Χερούκλες και γοργά ποδάρια (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Συνέχεια του προηγούμενου, το σημερινό σημείωμα. Βάλθηκα να υπερασπιστώ εκείνους που θεωρούνται από το ευρύ κοινό «υστερήσαντες» στο Ευρωμπάσκετ. Για τον Νίκο Χατζηβρέττα τα είπαμε χθες. Σειρά έχει, νομίζω, ο Αντώνης Φώτσης.
Έλαβα αρκετά e-mail τα οποία, μέσα στους ασυγκράτητους επαίνους για την Εθνική, κατηγορούσαν τον Φώτση για αδιαφορία. «Έχασε την τελευταία του ευκαιρία», γράφει κάποιος φίλος. «Δεν πειράζει, δεν θα μας λείψει». Θα μου επιτρέψετε να διατυπώσω αντίθετη γνώμη. Σύμφωνοι, ο Φώτσης υστέρησε στο σκοράρισμα. Δεν έδωσε λύσεις με το μακρινό του σουτ, ούτε πήρε πολλές πρωτοβουλίες για να εκμεταλλευτεί τα αθλητικά του προσόντα απέναντι σε οργανωμένη άμυνα. Τελείωσε το τουρνουά με μ.ό. 4,9 πόντους, πέτυχε συνολικά 4 τρίποντα (στα 11) και εκτέλεσε μόλις 6 ελεύθερες βολές (τις έβαλε όλες). Αλλά αυτή ήταν μόνο η μία όψη του νομίσματος.

Η Εθνική αποδείχθηκε ότι μπορούσε να ζήσει και χωρίς τους πόντους του Φώτση. Αυτό που χρειαζόταν για να εφαρμόσει το σχέδιό της στην εντέλεια ήταν η βοήθειά του στα μετόπισθεν.

Η περιφερειακή άμυνα της ελληνικής ομάδας «δάγκωνε» τον αντίπαλο και εμπόδιζε την κυκλοφορία της μπάλας. Οταν όμως αυτή περνούσε από τις συμπληγάδες των Παπαλουκά, Διαμαντίδη, Ζήση, τα πράγματα γίνονταν δύσκολα. Ο Παπαδόπουλος δεν είναι μπλοκέρ, ούτε ικανός αμυντικός στο «ένας εναντίον ενός». Η Εθνική ήταν αναγκασμένη να καλύψει τα νώτα της με συνδυασμένες άμυνες, στις οποίες ο Φώτσης ήταν άνθρωπος-κλειδί. Είχε και τις χερούκλες για να εμποδίσει το λέι-απ, αλλά και την ταχύτητα για να δώσει βοήθειες στο μαρκάρισμα των σέντερ. Και όταν οι αντίπαλοι ψηλοί πάσαραν έξω στην περιφέρεια, ο γοργοπόδαρος Αντώνης προλάβαινε να τρέξει για να απλώσει κι εκεί τις παλάμες του και να αλλοιώσει ή να παρεμποδίσει. Είναι αράχνη!

Ο μέγας Χιούμπι Μπράουν λέει ότι σ' ένα παιχνίδι μπάσκετ κερδίζει η ομάδα με τις περισσότερες «deflections», η ομάδα δηλαδή που ξέρει να διαθλά (έστω λίγα εκατοστά) τις πάσες και τα σουτ των αντιπάλων της. Ο Φώτσης, προσηλωμένος όσο λίγες φορές στην αμυντική του αποστολή, χάρισε στην Εθνική κάτι πιο πολύτιμο από τα τρίποντά του. Επίσης κέρδισε πολλά αμυντικά ριμπάουντ με το «above the rim» παιχνίδι του, περισσότερα και από τον Λάζαρο και από τον Τσαρτσαρή και από τον Ντικούδη. Και όταν χρειάστηκε να παίξει λίγα λεπτά φανατισμένου μαν-του-μαν, έκανε ό,τι μπορούσε. Μετά το πρώτο 15λεπτο του αγώνα με τη Ρωσία, ο Κιριλένκο δεν μπορούσε να δει καθόλου το ελληνικό καλάθι.
ΥΓ.: Με το μαλακό, κυρ Θανάση μου. Ημασταν βέβαιοι εξαρχής ότι οι παραγοντάρες των ομάδων μας θα κάνετε ό,τι μπορείτε για να ξανακαταστρέψετε το μπάσκετ, ωστόσο θα μπορούσατε να περιμένατε καμιά βδομάδα πριν ξεκινήσετε. Να προλάβουμε λίγο να χαρούμε το Ευρωμπάσκετ...

Δεν πιστεύω να νομίζει κανείς ότι θα ασχοληθώ περισσότερο με τα της κλήρωσης του Α1; Προτίμησα να μην πατήσω το ποδάρι μου στη Βουλιαγμένη, διότι ήξερα ότι θα «ξενέρωνα» μέσα σε δευτερόλεπτα. Στο κάτω κάτω, πού ήταν όλοι αυτοί οι μεγαλόσχημοι του ΕΣΑΚΕ και των ΚΑΕ όταν η Εθνική θριάμβευε στο Βελιγράδι; Ούτε κάποιον πρόεδρο ομάδας είδα στη Σερβία, ούτε τα μέλη του Δ.Σ. του Συνδέσμου. Κάνετε στην μπάντα, λοιπόν, μέχρι να σας φωνάξουμε.