Μια χαμένη ευκαιρία (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Ο ΠΑΟΚ και ο Ηρακλής ξεκίνησαν τη χρονιά με μεγάλες φιλοδοξίες. Οι δύο ομάδες είχαν διαφορετική στρατηγική και ξεκίνησαν από διαφορετική αφετηρία. Ο Ηρακλής προσπάθησε να πλαισιώσει την περσινή ομάδα του, που έκανε πολύ καλό δεύτερο γύρο, με τρεις, τέσσερις έμπειρους παίκτες ποιότητας. Ο ΠΑΟΚ προσπαθεί από τον Δεκέμβριο και μετά να χτίσει μια νέα ομάδα ποντάροντας σε ταλαντούχους μικρούς. Η αφετηρία είναι διαφορετική, το πρόβλημα ίδιο: η νοοτροπία.

Από όλα τα παράξενα που έχει το φετινό πρωτάθλημα, το πλέον παράδοξο είναι το ανεξήγητα (;) κακό ξεκίνημα του ΠΑΟΚ και του Ηρακλή. Είχα επισημάνει ότι η φυγή του Νίκου Καραγεωργίου δεν θα λύσει ως διά μαγείας τα προβλήματα του ΠΑΟΚ. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και με την τεράστια στήριξη του Σάββα Κωφίδη: όταν το διώξιμο ή η στήριξη γίνονται αυτοσκοπός δεν αποτελούν λύσεις.

Χαρακτήρας

Ο ΠΑΟΚ και ο Ηρακλής είναι απογοητευτικοί όχι επειδή δεν νικούν, αλλά διότι δεν σε πείθουν ότι θέλουν να νικήσουν. Από τις δύο ομάδες απουσιάζει κυρίως ο χαρακτήρας –κι αυτό όταν μιλάμε για ομάδες της Θεσσαλονίκης είναι αληθινά ασυγχώρητο. Μια ομάδα σαν τον ΠΑΟΚ (κυρίως) μπορεί να είναι κακή, ανοργάνωτη, άνευρη, ασύνδετη, με λάθος χημεία: δεν δικαιούται όμως να μην έχει νοοτροπία νικητή.

Κατάθλιψη

Είμαι απογοητευμένος από τους δύο Σαλονικιούς, όχι επειδή αποδείχτηκαν κατώτεροι των δικών μου καλοκαιρινών προσδοκιών, αλλά διότι διαπιστώνω ότι σιγά-σιγά παραιτούνται της ιστορικής υποχρέωσης που έχουν, ως μεγάλες ομάδες, να πρωταγωνιστούν. Ο ΠΑΟΚ και ο Ηρακλής θα μπορούσαν να είχαν και χειρότερα αποτελέσματα. Ας πούμε, παραδοξολογώντας, έναν πόντο ο καθένας. Αν αυτά τα αποτελέσματα έρχονταν εξαιτίας μιας δυσκολίας να καταλάβουν οι παίκτες πού βρίσκονται ή αν ήταν απόρροια του γεγονότος ότι οι προπονητές τους προσπαθούν να παίξουν φουλ επιθετικό ποδόσφαιρο με λάθος παίκτες, θα ήμουν λιγότερο απαισιόδοξος. Τώρα αυτό που βλέπω αγγίζει τα όρια της κατάθλιψης.

Μικροί

Επειτα από πέντε αγωνιστικές, ακόμα δεν έχω καταλάβει τι θέλει να κάνει ο ΠΑΟΚ. Βλέπω ότι ο Γιώργος Κωστίκος αρχίζει να δίνει χρόνο στους μικρούς –κι αυτό είναι παρήγορο– όμως αυτή η επιλογή δεν μπορεί να είναι το άλλοθι ακόμα μιας πεταμένης χρονιάς. Ο ΠΑΟΚ δεν είναι Πανιώνιος, ούτε Ξάνθη. Και δεν το λέω υποτιμητικά, αναφέρομαι σε δύο ομάδες που εκτιμώ βαθύτατα. Πάντα έβγαζε ποδοσφαιριστές από τα σπλάχνα του, αλλά ο σκοπός ήταν αυτοί να ένιωθαν πρώτα απ' όλα πρωταθλητές. Εγώ για την ώρα βλέπω μια σειρά από φοβισμένα παιδάκια που δίνουν εξετάσεις κάθε Κυριακή: sorry, μάγκες, αλλά έτσι προκοπή δεν γίνεται.

