Εκβιαστικά διλήμματα για τολμηρούς (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Παναθηναϊκός ή ΑΕΚ; Η απάντηση σε τούτο το ερώτημα είναι απλή. Μοιάζει περισσότερο με αυτά που οι πολιτικάντηδες ονομάζουν «εκβιαστικά διλήμματα», ίσα-ίσα για να γίνεται κουβέντα και να περνάει η ώρα. Πάει καιρός από την τελευταία φορά που ο Παναθηναϊκός έμοιαζε πιο ευάλωτος από οποιαδήποτε ελληνική ομάδα. Πόσο μάλλον από μία ομάδα καινούργια, που τώρα μόλις πασχίζει να βρει την ταυτότητά της.

Η ΑΕΚ βέβαια παρουσίασε ενθαρρυντικά σημάδια στον ημιτελικό του ΟΑΚΑ, όχι όμως σε σημείο που να της επιτρέπουν να αισιοδοξεί για αντεπίθεση τέτοιων διαστάσεων. Κουβαλάει στην καμπούρα της το «10» του πρώτου αγώνα, οπότε ετοιμάζεται να αποχαιρετίσει τη διοργάνωση ένα βήμα πριν από τον τελικό με μοναδικό, όχι ευκαταφρόνητο, κέρδος την ένεση αισιοδοξίας που χάρισε στο κοινό της.

Εάν είχε κρατήσει το κυριακάτικο ματς κοντά στην ισοπαλία (πράγμα που αποδείχθηκε εφικτό, με δεδομένο ότι η διαφορά στο 37ο λεπτό ήταν μόλις στους 2 πόντους), θα έβλεπε την αποψινή ρεβάνς με αισιοδοξία. Ακόμα και τότε όμως φαβορί θα ήταν ο Παναθηναϊκός, διότι υπερέχει σε ποιότητα, υπερέχει σε εμπειρία, υπερέχει σε λύσεις. Αλήθεια, θα χωρούσε έστω ένας παίκτης της σημερινής ΑΕΚ στη δωδεκάδα των «πρασίνων»; Πολύ αμφιβάλλω.

Μαρούσι ή ΠΑΟΚ; Εδώ τα πράγματα περιπλέκονται. Στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν, ο βόρειος «Δικέφαλος» κατέβαινε στην Αθήνα και έμοιαζε ηττημένος από το αεροδρόμιο. Πρόσφατα εμφάνισε σημεία ανάκαμψης και έβγαλε ζηλευτά «διπλά», όπως αυτό του προηγούμενου γύρου του Κυπέλλου στη Νέα Σμύρνη ή και το περσινό στο Μαρούσι, όπου έχασαν σχεδόν όλες οι υπόλοιπες ελληνικές ομάδες.
Αλλά ο ΠΑΟΚ του 2005-06 είναι ένα συγκρότημα νεανικό, με όλα τα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα που αυτό συνεπάγεται. Θα πετύχει μεγάλες νίκες, θα υποστεί και απρόσμενες ήττες. Τέτοια δεν ήταν το κυριακάτικο 58-61 από το Μαρούσι στην Πυλαία;

Η ομάδα του Παναγιώτη Γιαννάκη έχει ασφαλώς προβάδισμα και βρίσκεται πιο κοντά στον τελικό του Κυπέλλου. Αλλά το χάντικαπ δεν είναι τόσο μεγάλο όσο θα περίμενε κάποιος ακούγοντας το αποτέλεσμα του πρώτου αγώνα. Στη Θεσσαλονίκη, οι περισσότεροι ρολίστες του Αμαρουσίου πλησίασαν το άριστα: Κυρίτσης, Καϊμακόγλου, Καράγκουτης. Ακόμα και το νικητήριο καλάθι το σημείωσε ένας παίκτης που ήλθε από την άκρη του πάγκου (Κολώκας).
Ο δε «Δικέφαλος» ήταν φάντασμα του καλού του εαυτού. Εκτός ίσως του Γκαγκαλούδη, δεν διακρίθηκε ούτε ένας από τους παίκτες-«κλειδιά» του. Ούτε ο Βασιλειάδης ούτε ο Μαυροκεφαλίδης, ούτε ο Μάρεϊ ούτε οι Ζούγιοβιτς-Μάντσε. Αυτό οφείλεται εν πολλοίς στην καλοστημένη άμυνα των φιλοξενούμενων, αλλά δεν θα είναι εύκολο να επαναληφθεί το κατόρθωμα κι απόψε.

Εφόσον ο ΠΑΟΚ πιστέψει στην ανατροπή, θα δούμε θρίλερ με απρόβλεπτη εξέλιξη. Εάν όμως θυμηθεί τον παλιό κακό καιρό, θα χαρίσει τα ηνία στο Μαρούσι. Μεθοδική, ψύχραιμη και καλά οργανωμένη, η ομάδα του ομοσπονδιακού προπονητή θα πει «ευχαριστώ πολύ» και θα βάλει πλώρη για έναν ακόμα τελικό. Kι ας μην έχει πια Σπανούλη κι ας μην έχει Στιούαρτ κι ας μην έχει Πόποβιτς κι ας μην έχει Σμίλιανιτς.