Η μακαρονάδα του Σόλιντ και η κατάργηση του rotation (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Η ψυχρή αλήθεια είναι ότι το 5Χ3=15 κολάκευε το ποδόσφαιρο που παρουσίασε ο Ολυμπιακός στο ξεκίνημα αυτού του πρωταθλήματος. Το έλεγαν μονάχοι, άλλωστε. «Πού να παίξουμε και μπάλα, δηλαδή». Εάν είναι στα άμεσα σχέδιά τους το να παίξουν μπάλα, μάλλον ήρθε ο καιρός να βάλουν σιγά-σιγά μπρος. Η ήττα από τον ΠΑΟΚ αποκατέστησε μια κάποια ισορροπία. Αν θέλετε, εκλογίκευσε την αναλογία απόδοσης/συγκομιδής. Απόδοσης στο γήπεδο, συγκομιδής στη βαθμολογία.

Ακόμα πιο κολακευτικό, έως παραμορφωτικό, ήταν εκείνο το «1» στο παθητικό τερμάτων. Και εδώ, τα δύο γκολ του «Δικεφάλου» εκλογίκευσαν, κάπως, τους αριθμούς. Διότι αν υπάρχει μια σταθερά στο παιχνίδι του πρωταθλητή (σε Ελλάδα και Ευρώπη), ετούτη είναι ότι επιτρέπει στον αντίπαλο ευκαιρίες. Ότι «τρώει» φάσεις. Πολλές φάσεις. Όχι μόνον απ' τη Ρεάλ Μαδρίτης, στο «Μπερναμπέου». Αλλα έως κι απ' τον Ακράτητο, στο Καραϊσκάκη. Εκεί δεν ήταν που έσωσε, πάνω στη γραμμή, δύο «σίγουρα γκολ» ο Κωστούλας;
Η πρόσβαση στον Νικοπολίδη μοιάζει, μονίμως, ξεκλείδωτη. Ανοικτή. Καμιά φορά τόσο ανοικτή όσο η λεωφόρος τη νύχτα, που η φύσις ησυχάζει. Ο κανόνας είναι ότι με τον Οραβετς, με τον Ντε Φρανσέσκο ή με τον Κουτσοσπύρο (έχεις βάσιμες πιθανότητες για να) τη γλιτώνεις. Και... κακομαθαίνεις, ως εκ τούτου. Μπορεί να τη γλιτώσεις και με τον Ρομπίνιο ή τον Ζούλιο Μπαπτίστα. Ή τον Σοάρες. Ή τον Μιέτσελ. Και να την πάθεις από «σπανίως σκόρερ», τύπου Αλεξόπουλου, Παντελή Κωνσταντινίδη, Σιέλμπρεντ, Σολδάδο. Μπορεί και να το βάλεις μονάχος, όπως το δεύτερο της Ρόσενμποργκ.
Οι «κόκκινοι» πρόσθεσαν, το καλοκαίρι, στον αμυντικό μηχανισμό τους δύο σημαντικές μονάδες. Τον πεπειραμένο Καψή, για τον οποίο δεν υπάρχει στάδιο ή αντίπαλος που να μην ξέρει πώς να σταθεί. Και τον φρέσκο Τουρέ, για τον οποίο (όσο ο χρόνος κυλάει) προκύπτει ότι η παρομοίωση με τον Βιεϊρά δεν ήταν τυπική θερινή υπερβολή της εγχώριας αθλητικογραφίας. Κι όμως, μόλις οκτώ επίσημα ματς μετά αυτό που για ακόμα μία φορά διδασκόμαστε είναι ότι η άμυνα ουδέποτε υπήρξε ζήτημα (χαρισματικών) μονάδων. Αλλά χαρισματικής συνολικής λειτουργίας, έστω με μετρίων δυνατοτήτων μονάδες. Ζήτημα συγκέντρωσης όλων. Προσήλωσης όλων.
Υπό αυτή την έννοια, το ότι δεν ταξιδεύουν σήμερα στη Γαλλία ο Ριβάλντο και ο Γεωργάτος μπορεί και να 'ναι (ενώ εκ πρώτης όψεως φαίνεται κακό) καλό νέο. Αν μη τι άλλο, ο Ολυμπιακός στο «Ζερλάν» έχει τύχη να κάνει άμυνα όχι με επτά-οκτώ, μα με εννέα-δέκα στους έντεκα. Διαφέρει όταν απέναντι είναι η Ολιμπίκ Λιόν –και διαφέρει αισθητά. Όσο για τα φάουλ, για τις σέντρες, για τις προωθήσεις ή για τις πάσες που θα λείψουν... δεν θα λείψουν. Υπάρχει ο Καφές, υπάρχει ο Τουρέ, υπάρχει ο Στολτίδης. Υπάρχει ο Τζόρτζεβιτς.

