Τι θα μπορούσε να γίνει (SportDay/ Αντώνης Καρπετόπουλος)

Θέλω να κλείσω την ενότητα των δημοσιευμάτων που αφορούν στην Εθνική ομάδα, κρατώντας την υπόσχεση που έδωσα σε πάρα πολλούς φίλους που επικοινώνησαν μαζί μου αυτές τις μέρες. Θα σας γράψω λοιπόν τι περίμενα εγώ ότι θα γινόταν μετά την κατάκτηση του Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Τι θα γινόταν όχι αγωνιστικά, γιατί εκεί η ομάδα δεν μπορούσε να κάνει τίποτα παραπάνω από αυτό που έκανε, αλλά οργανωτικά. Δεν είναι δουλειά μου να προτείνω, αλλά μια στις τόσες θα το κάνω για να μη με κατηγορείτε ότι υπεκφεύγω και απλώς γκρινιάζω.
Ας τα πάρουμε με τη σειρά. Η Ελλάδα γυρνάει πρωταθλήτρια Ευρώπης από την Πορτογαλία και όλοι καταλαβαίνουν ως διά μαγείας ότι η χώρα αγαπάει το ποδόσφαιρο. Τι κάνεις, αν είσαι σοβαρή κυβέρνηση; Κατ' αρχήν ιεραρχείς τα προβλήματα του χώρου.
Ανθρωποι
Ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα του ελληνικού ποδοσφαίρου; Η ανοργανωσιά και οι άνθρωποι που το διοικούν. Τα δύο αυτά είναι αλληλένδετα.
Τεχνοκράτης
Ακριβώς με την επιστροφή από την Πορτογαλία (και προτού αρχίσει η τούρλα των Ολυμπιακών) θα έπρεπε να αλλάξει ο Γιώργος Ορφανός. Οχι γιατί δεν είναι ακέραιος, έντιμος και σοβαρός, αλλά επειδή είναι και αυτός παράγοντας μιας άλλης εποχής και έχει μάθει να ζει και να συνδιαλέγεται με όλο αυτόν τον κόσμο που οδήγησε το ελληνικό ποδόσφαιρο στην εικοσαετία της εξαθλίωσής του. Μετά το Euro χρειαζόταν ένας άφθαρτος άνθρωπος για να εγγυηθεί μια νέα αρχή. Αφθαρτος και ταυτόχρονα ασυμβίβαστος και τεχνοκράτης.
Υποκρισία
Πάμε παρακάτω. Η δεύτερη σοβαρή κίνηση θα ήταν η κατάργηση της Επιτροπής Επαγγελματικού Αθλητισμού. Και το λέω εγώ που τη στήριξα. Το μπαλάκι του ελέγχου των ΠΑΕ που της πέταξε ο Λιάνης η επιτροπή του Παπαλάκη το διαχειρίσθηκε, εξαντλώντας την αυστηρότητά της στα Γιάννενα, τον Ολυμπιακό Βόλου και τον Μάκη Ψωμιάδη: τέτοια υποκρισία δεν χρειάζεται! Το χειρότερο είναι ότι ΕΠΟ και ΕΠΑΕ, δηλαδή τα αρμόδια εποπτικά όργανα, κρύβονται πλέον πίσω από τον Παπαλάκη, ο οποίος έχει γίνει η κολυμβήθρα του Σιλωάμ του επαγγελματικού Αθλητισμού. Με αποφάσεις του συνιδιοκτησίες δεν υπάρχουν, η οργανωμένη αλητεία πήρε πιστοποιητικά νόμιμης λειτουργίας για να σπάει τα γήπεδα, οι πρόεδροι-μαϊμούδες έγιναν κανόνας: αφού δεν άλλαξε τίποτα, ας πάει σπίτι του. Για τους ελέγχους των οικονομικών φτάνει και περισσεύει το ΣΔΟΕ. Το θέμα δεν είναι να δημιουργήσεις έναν ακόμα μηχανισμό εισπρακτόρων, αλλά να βάλεις τις ΠΑΕ μπροστά στις ευθύνες τους. Ετσι κι αλλιώς, η αδειοδότηση και τα πιστοποιητικά συμμετοχής με βάση τις διατάξεις της ΟΥΕΦA περνούν στα χέρια της ομοσπονδίας.
Βέτο
Μετά το Euro έπρεπε να είχε υιοθετηθεί το σχέδιο του Πανόπουλου για τη Σούπερ Λίγκα, το οποίο ήταν από τότε γνωστό. Να περάσει η διοίκηση της λίγκας σε τεχνοκράτες και να φύγουν από τη μέση όσοι μαζεύουν ψήφους, παίζοντας με την αντιπαλότητα του Κόκκαλη με τους Βαρδινογιάννηδες. Αρκετά με τα αλισβερίσια και το παρασκήνιο. Η υπόσχεση ότι θα πάρουν λεφτά από το Στοίχημα, μόνο αν αποβάλουν τα καρκινώματα, θα τους έκανε όλους να σοβαρευτούν.
