Εγνωσμένες αδυναμίες και κακή διαχείριση (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Αυτό το γκολ, οι Δανοί (ολόιδιο) το βάλαν... τέσσερις, πέντε φορές στο 6-1 εναντίον της Γεωργίας τον περασμένο μήνα. Ο ίδιος ο Γκράβγκααρντ το 'βαλε τον Αύγουστο, στο (φιλικό) 4-1 επί της Αγγλίας. Το ξανάβαλε. Το ξανάβαλαν.
Εκείνοι τουλάχιστον είχαν, οι δόλιοι Γεωργιανοί, το ελαφρυντικό ότι έπαιζαν δίχως τον καλύτερο κεντρικό οπισθοφύλακά τους, τον Χιζανισβίλι, που αποβλήθηκε νωρίς νωρίς. Εμείς; Τίποτα. Καθαρό ζήτημα σκάουτινγκ, των απ' έξω. Και συγκέντρωσης, στη στιγμή, των εντός αγωνιστικού χώρου. Για το ένα, δεν ξέρω. Για το δεύτερο, τη συγκέντρωση και τη σπιρτάδα αντίδρασης, ήταν εμφανές ότι έλειψε.

Τόσο κοντά στην (ελληνική) εστία, η θεωρία λέει ότι ήταν «φάση του γκολκίπερ». Ο Νικοπολίδης το γνωρίζει. Χάρη σ' αυτόν, τον γκολκίπερ της Εθνικής, αποτράπηκε το 1-0 στην αρχή (σουτ Ρόμενταλ). Χάρη σ' αυτόν αποτράπηκε, προς το τέλος, δυο, τρεις φορές το 2-0. Λόγω αυτού, σε κρίσιμο βαθμό, έγινε το 1-0. Συμβαίνουν. Και τα καλά και τα κακά.
Στέκομαι αρκετά στο γκολ, διότι (σε, γενικώς, πολύ κακό ματς) αυτές οι στιγμές είναι που, στο τέλος της βραδιάς, δημιουργούν όλη την απόσταση ανάμεσα σ' αυτόν που έκανε τη δουλειά –εν προκειμένω τη Δανία– και σ' αυτόν που δεν την έκανε – την Ελλάδα. Το αποτέλεσμα δεν αδίκησε την κακή Ελλάδα. Αλλά, συνάμα, φαντάζει δυσανάλογα υψηλή ανταμοιβή για την επίσης κακή Δανία.

Οι Δανοί έκαναν παιχνίδι που μαρτυρά γιατί δεν νίκησαν στο «Πάρκεν» Τούρκους και Ουκρανούς, γιατί ηττήθηκαν στην Αθήνα και στο Κίεβο, γιατί στην Πόλη πήραν την ισοπαλία in extremis. Γιατί, στο φινάλε, φτάνουν να κάνουν σήμερα το μακρινό ταξίδι στο Αλμάτι (δίχως το ψυχωτικό «δυναμό» τους, τον τιμωρημένο Γκράβεσεν, που, διόλου παράξενο, έφτασε τις τέσσερις κίτρινες κάρτες), με ελάχιστες πιθανότητες να 'ναι την Τετάρτη δεύτεροι στο γκρουπ.
Οι δικές μας, πάλι, δεν είναι ελάχιστες. Είναι απειροελάχιστες. Ούτε τούτο μας αδικεί. Ίσως να ευνοεί τους Τούρκους, που ουδέποτε (αυτούς τους 13 μήνες της προκριματικής διαδρομής) έδειξαν, πολύ περισσότερο έπεισαν, ότι αξίζουν τα πλέι οφ. Αλλά, πάντοτε, το καλύτερο και το πιο ωφέλιμο είναι ν' ασχολούμαστε με τον εαυτό μας και όχι με τους διπλανούς. Εμείς τι κάναμε.

Στα μετόπισθεν, με τις σαφείς αναθέσεις ρόλων και τις πρόθυμες αλληλοκαλύψεις, τα βολέψαμε. Έως... μια χαρά. Ο Κυργιάκος σκέπασε τον Τόμασον, ο Καψής τα 'βγάλε πέρα στην άκρη με τον Ρόμενταλ, ο Γιόργκενσεν δεν μας έγινε αισθητός. Ο Κατσουράνης είναι, διαπιστωμένα, ό,τι πιο αποτελεσματικό διαθέτουμε σε αντι-Δέλλα. Αλλά ενώ η γραμμή άμυνας της Δανίας, γεμάτη αδύναμους κρίκους, έμοιαζε ανοικτό προσκλητήριο να επιτεθούμε κατά πάνω τους, δεν το πράξαμε με όση φιλοδοξία η συγκυρία απαιτούσε. Όχι επειδή δεν θέλαμε ή δεν ξέραμε. Πιθανότατα, επειδή απλώς δεν μπορούσαμε.

Την αληθινή τύχη μας δεν θα τη βρίσκαμε «στην κόντρα». Εκεί χρειαζόταν κάτι πιο φρέσκο κι εκρηκτικό απ' τον Βρύζα. Και κάτι πιο γρήγορο απ' τον Λυμπερόπουλο. Την τύχη μας είχαμε πιθανότητα να τη βρούμε σε οργανωμένες επιθέσεις, βγάζοντας πολλούς παίκτες από πίσω. Ή σε αντεπιθέσεις, αλλά με άλλου τύπου παίκτες. Δεν κάναμε ούτε το ένα ούτε το άλλο.

Η Εθνική ταξίδεψε στην Κοπεγχάγη μ' όλες τις εγνωσμένες αδυναμίες στις αποσκευές. Δεν τις ξεπέρασε. Κι αν υπήρχε μία περίπτωση να το καταφέρει με καλή διαχείριση απ' τον Ρεχάγκελ, η διαχείριση του Γερμανού ήταν κακή. Τα 77 λεπτά συμμετοχής του Βρύζα ήταν υπερβολικός σεβασμός στα 12 χρόνια και στα 67 παιχνίδια του Μακεδόνα φορ με το εθνόσημο. Μην πω και τα 45 λεπτά του Μπασινά. Αυτοί οι ποδοσφαιριστές δίνουν όσα δίνουν με την ποιότητά τους κι έπειτα –το φυσιολογικό και το αναμενόμενο– μπουκώνουν.

Ο δε Κατσουράνης, για τον οποίο επίσης το ματς «κραύγαζε» πως το 'χαμε ανάγκη ν' ανεβεί στη μεσαία γραμμή, δεν ανέβηκε (με εντολή) ποτέ. Μονάχα δυο, τρεις φορές με δική του πρωτοβουλία. Κι ο Σαλπιγγίδης, που ούτως ή άλλως πήρε στην ανάπαυλα ό,τι οι Αγγλοι συνηθίζουν να περιγράφουν ως tall order (υψηλή εντολή), ακόμα κι αυτός καθηλώθηκε να φέρει εις πέρας την αποστολή του... από θέση δεξιού χαφ!

Οι επαναστάσεις και οι απίθανες ανατροπές, διότι κάτι τέτοιο υποτίθεται πως στο β' μέρος επιδιώκαμε, δεν έρχονται με τους ρόμβους. Καμιά φορά η κοινή λογική είναι πιο χρήσιμος σύμμαχος.