Ο «Τζόλε». Οι έγκαιρες αναφορές στην αλόγιστη υπερκατανάλωσή του εκ μέρους του Σόλιντ κατεγράφησαν έπειτα από νίκες. Μετά την ήττα, περιττεύει η επανάληψη. Για τον Τζόρτζεβιτς η νύχτα της περασμένης Τετάρτης έως το... πρωινό της Πέμπτης, στο Βελιγράδι, ήταν πιο έντονη (και εξουθενωτική) κι απ' την αντίστοιχη νύχτα των Ελλήνων μπασκετμπολιστών, πρόσφατα, στην πρωτεύουσα της Σερβίας. Επέστρεψε ξεθεωμένος. Άδειος. Και δεν είχε καμία ευκαιρία να ξαναγεμίσει την μπαταρία με υγρό.

Ο Νορβηγός κόουτς δεν θέλει, λέει, ν' ανακατεύει την ενδεκάδα σαν μακαρονάδα. Δεν δείχνει, σε πρώτη ανάγνωση, παράλογο. Παράλογο είναι να 'ρχεται ο Σόλιντ και να καταργεί μονομιάς την, πλέον, παγκοσμίως παραδεκτή (απ' τους κορυφαίους προπονητές) λογική της ανάγκης για rotation. Δεν είμαι, ομολογώ, ιδιαιτέρως εξοικειωμένος με τη ρουτίνα του πρωταθλητισμού στο Βέλγιο, για να 'χω καθαρή γνώμη αν εκεί βγαίνει σεζόν με 14-15 παίκτες. Αλλού ξέρω ότι αυτό είναι αδύνατον. Εδώ, παρά τον χαμηλό συντελεστή δυσκολίας, πάλι είναι πολύ δύσκολο. Ο προπονητής το εκτίμησε για, ενδεχομένως, εφικτό. Και βιάστηκε (πολύ) να ξεγράψει τις, έστω παρακατιανές σε ποιότητα, εναλλακτικές λύσεις.

Για να 'μαστε ειλικρινείς, άρα και συγκαταβατικοί με τον Σόλιντ, το νικηφόρο σερί δεν βοηθά να βλέπει κανείς τη χρησιμότητα που μπορεί να έχουν στη ροή της περιόδου οι ρεζέρβες. Τρέχοντας με καινούργιο αυτοκίνητο, όσο το απολαμβάνεις πριν ξεκινήσει να βγάζει προβλήματα, το τελευταίο που σκέπτεσαι είναι ότι θα πάθεις λάστιχο. Αν π.χ. ο Παναθηναϊκός έφτασε να έχει χρησιμοποιήσει όλο το ρόστερ του προτού βγει καν ο Σεπτέμβριος, αυτό συνέβη επειδή του 'ρθαν οι διαδοχικές σφαλιάρες. Ολυμπιακός, Ουντινέζε, Ιωνικός, Λεβαδειακός. Ψάχτηκαν, θέλοντας και μη. Κι ανακάλυψαν έτσι τον Δάρλα ή τον Μάντζιο.

Στον ιδανικό κόσμο προνοείς και δεν περιμένεις πρώτα να την πάθεις για να... μάθεις. Στον πραγματικό κόσμο, ωστόσο, καλώς ή κακώς, τις περισσότερες φορές προηγούνται τα προβλήματα και έπεται η ζύμωση. Όπως και να 'χει, η κόκκινη ζύμωση θα 'ναι ενδιαφέρουσα. Και ίσως όχι απλώς ενδιαφέρουσα. Μπορεί να 'ναι, η όλη διαχείριση, το κομβικό σημείο της περιόδου του Ολυμπιακού.