Αναζήτηση

Από το ξεκίνημα της σεζόν αναζητώ στον ΠΑΟΚ, όχι παίκτες που θα κάνουν το καλύτερο πρωτάθλημα της καριέρας τους, αλλά ποδοσφαιριστές που θα κάνουν καλύτερο πρωτάθλημα από το μέτριο περσινό. Με πείθει ο Σαλπιγγίδης, βλέπω βελτιωμένο τον Μέγκαχεντ, μου φαίνεται σταθερός ο Φουτσίνι, διαπιστώνω ότι ο Κωνσταντινίδης έχει επαγγελματική συνείδηση και ότι ο Ζαγοράκης αγαπάει τόσο την ομάδα, που και στις μέτριες εμφανίσεις του δύσκολα μπορείς να του πεις κάτι. Οι άλλοι αναζητούνται.

Παρόν

Για την ώρα, κάθε ματς λειτουργεί περισσότερο ως ευκαιρία για να δούμε τις πιθανές δυνατότητες των υπολοίπων. Αλλοι έχουν μέλλον (Μπαλάφας, Χριστοδουλόπουλος, Ηλιάδης), άλλοι παρελθόν (Τοχούρογλου, Μαλαδένης, Μίετσελ). Με το παρόν του ΠΑΟΚ αναρωτιέμαι ποιος ασχολείται.

Υπέρβαση

Το ίδιο και με τον Ηρακλή. Υποτίθεται ότι αυτή έπρεπε να είναι η χρονιά της υπέρβασης. Μόνο που για να υπερβείς κάτι πρέπει πρώτα να σταθεροποιηθείς σε κάποιο επίπεδο και αυτό ο Ηρακλής έχει χρόνια να το κάνει. Ο Λαγός, ο Καπετάνος, ο Αμπάρης, ο Παπαζαχαρίας, ταλέντα ήταν τρία χρόνια πριν. Τώρα είναι ποδοσφαιριστές με εμπειρίες Α' Εθνικής και χρειάζεται να αποδείξουν ότι εκτός από ταλέντο έχουν κι άλλα πολλά να καταθέσουν στο γήπεδο. Σοβαρότητα, φιλοδοξία, θέληση για διάκριση και πίστη: χωρίς αυτά δεν γίνεται τίποτα.

Διάθεση

Αναρωτιέμαι πόσοι από τους ποδοσφαιριστές των δύο ομάδων καταλαβαίνουν ότι είναι τιμή τους να φορούν αυτές τις φανέλες. Για άλλους, για πάρα πολλούς άλλους, ο ΠΑΟΚ –κυρίως– ήταν όνειρο ζωής. Οποιος κερδίζει κάτι σημαντικό για τον «Δικέφαλο του Βορρά» και τον Ηρακλή, δεν κάνει απλώς τη δουλειά του (όπως συμβαίνει στον Ολυμπιακό, τον ΠΑΟ και την ΑΕΚ), πολύ περισσότερο γράφει ιστορία. Λυπάμαι, αλλά δεν βλέπω τέτοια διάθεση.

Νοοτροπία

Μια ομάδα είναι μεγάλη κυρίως όταν το ξέρει και το θέλει. Δεν είναι μόνο θέμα παικτών, είναι κυρίως θέμα νοοτροπίας. Κανείς δεν ζητάει από τον ΠΑΟΚ να κατακτήσει το πρωτάθλημα, όπως δεν υπάρχει λογικός άνθρωπος που απαιτεί από τον Ηρακλή να βγει στο Τσάμπιονς Λιγκ. Ομως όταν δεν νικάς την Καλαμαριά και τον Ατρόμητο στην έδρα σου, οδηγείς χιλιάδες οπαδούς σου σε κατάθλιψη. Τους προδίδεις κι αυτό είναι ανυπόφορο.

Οραμα

Στον Ηρακλή το πρόβλημα ήταν μέχρι πρότινος οι καβγάδες του Κωφίδη με τον Πουρσανίδη και τον Κατσαμπή. Στον ΠΑΟΚ έγινε θέμα ότι μάλωσε ο Μέγκαχεντ με τον φροντιστή. Οταν δεν υπηρετείς κάτι σπουδαίο, η καθημερινότητά σου σε πνίγει και τα ασήμαντα γίνονται σημαντικά. Ο ΠΑΟΚ και ο Ηρακλής δεν είναι αγωνιστικά κακοί, ούτε διοικητικά ανοργάνωτοι: φαίνεται σαν να έχουν παραιτηθεί από το όραμα του κόσμου τους κι αυτό είναι ό,τι χειρότερο.

Αργα

Ας τους θυμίσει κάποιος ότι είναι μεγάλες ομάδες πριν να είναι πολύ αργά…