Όταν δάκρυσε ο Σόλιντ κι έγραψε ο Τσιμπίδας (Sportday / Στέφανος Χάρης)

«Τρίτη ημιχείμωνε (sic) με αντίο στα ωραία, έρχονται χιόνια και βροχές στη ζήση τη μοιραία.
Να βλέπεις μπούτια και βυζιά σπανίως και τυχαία, πού 'ναι τα καλοκαιρινά και τσίτσιδα παρέα;
Βγήκανε τσάρκα οι αδερφές Συγγρού, Βουκουρεστίου, προς άγρα κάποιας σαρμελιάς και τέρψη του… οπισθίου.
Κι εμείς βαρείς, ασήκωτοι με επίμαχα πεσμένα, κλαίμε τα χρόνια τα παλιά, τα τότε δοξασμένα.
Οπου χειμώνα, άνοιξη, μα και τα καλοκαίρια, πυροβολούσαμε ευθύς αιδοία, κωλομέρια.
Ετσι στιχάτα άρχισα σας έχω και στον νου μου κι αν κάποιοι με σνομπάρουνε, τους γράφω στην πουλού μου…».

Συγχώρεσε, αγαπητέ αναγνώστη, την έλλειψη αγωγής που σήμερα εμφανίζεται στο κείμενό μου, το οποίο στερείται προλόγου. Όμως στο συγκεκριμένο πόνημα, που δημοσιεύτηκε στο μαχητικό «Derby» και στην αγαπημένη μου στήλη «Στον παλμό της ατάκας», την οποία γράφει ο Διονύσης Τσακασιάνος με την πολύτιμη συνεργασία του Μπάμπη Τσιμπίδα και του Απόστολου Γκαϊφίλια, δεν είναι δυνατόν να υπάρξει πρόλογος. Ο,τι προηγείτο θα ήταν άστοχο, κενό, αδύναμο. Ο,τι ακριβώς υπήρχε πριν ο Θεός ξυπνήσει ένα πρωί και φτιάξει τον κόσμο σε έξι μέρες…

Το ποίημα αυτό, που δένει τις ποιητικές παραδόσεις ισορροπώντας ανάμεσα στην έμπνευση ενός Εμπειρίκου –τον καιρό που βρισκόταν στο Παρίσι– κι ενός Μπάμπη Μανάβη στη Θύρα 4 της Τούμπας, προκάλεσε χθες μακρά συζήτηση στις τάξεις της Ακαδημίας Αθηνών, που θέλει να προτείνει τον ποιητή για κάποιο λογοτεχνικό βραβείο. Κάποιοι αναγνώρισαν στο γενικό πνεύμα του τη modernite του Απόστολου Γκαϊφίλια. Κάποιοι άλλοι ακαδημαϊκοί είδαν στον παροξυσμό του παραληρήματος των εικόνων το άγγιγμα του ίδιου του Διονύση Τσακασιάνου –και η τέχνη τους (γιατί να το κρύψω;) αισθάνθηκε μια αόρατη απειλή! Μόνο όμως οι αληθινά σοφοί κι όσοι αγάπησαν την ποίηση είδαν στην εν λόγω κατάθεση ψυχής την αυθεντία του μεγάλου Μπάμπη Τσιμπίδα.

Για την Ακαδημία Αθηνών, το ποίημα ανήκει στον Τσιμπίδα. Αυτός θα προταθεί για το Λογοτεχνικό Βραβείο «Κωστή Μπαγλαμά» και ελπίζω να το κερδίσει.

(Να προσέχει μόνο την πουλού! Γιατί με τη γρίπη των πτηνών, που σέρνεται, μπορεί να πάθει τίποτα και να ψάξει τις χαρές της ζωής αλλού…)

Το ματς του ΠΑΟ με την Μπαρτσελόνα δεν είχε αρχίσει και –ομολογώ συγκλονισμένος– προσπαθούσα να συμπληρώσω τη σελίδα πηγαίνοντας πίσω και πέρα από την ποίηση. Θα ήθελα επί τη ευκαιρία της παρουσίας της Μπάρτσα στην Αθήνα να αναφερθώ στην αντιπαλότητά της με τη Ρεάλ Μαδρίτης και να σας διηγηθώ μια ωραία, παλιά ιστορία.

Έτρεχε το μακρινό 1987 και η ΑΕΚ αντιμετώπιζε τη Ρεάλ Μαδρίτης στο «Μπερναμπέου». Το σκορ ήταν 5-0 και ο τερματοφύλακας Χρήστος Αρβανίτης περνούσε εφιαλτικές στιγμές. Κάποια στιγμή ο Μπουντραγκένιο ήταν έτοιμος να χτυπήσει ένα φάουλ, όταν σε ένα άλλο ματς η Μπαρτσελόνα δέχτηκε γκολ. Το πλήθος στο «Μπερναμπέου» άρχισε να κάνει «οοοοοο», περιμένοντας την αναγγελία του γκολ από το μάτριξ. Όταν αυτό αναγγέλθηκε, όλοι πετάχθηκαν από τη θέση τους και πριν από την εκτέλεση του φάουλ φώναξαν «γκολ»! Έντρομος ο Αρβανίτης, σε μια ιστορική στιγμή, ακούστηκε να φωνάζει: «Τι γίνεται, ρε παιδιά; Έφαγα κι άλλο;».

Αυτό ήταν το ελληνικό ποδόσφαιρο τότε, που υπήρχαν παικταράδες. Όχι όπως τώρα, που πάνε όλοι αυτοί οι άμπαλοι, γίνονται πρωταθλητές Ευρώπης και παίζουν σε ομάδες του εξωτερικού. Τότε ήταν καλά. Όταν υπήρχαν αληθινά μεγάλοι.

