Ούτε πουλί πετάμενο να μη βρεθεί μπροστά μου (Sportday / Στέφανος Χάρης)

Ακόμα δεν έχω συνέλθει από την απόφαση της Επιτροπής Επαγγελματικού Αθλητισμού, η οποία «απειλεί να θέσει εκτός πρωταθλήματος τον Ακράτητο, αν εντός των επόμενων ημερών η οικογένεια Ψωμιάδη δεν αποχωρήσει από τα διοικητικά πεπραγμένα της ΠΑΕ Ανω Λιοσίων και δεν συγκροτηθεί νόμιμη διοίκηση».

Δεν ξέρω κατά πόσο είναι σε θέση ο Μάκης Ψωμιάδης να καταλάβει την έννοια των λέξεων διοικητικά πεπραγμένα. Πολύ φοβάμαι ότι δεν υπάρχει άνθρωπος που μπορεί να τον κοιτάξει στα μάτια και να του πει αυτή τη φράση. Τρέμω και στην ιδέα ότι θα μπορούσα να ήμουν εγώ.

Τα υπόλοιπα της ανακοίνωσης λίγο-πολύ ο Μάκαρος θα τα καταλάβει, αλλά αυτό το «διοικητικά πεπραγμένα» είναι βαριά κουβέντα, από αυτές που καλύτερα να καταπιείς αίμα παρά περηφάνια.

Στενοχωριέμαι με την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα. Δεν ξέρω τι ενδιαφέρον μπορεί να έχει ένα πρωτάθλημα χωρίς τον Μάκη Ψωμιάδη, τον Αλέξη Κούγια και όλα αυτά τα παιδιά που μας έκαναν να το αγαπήσουμε πραγματικά. Eιλικρινά πιστεύω ότι μέχρι να αρχίσει να αλητεύει πραγματικά η νέα γενιά παραγόντων, αυτοί οι political correct νέοι πρόεδροι, οι οποίοι θέλουν να φτιάξουν γήπεδα εμφιαλωμένα, ο κόσμος θα έχει ξενερώσει και θα ασχολείται με το play station, με το αν τα σίριαλ του Παπακαλιάτη είναι βγαλμένα μέσα από τη ζωή και, τέλος, με το ποιος θα είναι ο επόμενος άνδρας της Μιρέλας Μανιάνι, αφού κάθε φορά που τραυματίζεται η πρωταθλήτριά μας τραυματίζει και μια αντρική καρδιά. Τελικά η Μιρέλα αλλάζει τους άνδρες πιο γρήγορα απ' ό,τι αλλάζουν οι κινηματογράφοι τα έργα. Ας είναι όμως. Ας ζήσουμε τη ζωή μας σαν να είναι κινηματογραφικό έργο.

Επανέρχομαι όμως στον Μάκαρο, που ειλικρινά τον συμπονώ. Άλλη μια φορά πήγε να κάνει την καλή του πράξη, να σώσει μια ομάδα από τον αφανισμό και βρήκε τον μπελά του. Αν ζούσε η μαμά Τερέζα είμαι σίγουρος ότι δεν θα άφηνε να γίνει κάτι τέτοιο. Γι' αυτό φαντάστηκα τον Μάκαρο όπως τον βλέπετε στο σκίτσο στο κέντρο της σελίδας, έναν κοινωνικό λειτουργό σε δράση, τον τελευταίο υπερασπιστή του εθελοντισμού στη χώρα μας, έτοιμο να βοηθήσει μικρά παιδιά, αλλά και γριές να περάσουν τον δρόμο απέναντι, έστω κι αν δεν το επιθυμούν.

Αυτό όμως που με συγκλόνισε περισσότερο είναι η δήλωση του προέδρου της ΠΑΕ Ακράτητος, Παναγιώτη Δημαράκη, στον Κώστα Παπαλάκη: «Δεν είδα και δεν ξέρω τον Μάκη Ψωμιάδη». Θεέ μου, πόση αχαριστία υπάρχει στον κόσμο. Ταφόπλακα η κατάθεση του βοηθού προπονητή Δημήτρη Μπαρμπαλιά, ο οποίος έχει πλουσιότερο λεξιλόγιο από αυτό του προέδρου Δημαράκη, ο οποίος είπε: «Δεν είδα και δεν γνωρίζω τον Μάκη Ψωμιάδη».

Τώρα είμαι απολύτως σίγουρος ότι τα εισιτήρια του παιχνιδιού Παναθηναϊκού-Μπαρτσελόνα εξαντλήθηκαν εξαιτίας του παιχνιδιού Παναθηναϊκού-Ακράτητου, επειδή όλος ο κόσμος θέλει να δει τον μοναδικό άνθρωπο που δεν είδε και δεν γνωρίζει τον Μάκη Ψωμιάδη. Κι αυτός είναι ο Δημήτρης Μπαρμπαλιάς. Πόσο δίκιο είχε κάποτε ο Κοντολάζος όταν τραγουδούσε δεν έχεις τέλος Μπαρμπαλιά.

