Οι τίτλοι του τέλους (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Στο ελληνικό ποδόσφαιρο έχουμε μάθει να μπερδεύουμε την «υποχρέωση» με την «υποστήριξη», την «αναγνώριση» με την «καταλληλότητα», την «ανάγκη» με την «αγάπη», το «ευχαριστώ» με το «μείνε». «Νιώθω υποχρέωση απέναντι σε κάποιον γι' αυτό που κατάφερε» δεν σημαίνει «τον υποστηρίζω πάντα, θεωρώντας ό,τι κάνει απολύτως σωστό». Το να αναγνωρίζω την αξία ενός ανθρώπου δεν σημαίνει ότι κρίνω πως είναι κατάλληλος για οτιδήποτε. Και το αιώνιο ευχαριστώ στον Οτο Ρεχάγκελ δεν σημαίνει παραχώρηση αιώνιου δικαιώματος παραμονής στην Εθνική ομάδα. Άλλο η αγάπη, άλλο οι ανάγκες.

Διαφωνώ με τη θέση της «SportDay» στο θέμα της παραμονής του Ρεχάγκελ στην Εθνική μετά το τέλος των προκριματικών του Μουντιάλ. Γιατί είναι μια θέση συναισθηματική και δεν βασίζεται σε αγωνιστικά κριτήρια. Το τι θέλει ο κόσμος είναι ένδειξη, όχι κριτήριο.

Μάνατζερ

Θέλω να πάω μερικά χρόνια πίσω, στο καλοκαίρι του 2001, όταν ο Ρεχάγκελ επιλέχθηκε για να αναλάβει την Εθνική ομάδα. Ο Γερμανός επιλέχθηκε για δύο λόγους. Ο πρώτος ήταν για να διαχειριστεί την Εθνική ομάδα καλύτερα από τους πολλούς Έλληνες τεχνικούς που είχαν δουλέψει ως ομοσπονδιακοί. Ο δεύτερος, για να οργανώσει τις σχολές προπονητών της ΕΠΟ και να επιβλέψει προσωπικά τις μικρότερες Εθνικές ομάδες. Δεν ήταν ένας απλός ομοσπονδιακός προπονητής, αλλά έπρεπε να λειτουργήσει ως μάνατζερ (και supervisor) του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Μαχητές

Ο Ρεχάγκελ, βλέποντας φιλικά ματς της Εθνικής να γίνονται ενώπιον συγγενών και φίλων, κατάλαβε ότι χωρίς μια μεγάλη επιτυχία το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα θα ψυχορραγούσε. Του έφτασαν επίσης δύο αγώνες για να καταλάβει ότι θα πρέπει να διώξει τους κακομαθημένους και να ποντάρει σε ένα γκρουπ δικών του μαχητών. Κατάλαβε ότι για να έχει αποτελέσματα θα πρέπει να φτιάξει τη δική του ομάδα και όχι να λειτουργήσει σαν εκλέκτορας. Η επιλογή του δικαιώθηκε θεαματικά στην Πορτογαλία. Αλλά τον ρόλο του μάνατζερ και του οργανωτή του εθνικού ποδοσφαίρου δεν τον ανέλαβε ποτέ. Για την ακρίβεια, δεν ασχολήθηκε ποτέ με τίποτε άλλο εκτός από την ομάδα του.

Υποδομές

Μετά το Euro το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει ακόμα μεγαλύτερη ανάγκη οργάνωσης. Αν υπάρξει τώρα σοβαρός προγραμματισμός, δεν αποκλείεται σε δέκα χρόνια να έχουμε πάλι μια εθνική επιτυχία: το κατόρθωμα της Πορτογαλίας θα παραμείνει αιώνια απόδειξη ότι όλα γίνονται. Όμως αυτή την οργάνωση του εθνικού ποδοσφαίρου ο Ρεχάγκελ δεν μπορεί να την εγγυηθεί: είναι, άλλωστε, κάτι που δεν τον ενδιαφέρει.

Σημάδι

Αυτό που τον ενδιέφερε ήταν η ομάδα του. Τη στήριξε με συγκινητικό τρόπο, την προστάτευσε, την αγάπησε και μας έμαθε να την αγαπάμε. Όμως ο κύκλος της ομάδας αυτής έκλεισε. Όχι γιατί δεν νίκησε τη Δανία, ούτε γιατί (θα) αποκλειστεί από το Μουντιάλ ούτε γιατί στα επτά τελευταία ματς έχει πετύχει γκολ μόνο στο Καζακστάν. Το σημάδι του τέλους είναι η αδυναμία του προπονητή της να τη διαχειριστεί όπως πριν.

