Oμολογώ ότι μετά την επιστροφή από το Βελιγράδι δυσκολεύομαι να προσαρμοστώ στην καθημερινότητα του ελληνικού αθλητισμού. Πριν από το Ευρωμπάσκετ κατάπινα με δυσκολία όσα έβλεπα γύρω μου. Ε, τώρα δεν πάει κάτω με τίποτα το σκηνικό που έχουμε στήσει και γύρω του χορεύουμε. Προβάλλουμε με τίτλους πηχυαίους και κραυγές ουρανομήκεις ένα πρωτάθλημα (το ποδοσφαιρικό) χαμηλότατου επιπέδου, αποκούμπι κι απάγκιο χουλιγκάνων, αργόσχολων και συχνά κακοποιών. Επιμένουμε να βαφτίζουμε ευμάρεια τη μετριότητα, ατυχίες τις αποτυχίες, πρόοδο τα πυροτεχνήματα. Βράζουμε στο ζουμί μας, το πίνουμε και ξεγελιόμαστε ότι ρουφάμε νέκταρ. Παινεύουμε τους τυχοδιώκτες, χλευάζουμε τους ρομαντικούς, αποθαρρύνουμε τους τολμηρούς. Δοξάζουμε τους βλάκες, κάνουμε χώρο στους γραφικούς, στρώνουμε χαλί στους επικίνδυνους.
Και όποτε από κάποια θεία σύμπτωση φτάνουμε να πατήσουμε την απέναντι όχθη, τυφλωνόμαστε από το φως, ζαλιζόμαστε από τη λάμψη, τρομάζουμε από το αύριο, παραπατάμε, κάνουμε δύο βήματα πίσω και πέφτουμε ξανά στον βούρκο. Χαμογελαστοί, μες στην αποχαύνωσή μας...
Ολα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν. Οι απειλές των φανατικών προς τον ίδιο τον μεσσία τους, τον Ντέμη, οι εμετικές αναθυμιάσεις από το πούρο του Ψωμιάδη, οι σιδερογροθιές στο κρανίο του Στέλλα, οι φαιδρές ανακοινώσεις κατά της διαιτησίας, οι τσουκαλισμοί των οπαδικών εφημερίδων: 2005, όπως 1995, όπως 1985, με μοναδική καινοτομία... τα αποτελέσματα του Στοιχήματος. Ποιος να πιστέψει πια ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες έβγαλαν δύο εκατομμύρια αγνούς φιλάθλους στον δρόμο και στα γήπεδα; Ανεμογκάστρι θα ήταν. Σαν να ντρέπεται που ανέδειξε έναν άλλο, καλύτερο εαυτό από τα βάθη της κοιμισμένης ψυχής του, ο Νεοέλληνας τον καταχώνιασε ξανά στο χρονοντούλαπο και συμβιβάστηκε, απαθής, με την κακοσμία των ποδοσφαιρικών αποδυτηρίων.
Διάολε, πόσοι είναι αυτοί που συμμετέχουν στ' αλήθεια σε τούτη την ιστορία; Τριάντα χιλιάδες άνθρωποι πάνε κάθε Κυριακή στα γήπεδα. Και από εκείνους που θρονιάζονται στον καναπέ για να παρακολουθήσουν τις τηλεοπτικές μεταδόσεις, μεγάλο ποσοστό είναι αποχαυνωμένοι καρεκλοκένταυροι του καφενείου ή της καφετέριας. Εβδομηντάρηδες... είκοσι χρόνων. Ε, πάει πολύ να μονοπωλεί την ειδησεογραφία και τους προβολείς αυτή η κουλτούρα της παρακμής.
Στην Πορτογαλία πέρυσι, στο Βελιγράδι φέτος, έκανε την εμφάνισή του ένας νέος τύπος Ελληνα φιλάθλου. Αυτός που πηγαίνει στο γήπεδο (ακόμα κι αν χρειαστεί να σπάσει τον κουμπαρά) για να ενισχύσει την Εθνική ομάδα, μακριά από τα λάβαρα της μισαλλοδοξίας και του φανατισμού. Οσοι ταξίδεψαν ανύποπτοι στο Ευρωμπάσκετ ή στο ευρωποδόσφαιρο, παραμιλούν από ικανοποίηση. Δεν πίστευαν καν ότι μπορεί να υπάρξει τέτοιο κλίμα σε αθλητικό χώρο. Οσοι με πλησίασαν στο Βελιγράδι, είχαν στα χείλη την ίδια επωδό: «Αγαπάμε το μπάσκετ, αγαπάμε τον αθλητισμό, σιχαινόμαστε τα ελληνικά γήπεδα, βρήκαμε εδώ παρηγοριά».
Οι «Πελαργοί» άνοιξαν τα φτερά τους και τους υποδέχθηκαν όλους, με εξαίρεση κάποιους που βάλθηκαν να βρίζουν σπίτια και μανάδες. Η ατμόσφαιρα της ελληνικής κερκίδας ήταν ονειρεμένη. Επειτα, το Ευρωμπάσκετ τελείωσε. Και γυρίσαμε στην ψωροκώσταινα, όπου μας περίμενε ο γνωστός αφορισμός: «Ελα, μωρέ, κανένας δεν ασχολείται με το μπάσκετ». Κανένας από τους απέναντι, ευτυχώς. Να μας λείπουν τα δύσοσμα χνώτα τους. Εάν βρει πάτημα και επιστρέψει στα λημέρια μας ο Μάκαρος, να ξέρετε ότι μπήκαμε πάλι σε λάθος δρόμο.
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