Σήμερα οι αληθινά μεγάλοι είναι λίγοι. Ένας από αυτούς είναι ο Τροντ Σόλιντ, ο οποίος, αν πιστέψουμε το πρωτοσέλιδο του «Πρωταθλητή», «έκλαψε όταν είδε τα γκολ που πέτυχε ο ΠΑΟΚ». Επειδή η παρουσία του Νορβηγού στον πάγκο του Ολυμπιακού αρχίζει να έχει κάτι το βαθιά σπαρακτικό, βλέπω τη συνέχεια. Αργά ή γρήγορα ή θα τον αποτρελάνουν τον Σόλιντ ο Ριβάλντο και οι υπόλοιποι ή θα γίνει άγιος! Σε αυτή την περίπτωση η εικόνα του θα δακρύζει κάθε χρόνο στις 17 Οκτωβρίου, την ημέρα που έγινε το θαύμα και ο ΠΑΟΚ νίκησε τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη. Ήδη στο κέντρο της σελίδας βλέπετε το μέλλον…

Ας ασχοληθούμε όμως με κάποια άλλα ζητήματα, πιο σοβαρά. Για παράδειγμα, με τον πρύτανη του αθλητικού ρεπορτάζ Μανόλη Γαβαθιώτη.

Πριν από λίγες ημέρες, απαντώντας σε κάτι που του έγραψα σχετικά με την απορία του γιατί το γερμανικό ποδοσφαιρικό περιοδικό «Κicker» δεν κάλυψε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα μπάσκετ, επισήμανε ότι ευχαρίστως θα δεχόταν την παρατήρηση αν του επισημαινόταν ένα γερμανικό Μέσο που κάλυψε το γεγονός.

Αρχικά σκέφτηκα να ικανοποιήσω την περιέργειά του στέλνοντάς του αποκόμματα εφημερίδων, αλλά επειδή είναι γραμμένες στα γερμανικά πάλι δεν θα καταλάβαινε τίποτα. Οπότε γιατί να τον βάλω σε κόπο;

Μετά τρόμαξα! Διαπίστωσα ότι τη Δευτέρα, μετά τη νίκη της Εθνικής, στο «Φως», στο οποίο εργάζεται, δημοσιεύτηκαν τίτλοι και πρωτοσέλιδα τουλάχιστον πέντε γερμανικών εφημερίδων. Όλα αυτά ήταν μεταφρασμένα από τα γερμανικά στα ελληνικά, αλλά ο Γαβαθιώτης δεν τα διάβασε ή –το χειρότερο– μπορεί να τα διάβασε και να μην τα κατάλαβε –κάτι ανησυχητικό έως και επικίνδυνο για τον ίδιο.

Χθες, που έγραψε ότι η «SportDay» αντέγραψε ένα δημοσίευμά του (!), κατάλαβα πλέον ότι μάλλον υπάρχει πρόβλημα. Το ρεπορτάζ του Σαμπράκου είχε ημερομηνίες, αποφάσεις, λεπτομέρειες. Το σχόλιο του Γαβαθιώτη πολλά εν ολίγοις…

Τέλος πάντων, επειδή μαζί του μεγαλώσαμε, τον αγαπάμε –αλλά σίγουρα δεν αντιγράφουμε τα αποκλειστικά του. Αλλωστε, αν θυμάμαι καλά, το τελευταίο αληθινά αποκλειστικό του Γαβαθιώτη ήταν το λεύκωμα με τις φωτογραφίες που έβγαλε η ΕΠΟ μετά την κατάκτηση του Euro! Μη σας κάνει εντύπωση. Ο Γαβαθιώτης και ο Γκαγκάτσης μιλάνε την ίδια γλώσσα: αυτή του ποδοσφαίρου…

Στο «Φως», πάντως, αυτό που έχει σημασία είναι ο πόλεμος του Φαίδωνα Κωνσταντουδάκη με την Ντέπη Γκολεμά, που αποδεικνύεται σκληρός αντίπαλος.

Κάνω περίληψη προηγουμένων. Μετά την επίθεση της Γκολεμά –η οποία κατηγόρησε τον Φαίδωνα ότι κακώς έγραψε πως η Ελεονώρα Μελέτη δεν είναι Ολυμπιακός– και το σκληρό ξέσπασμα του Φ.Κ., ο οποίος υπενθύμισε στην τηλεκριτικό ότι η ίδια η Ελεονώρα το δήλωσε, η Ντέπη χρησιμοποίησε πυρηνικά! Έβαλε την ίδια την Ελεονώρα να δηλώσει στο «Φως» ότι είναι Ολυμπιακός και Πασαλιμανιώτισσα, χτυπώντας ύπουλα τον διαπρεπή αρθρογράφο.

Ας μη στενοχωριέται ο Φαίδων. Η Ελεονώρα είναι απλώς ξανθιά και ως τέτοια μπορεί να λέει ό,τι θέλει. Στη συνέντευξη π.χ. λέει ότι «μπορεί να ονειρεύομαι μια καριέρα εικοσαετίας στην τηλεόραση, αλλά αυτό δεν εξαρτάται από μένα».

Ξέρεις τι δράμα είναι να μην εξαρτάται από σένα ούτε το να ονειρεύεσαι; Να σου στερεί κάποιος άκαρδος ακόμα κι αυτό το δικαίωμα; Αν το μάθει ο Τσιμπίδας αυτό, μέχρι και ραψωδία γράφει.