Η μετακόμιση της αλητείας δεν σταματά την αλητεία (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Η ζεστή συζήτηση για τις «κεκλεισμένες θύρες» δικαιολογείται από την επικαιρότητα (των εγχώριων πρωταθλημάτων). Ποδόσφαιρο που δεν είναι για τον κόσμο, που δεν έχει συναίσθημα, δεν είναι ποδόσφαιρο. Δεν υπάρχει. Αλλά είναι, πάλι, προτιμότερο να 'χεις ποδόσφαιρο που το σκοτώνουν οι (χωμένοι μες στον κόσμο) αλητήριοι; Η διαφορά του νεκρού απ' τον πεθαμένο.

Το διαζευκτικό ερώτημα (κλειστές πόρτες ή σε άλλη, μακρινή, έδρα;) είναι αμφίβολης χρησιμότητας. Ποδόσφαιρο που δεν υπάρχει ή ποδόσφαιρο που το σκοτώνουν; Η UEFA, π.χ., φαίνεται πως έχει οριστικά εγκαταλείψει την πρακτική «300 χιλιόμετρα μακριά». Ρίχνει «κεκλεισμένων» κατά συρροήν. Εάν έχεις πρόβλημα, δεν το λύνεις με το να το μεταφέρεις σε άλλη, άσχετη και ανυποψίαστη, πόλη.

Ούτε οι κλειστές πόρτες, πάντως, το λύνουν. Μ' αυτές, αντί να πλακωθούν οι αλητήριοι μες στο γήπεδο ή κοντά σ' αυτό, απλώς πλακώνονται στα δρομάκια και στις, επίσης ανυποψίαστες, γειτονιές. Και εδώ έχουμε μονάχα μεταφορά του προβλήματος. Μετακόμιση! Όχι λύση. Διόλου παράξενο. Και το ένα και το άλλο είναι καταστολή. Η καταστολή δεν θεραπεύει.

Προ πολλών ετών (θα 'ταν αρχές της δεκαετίας του '90), σε εκδήλωση στη Λευκωσία, σαν... μικρός Όργουελ κι εγώ, είχα προφητεύσει ότι τα γήπεδα του μέλλοντος δεν θα 'χουν κερκίδες. Μόνο σταντ για τους χορηγούς, και θέσεις για τους ανθρώπους της τηλεόρασης. Στην Αμερική, τώρα λένε πως κάποτε τα κανάλια θα βάζουν τον κόσμο μέσα δωρεάν, μόνο και μόνο για να 'χουν οπτικό-ηχητικό background.

Τόσα χρόνια μετά την προφητεία, ομολογώ πως με τρομάζει η εικόνα της επιβεβαίωσης. Προς το παρόν τα γήπεδα εξακολουθούν να έχουν κερκίδες, αλλ' είναι (αφού κλείνουν οι πόρτες) άχρηστες. Σπόνσορες απλώνουν το σήμα τους για να καλύψουν, στις οθόνες, την άδεια ασχήμια. Σαν δάσος το επόμενο πρωινό καταστροφής από ολονύκτια πυρκαγιά.
Ένας «αθλητικός εφιάλτης», όπως έγραφαν τις προάλλες κι οι «Times» του Λονδίνου για το θέαμα του αδειανού «Σαν Σίρο» τη βραδιά που έπαιζαν Ιντερ - Ρέιντζερς στο Τσάμπιονς Λιγκ. Με 400 άτομα, που μπαινόβγαιναν στο lounge με τον μπουφέ, και 79.600 καθίσματα κενά. Ο μέγας μπακ των '60s (νυν πρόεδρος της Ιντερ) Φακέτι είπε «καλύτερα να παίζαμε κάπου στο εξωτερικό, να κόβαμε εισιτήρια και να δίναμε τις εισπράξεις στη φιλανθρωπία». Εχει, στη θεωρία, ένα πόντο. Αλλά, όπως έσπευσε να σημειώσει ο ρεπόρτερ των «Times», οι Βρετανοί ξέρουν πάρα πολύ καλά ότι η εξαγωγή (ή, έστω, η μετακόμιση) της αλητείας δεν σταματάει την αλητεία.

Ο λεγόμενος «νόμος Ορφανού», κατά πάσα πιθανότητα στην πρεμούρα (να 'ναι συμβατός με το «νέο κύμα», μετά το EURO 2004 και τους Ολυμπιακούς Αγώνες) επάνω, είναι προφανές ότι σε ορισμένα σημεία το έχει παρακάνει. Δεν είναι ζήτημα. Αυτά βρίσκονται. Συζητιούνται, δοκιμάζονται στην πράξη, τροποποιούνται, αποσύρονται. Εκείνο που δεν βρίσκεται είναι η ουσιαστική λύση. Η βούληση. Η πυγμή. Η πρόληψη. Η κουλτούρα. Το σχολείο, το σπίτι, τα ΜΜΕ. Οι ηγέτες μοιάζουν σμικρυμένοι, εγκλωβισμένοι, ανάξιοι. Το έδαφος δεν προσφέρεται (μολονότι η κοινωνία διψάει) για πολιτιστικές επαναστάσεις. Πολύ περισσότερο, για επαναστάσεις ποδοσφαιρικού πολιτισμού.