Φιέστες
Το κράτος αντί να πάρει πρωτοβουλίες, έκανε φιέστες. Κυρίως έπρεπε να ασχοληθεί σοβαρά με την ΕΠΟ. Η διαχείριση αυτού του τρομερού προβλήματος από τον Ορφανό μετά το Euro υπήρξε καταστροφική. Ο κόσμος ζητούσε νέα πρόσωπα και ο Ορφανός συσκέπτονταν με τον Βίκτωρα, καταφέρνοντας να κάνει τον Γκαγκάτση πανίσχυρο! Αθελά του ή από πολιτική κουταμάρα ο Ορφανός κατάφερε να τους στηρίξει και τους δύο. Μιλάμε για έγκλημα.
Γιούχα
Ο Γκαγκάτσης έπρεπε να φύγει μετά το Eurο: Τη γιούχα που δέχτηκε στο Παναθηναϊκό Στάδιο μία σοβαρή κυβέρνηση θα την εκμεταλλευόταν πολιτικά. Δεν χρειάζονταν τότε ούτε ανακριτές ούτε απειλές ούτε μυστικοσυσκέψεις με τους προέδρους των Ενώσεων ούτε σχέδια για το πώς θα πέσει η διοίκηση της ΕΠΟ στο πρωτοδικείο: αυτά είναι πολιτικές αστειότητες, οι οποίες πληρώνονται σήμερα ακριβά. Αντί ο Καραμανλής να υποδεχτεί τους διεθνείς, θα ήταν προτιμότερο να φωνάξει τον πρόεδρο της ΕΠΟ και να του πει να σηκωθεί να φύγει. Αν πετούσε εκείνη τη στιγμή στο ΠΑΣΟΚ την ευθύνη της διατήρησης του σάπιου καθεστώτος της ΕΠΟ, θα του έφερνε την παραίτηση του Γκαγκάτση στου Μαξίμου ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου. Εκείνη την ευλογημένη στιγμή κανείς δεν ήθελε να χρεωθεί τις αποδοκιμασίες του κόσμου. Τώρα είναι αργά.
Ενώσεις
Στην ΕΠΟ έπρεπε να κατεβεί ένα και μόνο ψηφοδέλτιο. Με επικεφαλής τον Θόδωρο Θεοδωρίδη (τον μοναδικό που θέλουν όλοι) και δίπλα του μόνο τεχνοκράτες. Η ΕΠΟ δεν μπορεί να έχει συμβούλους που μπλέκουν με την ομοσπονδία για να κάνουν ταξίδια! Στις Ενώσεις θα έπρεπε να εξηγηθεί ότι μπορεί να έχουν έσοδα από την οργάνωση του merchandising της Εθνικής. Ο ρόλος τους όμως θα μπορούσε να αναβαθμιστεί σοβαρά και υποχρεωτικά. Εγώ θα ήθελα π.χ. οι Ενώσεις να έχουν λόγο στη διοργάνωση των σχολικών πρωταθλημάτων, να συντηρούν και να επιβλέπουν τις κατά τόπους σχολές ποδοσφαίρου και να έχουν βασικό σκοπό να μη μείνει αβοήθητο ούτε ένα παιδάκι που θέλει να παίξει μπάλα.
Οργάνωση
Η ΕΠΟ θα έπρεπε επιτέλους να οργανωθεί. Να αποκτήσει σοβαρές διεθνείς σχέσεις, δηλαδή ένα team ανθρώπων που θα ενδιαφέρεται για τη βελτίωση της εικόνας του ελληνικού ποδοσφαίρου στο εξωτερικό, να βρει ένα σοβαρό μάνατζερ που να ασχοληθεί με τις χορηγίες και το merchandising και να προσλάβει έναν τεχνικό διευθυντή ο οποίος θα ασχοληθεί με τις σχολές προπονητών, αφού αυτό δεν μπορεί να το κάνει ο Ρεχάγκελ. Ο σκοπός θα έπρεπε να ήταν η αξιοπιστία, η σοβαρότητα της ομοσπονδίας και το χαμένο κύρος της. Γιατί από εκεί ξεκινούν όλα.
Φάτσες
Δεκαοκτώ μήνες μετά το Euro, θεσμικά δεν έγινε τίποτα. Οι ίδιες φάτσες μάς βασανίζουν. Το κράτος φτιάχνει νόμους, ξεχνώντας ότι το πρόβλημα είναι οι άνθρωποι. Οποιος δημιουργεί ένα πρόβλημα, είναι αδύνατο να το λύσει…