Βέβαια το άσχημο με τον Ακράτητο είναι ότι δεν μπορεί να γυρίσει τον χρόνο πίσω, διότι και ο Χούλης έχει τα ίδια προβλήματα. Με λίγα λόγια, μπρος Μάκαρος και πίσω Χούλης για την ομάδα των Ανω Λιοσίων. Ειλικρινά φοβάμαι για το μέλλον αυτής της ομάδας. Οπως φοβάμαι, άλλωστε, να ανοίξω αθλητική εφημερίδα, επειδή κάθε φορά που το κάνω ξεπετιέται και ένας νέος Τουρέ. Στον χθεσινό «Πρωταθλητή» εμφανίστηκε ο Κόλο Τουρέ, ένας ακόμα στην ατελείωτη αλυσίδα των Τουρέ, ο οποίος δήλωνε ότι «ο Γιάγια θα έρθει μαζί μου στο Μουντιάλ».

Θέλω να μάθω ποιος κρύβεται πίσω από αυτό το σαμποτάζ. Αφού ένας Τουρέ τους φέρνει στην Ελλάδα και ένας άλλος Τουρέ τους παίρνει και φεύγουν. Αυτός που θα απαντήσει κάποτε στο πόσοι είναι αυτοί οι Τουρέ πιστεύω πως θα είναι ο ίδιος που θα καταφέρει να απαντήσει σε αμείλικτα ερωτήματα, όπως «Υπάρχει ζωή μετά τον γάμο;». Σίγουρα το θέμα θα απασχολήσει ένα από τα προσεχή τεύχη του περιοδικού «Focus».

Και εκεί που διάβαζα ότι η αδελφή του Γρηγόρη Βαλλιανάτου είναι καλόγρια και ζει σε μοναστήρι της Λάρισας, μαθαίνω ότι μου επιτίθεται ένας άνδρας (ουάου). Ο Διονύσης Τσακασιάνος. Γράφει για μένα στο «Derby».

«Άσε να με χαρακτηρίζουν ανθέλληνα, γραφικό, συνάδελφοι του Χάρη του Παπάρη εκεί στη σελίδα του σπορ... γκέι, που τον γράφω και τον ξαναγράφω στην πουλού μου, που ανέκαμψε και κινδυνεύει σε τίποτα σεξουαλικά μου κεσάτια».

Ειλικρινά λυπάμαι για το ατύχημα που είχε η τσαπού του και αναγκάστηκε να ανακάμψει. Αλλά αυτά συμβαίνουν σε όλους τους άρενες, οι οποίοι μπερδεύουν τη λειτουργία των κεφαλιών. Επειδή όμως γνωρίζω από καλά πληροφορημένες πηγές ότι έχουμε πολλά κοινά, θα του πρότεινα να συναντηθούμε σε κεντρικό σημείο του Κολωνακίου. Για να με γνωρίσει, θα κρατάω μια πάστα κι αν αργήσει, θα τη φάω. Με λίγα λόγια, τον απειλώ, επειδή είμαι διαβητικός και σε περίπτωση που φάω την πάστα, θα χρεωθεί τον θάνατο ενός άνδρα για πάρτη του. Ελπίζω να μη γράψει το κρίμα στην πουλού του, γιατί τη βλέπω να ανακάμπτει και πάλι δύσκολα.

Δεν γνωρίζω τι μπορεί να έχει στο μυαλό του ο Οτο Ρεχάγκελ, αν δηλαδή σκοπεύει να μείνει ή να φύγει. Αντίθετα, μου φαίνεται ξεκάθαρη η θέση του Παναγιώτη Νάση από την Κομοτηνή, ο οποίος τη διατυπώνει μέσα από επιστολή του στο χθεσινό «Φως». Την αναδημοσιεύω, αφού αξίζει τον κόπο.

«Κύριε Γκαγκάτση μας, θα πρέπει να ξέρετε ότι είναι γνώρισμα της ανθρώπινης φύσης η αδυναμία να συγχρονίσει τα χνώτα της με την πραγματικότητα της καθημερινότητας. Να ακούσει τα κελεύσματα των καιρών και να διαθέσει τη διαύγεια για να αντικρίσει την έλευση του πληρώματος του χρόνου που συνεπάγεται την ανάγκη για τιμητική αποστρατεία».

Ειλικρινά δεν γνωρίζω τι είναι πιο δύσκολο. Να πείσει κάποιος τον Ρεχάγκελ να μείνει ή να του μεταφράσει και να του εξηγήσει τη συγκεκριμένη επιστολή;