Διαζύγια, «τατιανιές», ξηλώματα και οι νέοι που έρχονται (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Τα διαζύγια δεν βγαίνουν πάντοτε πολιτισμένα. Μπορεί να 'ναι και θυελλώδη. Ιδίως αυτά που δίνουν τέλος σε σχέσεις πολύχρονες, δυνατές, βιωματικές. Δεν με κόφτει να μπω, πολύ περισσότερο να μοιράσω το δίκιο, ανάμεσα στην ΠΑΕ Παναθηναϊκός και τον Αγγελο Μπασινά. Δεν με νοιάζει και δεν με βάζει σε πειρασμό το κουτσομπολιό. Τα μικρά-μικρά ντεσού. Ποιος είπε, τι έκανε, πότε, πώς, γιατί. Συντάσσομαι, εκατό φορές στις εκατό, με τη στάση του (αγαπημένου μου) Τάκη Φύσσα. «Κρίνω πως δεν πρέπει να μοιραστώ τη δική μου πίκρα με κανέναν. Κι εγώ δεν έφυγα απ' τον Παναθηναϊκό όπως θα ήθελα, αλλά ποιον ενδιαφέρει αυτό; Την πίκρα μου τη μοιράζομαι με την οικογένειά μου, με τη γυναίκα μου, με το παιδί μου, όταν γεννηθεί. Σ' εκείνο θα τα πω όλα, όχι δημόσια». Τελεία.

Απεναντίας, με αφορμή (και μόνον) τέτοια περιστατικά, ό,τι μου τραβάει στα αλήθεια το ενδιαφέρον είναι η τρέχουσα δημόσια εικόνα του Παναθηναϊκού. Ποια, δηλαδή; Ότι κορυφαίος σύλλογος της χώρας εμφανίζεται (είτε ο Τζίγκερ διά ζώσης είτε η ΠΑΕ με ανακοινώσεις, είτε ο ευρύτερος «πράσινος» επικοινωνιακός μηχανισμός) σχεδόν... κάθε μέρα να μαλώνει με παλαιούς, κατά κόρον Έλληνες, παίκτες του. Φτάνει να αποκομίζει κανείς την αίσθηση ότι δεν μπορεί, κάποιο κομμάτι του οργανογράμματος της εταιρείας άλλη δουλειά ολημερίς δεν κάνει από το να ψάχνει (στα σάιτ, στα ραδιόφωνα, στα έντυπα, στα κανάλια) τι ακούστηκε ή τι γράφτηκε, το παραμικρό, μην τυχόν και πέσει κάτω αναπάντητο. Υπερβολική σπατάλη χρόνου, ενέργειας, ενδεχομένως και γοήτρου.

Θυελλώδη διαζύγια δεν παίρνουν ποδοσφαιριστές φυσικά μονάχα από τον Παναθηναϊκό. Οταν, π.χ., ο Ολυμπιακός τα 'σπασε με τον Δημήτρη Ελευθερόπουλο κι ύστερα για εκδίκηση του έβγαλε στη δημοσιότητα την... καρτέλα από το λογιστήριο με τα λεφτά που είχε πάρει, ετούτο ήταν σπάνια «τατιανιά», δίχως καν τη χάρη της αυθεντικής Τατιάνας. Αλλά συνέβη μια φορά. Δεν είναι κάτι που συμβαίνει και επαναλαμβάνεται κατά συρροήν. Ο Καψής, άλλο παράδειγμα, δεν χώρισε καλά με την ΑΕΚ. Αλλά πάλι, αμφότερες οι πλευρές κράτησαν ένα κάποιο μίνιμουμ. Αυτοσεβασμού, αξιοπρέπειας, προσχημάτων ή όπως αλλιώς θέλετε να το ορίσουμε.