Ξεροκεφαλιά

Η επιμονή του Ρεχάγκελ δεν εκλαμβάνεται ως πίστη, αλλά ως ξεροκεφαλιά. Ο έλεγχος των αποδυτηρίων εδώ και καιρό έχει περάσει στους παλιούς.
Οι παίκτες δεν παίζουν για την Εθνική, αλλά για τον εγωισμό τους και τον προπονητή τους, που τους στηρίζει με επιλογές κόντρα σε κάθε λογική. Προβληματίζονται μεταξύ τους για το ποια θα είναι η επόμενη μέρα, γκρινιάζουν με το παραμικρό, αντιδρούν σαν πριμαντόνες που δεν πρέπει κανείς να τους κάνει κριτική.
Το γκρουπ δεν έχει τη δίψα που είχε πριν από την Πορτογαλία και οι ηγέτες του έχουν εμφανώς άλλες προτεραιότητες. Δεν είναι ότι δεν θέλουν: είναι ότι γνωρίζουν πως τα καλύτερα πέρασαν.

Ένα

Μετά την Πορτογαλία παίκτες και προπονητής έγιναν ένα. Ο Ρεχάγκελ λειτουργεί σαν διοικητής στρατοπέδου που προσέχει τους παλιούς και ζητάει να ανταποδώσουν κάνοντας μεγάλα ματς όχι γιατί μπορούν, αλλά γιατί τους προσέχει.. Η προσδοκία και η αγάπη κατάργησαν τα αγωνιστικά κριτήρια: το να θες κάτι δεν σημαίνει ότι γίνεται κιόλας. Στην Εθνική Ελλάδας, με ευθύνη του προπονητή, υπάρχει σύγχυση ρόλων. Όταν ο Ζαγοράκης πήρε το αεροπλάνο για να γυρίσει από την Μπολόνια για να μη λείψει από τον αδιάφορο αγώνα με το Μεξικό στο Confederations Cup και ο Βρύζας έπαιξε βασικός στο ίδιο ματς με το χέρι μπανταρισμένο (!), οι αναπληρωματικοί και οι νεότεροι κατάλαβαν ότι στη φάρμα του Οτο υπάρχουν κάποιοι που είναι πιο ίσοι από τους υπολοίπους.

Αίτημα

Αν δείτε τις ηλικίες αυτών που παίζουν, το αίτημα για ανανέωση είναι μάλλον επιπόλαιο. Οι μόνοι μεγάλοι (;) σε ηλικία είναι στην πραγματικότητα ο Ζαγοράκης, ο Βρύζας, άντε κι ο Νικοπολίδης, ο οποίος όμως, ως τερματοφύλακας, έχει ακόμα χρόνια μπροστά του. Η βάση και της νέας (;) Εθνικής δεν μπορεί παρά να είναι αυτοί που είναι ήδη παλιοί, δηλαδή ο Δέλλας, ο Καψής, ο Σεϊταρίδης, ο Χαριστέας, ο Μπασινάς, ο «Κάρα», ο Κατσουράνης, ο Γιαννακόπουλος. Το πρόβλημα δεν είναι οι ηλικίες των παικτών, είναι η διαχείρισή τους. Ο Οτο τους βλέπει σαν παιδιά του και τα παιδιά τους στοργικούς μπαμπάδες τούς κάνουν ό,τι θέλουν. Ολοι οι παίκτες επιθυμούν –λέει– την παραμονή του: λογικό. Παίζουν δεν παίζουν καλά, έχουν δεν έχουν ομάδα, ό,τι και να γίνει, ο καλός πατερούλης Οτο δεν θα ξεχάσει κανέναν τους.

Φθορά

Η παραμονή του Ρεχάγκελ δεν θα φέρει τίποτα περισσότερο από φθορά. Ας προστατεύσουμε τον μύθο του, το ελληνικό ποδόσφαιρο τον έχει ανάγκη. Οπως έχει ανάγκη και από υποδομές και οργάνωση, πράγματα που τον Γερμανό, όπως σας εξήγησα, δεν τον ενδιαφέρουν. Η Εθνική, που ήταν το μόνο που αληθινά τον ένοιαξε, χρειάζεται έναν προπονητή που να μπορεί να κάνει επιλογές με αγωνιστικά και όχι με συναισθηματικά κριτήρια. Έναν ηγέτη και όχι έναν καλό πατερούλη.

Χωρίζει

Οι τίτλοι του τέλους θέλουν κουράγιο. Στο ποδόσφαιρο, όπως και στη ζωή, όποιος ξέρει ν' αγαπά ξέρει και να χωρίζει…