το δικαίωμα να κάνουν ό,τι θέλουν: σε τελική ανάλυση, τους εξυπηρετείς. Αν σου έχουν πει ότι έτσι έχει το πράγμα, καταλαβαίνω τον συμβιβασμό. Αλλά από πού προκύπτει ότι το πού γουστάρει να παίζει ο Ριβάλντο (ή ο Γεωργάτος ή ο Μπαμπαγκίντα ή ο Οκκάς ή ο Κωνσταντίνου, γενικά μιλάω) είναι πιο σημαντικό από το πώς θα παίζει ο Ολυμπιακός; Γιατί πρέπει ένας προπονητής να προβληματίζεται για το πώς θα βολευτούν οι παίκτες, αντί να είναι οι παίκτες αυτοί που οφείλουν να προσπαθούν να ικανοποιήσουν το «θέλω» του προπονητή τους; Σας ζητάω απλώς να προβληματιστείτε, διότι οι απαντήσεις εν προκειμένω δημιουργούν και λίγη ποδοσφαιρική παιδεία, που τόσο λείπει από αυτή τη χώρα.

Βολεμένοι

Πριν από τρία χρόνια η σύνθεση του Ολυμπιακού έβγαινε με δημοκρατικές διαδικασίες. Ποτέ οι παίκτες δεν ήταν περισσότερο βολεμένοι απ' ό,τι τη χρονιά του Προτάσοφ. Επαιζαν όλοι στις θέσεις τους, είχαν έναν προπονητή που δεν τους πίεζε, έκαναν ακόμα και αυτοδιαχείριση, αποφασίζοντας πώς και πότε θα φορτσάρουν. Εκλεισαν τη σεζόν με επτά γκολ από τους αναπληρωματικούς της Γιούβε και χωρίς τίτλο στην Ελλάδα…