Γιορτή, αλλά μόνο για έναν (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Ήθελα να προκριθεί ο ΠΑΟΚ στον τελικό του Κυπέλλου, για το καλό του μπάσκετ. Εξάλλου, ήθελα να προκριθεί το Μαρούσι στον τελικό, για το καλό του μπάσκετ. Οξύμωρο, είπατε; Αφήστε με να εξηγηθώ.

Το μπάσκετ χρειάζεται δυνατή Θεσσαλονίκη. Ίσως η ισχύς της συμπρωτεύουσας να είναι η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στην ακμή και την παρακμή. Αλλοι πιστεύουν ότι το άθλημα χρειαζόταν μια μεγάλη επιτυχία της Εθνικής (όπερ και εγένετο) ή την ανάσταση του Ολυμπιακού και της ΑΕΚ, εγώ όμως νομίζω ότι πριν απ' όλα αυτά θα πρέπει να τονωθεί το ηθικό και η δυναμική των ομάδων και των φιλάθλων της Θεσσαλονίκης.

Εάν ο ΠΑΟΚ κατόρθωνε να αποκλείσει το Μαρούσι (και να παίξει τον πρώτο τελικό του από την εποχή του Φλεβαράκη), θα είχε το όραμα του τροπαίου να τον οιστρηλατεί μήνες ολόκληρους. Ο κόσμος θα ζεσταινόταν ακόμα περισσότερο, η λάμψη του τροπαίου θα φώτιζε την Πυλαία, τα εισιτήρια θα πολλαπλασιάζονταν μαζί με τα έσοδα, η ομάδα θα πίστευε στον εαυτό της, το «μομέντουμ» θα την ωθούσε σε υψηλή πτήση. Αυτό ακριβώς που συνέβη με τον Αρη της περυσινής περιόδου. Θα ήταν, λοιπόν, καλό για το μπάσκετ. Αλλά ο ΠΑΟΚ βρήκε τρόπο να αποκλειστεί.
Εκτός από δυνατή Θεσσαλονίκη, το μπάσκετ χρειάζεται ηρεμία, ειρήνη και πολιτισμό. Εάν είχε προκριθεί ο ΠΑΟΚ, θα είχαμε από σήμερα κιόλας να ασχολούμαστε με το «σχέδιο μάχης» του τελικού. Πέντε χιλιάδες φανατικοί Παναθηναϊκοί από δω, πέντε χιλιάδες ορκισμένοι ΠΑΟΚτσήδες από κει, πέντε χιλιάδες άδειες καρέκλες ενδιάμεσα. Και σμήνη αστυνομικών, με κράνη, παλάσκες και περίστροφα. Θα είχαμε να λέμε για τους προέδρους που δίνουν τα εισιτήρια στους φανατικούς, θα είχαμε να γράφουμε για συσκέψεις με την Πολιτεία και τις αρμόδιες για την τήρηση της τάξης Αρχές, θα είχαμε να τρομάζουμε και μόνο στη σκέψη.

Ενώ το Μαρούσι τι κόσμο να κατεβάσει; Πεντακόσια άτομα, μαζί με τις οικογένειες των παικτών και τους ανταγωνιστές του Βωβού στα ράλι. Ούτε «έκτακτα μέτρα» θα χρειαστούν, ούτε «νεκρές ζώνες», ούτε μαραθώνιες συνδέσεις των τηλεταμπλόιντ με το «πεδίο της μάχης». Ο τελικός θα είναι γιορτή. Πιο πολύ γιορτή του Παναθηναϊκού παρά γιορτή του μπάσκετ, αλλά πάντως γιορτή. Όχι πόλεμος. Είναι, λοιπόν, καλό για το μπάσκετ που προκρίθηκε το Μαρούσι. Όπως θα ήταν καλό να είχε περάσει ο ΠΑΟΚ. Αλλά για τελείως διαφορετικούς λόγους.

Οι επαναληπτικοί ημιτελικοί ήσαν σκέτη απογοήτευση. Έγιναν, για να γίνουν. Ο ΠΑΟΚ δεν πίστεψε ποτέ στην ανατροπή, ενώ η ΑΕΚ απλώς δεν μπορούσε. Ο Παναθηναϊκός τελείωσε την υπόθεση πρόκριση με μία ακόμα «professional job», χωρίς ιδρώτα και χωρίς άγχος. Αυτή τη φορά του έδωσε πολύτιμες λύσεις ο δωδέκατος παίκτης του, δηλαδή ο Δημήτρης Παπανικολάου. Πού να βρουν τέτοια πολυτέλεια οι άλλες ελληνικές ομάδες;

Το Μαρούσι ακολούθησε λίγο πολύ συνταγή Εθνικής, αφού -θα σκέφτεται ο Παναγιώτης Γιαννάκης- συνταγή που κερδίζει δεν αλλάζει. Οι ήρωες (Καϊμακόγλου, Koλώκας) αναδεικνύονται μέσα από τη λειτουργία της ομάδας και όχι μέσα από το μπλοκάκι του προπονητή. Ο οποίος, εν τέλει, είναι ο πραγματικός σταρ. Όπως στο Βελιγράδι! Επί των ημερών του «δράκου», το Μαρούσι έχει φτάσει σε τελικούς Πρωταθλήματος, Κυπέλλου και Ευρώπης. Πότε θα ανταμειφθεί με ένα τρόπαιο; Μάλλον θα χρειαστεί να περιμένει λίγο ακόμα, αφού ο Παναθηναϊκός δεν είναι για τα δόντια του.