Ο Παναθηναϊκός, το έχω παρατηρήσει και παλαιότερα, βήμα-βήμα κτίζει την εντύπωση ότι τους ποδοσφαιριστές τούς θεωρεί περίπου «αναγκαίο κακό» της δουλειάς. Εάν μπορούσε να υπάρξει ποδόσφαιρο δίχως ποδοσφαιριστές, τότε λες πως θα 'ταν η πρώτη εταιρεία που θα έσπευδε να δραστηριοποιηθεί, έως και πανευτυχής, σε τούτο το νέο πεδίο του επιχειρείν. Ποδόσφαιρο δίχως ποδοσφαιριστές. Δίχως βεντέτες, δίχως μουρμούρα, δίχως απαιτήσεις. Ο ιδανικός κόσμος. Μαγεία!
Μια ολόκληρη φουρνιά ξηλώθηκε κι αυτό είναι δικαίωμα της ΠΑΕ. Το ξήλωμα απέφερε ελάχιστο οικονομικό όφελος κι αυτό είναι λογαριασμός της ΠΑΕ. Ο ανταγωνισμός βρήκε έτσι στον δρόμο του έτοιμες λύσεις. Δεν είχε παρά να σκύψει και να τις βάλει στην τσέπη. Κι αυτό είναι ελεύθερη επιλογή των ξηλωμένων και συνάμα πρόβλημα (ότι γεννά στα καλά καθούμενα πικαρισμένους απέναντι στο «τριφύλλι» αντιπάλους) της ΠΑΕ.

Εκτοσ από τους Έλληνες, επιπλέον ξένοι παίκτες κατά καιρούς άνοιξαν, όχι ακριβώς με την καλύτερη διάθεση, το στόμα. Αλλά αυτοί είχαν, φύσει, το αβαντάζ ότι δεν είναι παραχωμένοι τόσο μέσα, βαθιά στον μικρόκοσμο της Παιανίας για να φθείρονται... αλματωδώς. Δεν είχαν, φερ' ειπείν, προτεραιότητα πρωί-πρωί τη Δευτέρα να δουν τι βαθμό τους έβαλε για την απόδοσή τους την Κυριακή η εφημερίδα του Παναθηναϊκού. Και να βγάλουν από αυτό τα... μύρια όσα (δικαιολογημένα ή όχι) συμπεράσματα.

Στο μεταξύ, στη θέση της ξηλωμένης, η καινούργια φουρνιά ήρθε (στο «πράσινο» προσκήνιο) κιόλας. Φιλοδοξεί, εξελίσσεται, διεκδικεί, βλέπει. Και προφανώς σκέπτεται. Θα είχε σημασία να ξέραμε τι πιστεύει ο Τζίγκερ. Οτι ο Μάντζιος, ο Λεοντίου, ο Τζιόλης, ο Δάρλας «κόβουν κίνηση» (με τον Νικοπολίδη, με τον Κωνσταντίνου, με τον Μπασινά, με τον Κυργιάκο, με τον Σεϊταρίδη, ακόμη και με τον Κοτσόλη) και... παραδειγματίζονται από τη συμπεριφορά της ΠΑΕ να γίνουν καλοί άνθρωποι; Ή μήπως προβληματίζονται ότι αύριο-μεθαύριο εκεί που είναι (ο Νικοπολίδης, ο Κωνσταντίνου, ο Μπασινάς, ο Κυργιάκος, ο Σεϊταρίδης, ο Κοτσόλης) θα 'ρθουν κι αυτοί, όταν φτάσει η ώρα τους;
Τι καταλαβαίνει άραγε το αφεντικό; Ο (κανόνας, αν θέλετε το ένστικτο, το φυσικό της ζωής, είναι ότι ο) ποδοσφαιριστής πηγαίνει αυθορμήτως με τον ποδοσφαιριστή. Όχι με τον διοικητικό. Κι επειδή οι ποδοσφαιριστές της καινούργιας φουρνιάς του Παναθηναϊκού είναι ικανοί ποδοσφαιριστές, αργά ή γρήγορα καλούνται ή θα κληθούν και στην Εθνική. Σ' αυτή τη γιάφκα των... κακοποιών στοιχείων. Συγχρωτίζονται εκεί με τους ακατονόμαστους. Ακούνε, μαθαίνουν, συγκρίνουν, με εμφανή τον κίνδυνο να χαλάσουν!

Αντιλαμβάνεται συνεπώς και εξηγεί κανείς γιατί την προηγούμενη διετία (ενώ του Ολυμπιακού του ήταν απλούστατα παντελώς αδιάφορη κι έμενε παγερά αμέτοχος) του Παναθηναϊκού ουδέποτε του καλοφάνηκε ετούτη η ιστορία με τους ξηλωμένους σε ρόλο πρωταγωνιστών σε αυτό που λέγεται Εθνική Ελλάδος. Αν η Εθνική Ελλάδος γινόταν να διαλυθεί και να σβήσει μονομιάς, ο Παναθηναϊκός αυτομάτως θα έλυνε προβλήματα. Όσο υφίσταται, του δημιουργεί τέτοια.