Η ποιότητα της Σαχτάρ δίνει αξία στην προσπάθεια του ΠΑΟΚ (Sportday / Αλ.Σπυρόπουλος)

Όταν απ' τα λεγόμενα «σκληρά» μαθήματα αυτό που πήρε ο ΠΑΟΚ χθες βράδυ στο Ντόνετσκ. Από εκείνα που δεν καταπίνονται πολύ εύκολα. Αλλά γι' αυτό και, εφόσον αφομοιώνονται, είναι τα πιο χρήσιμα. Τι έμαθε, σ' αυτή την πρεμιέρα των ομίλων του Κυπέλλου UEFA ο άβγαλτος «Δικέφαλος»; Πώς 90 λεπτά (συνεπούς προσπάθειας) πηγαίνουν στράφι, και στο τέλος φεύγεις με τη φανέλα ιδρωμένη μα και με τα χέρια αδειανά, από μία στιγμή. Ένα αργοπορημένο μαρκάρισμα. Μία αφορμή, τόση δα. Ένα, οπωσδήποτε φιλικό προς την έδρα, σφύριγμα. Δεν έχει σημασία. Στη μάθηση (γιατί αυτό είναι, στο βάθος, η Ευρώπη) δεν ωφελεί να κοιτάζεις τον διαιτητή. Μόνο το ποδόσφαιρο. Την μπάλα σου. Αυτό μπορείς και αγωνίζεσαι, να επηρεάσεις. Να βελτιώσεις. Να προχωρήσεις. Η σφυρίχτρα έρχεται, παρέρχεται, μία έτσι, μία αλλιώς, θα ξανάρθει, πάντοτε είναι έξω απ' τον έλεγχο.

Η ίδια αυτή, μία και μοναδική, στιγμή (που θα μπορούσε να 'ναι, αν όχι ετούτη, οποιαδήποτε άλλη απ' τις πολλές, και πολύ καλύτερες, που δημιούργησε η Σαχτάρ) έκανε, για να 'μαστέ φίλοι με την αντικειμενική πραγματικότητα, το σκορ να δείχνει σωστός καθρέφτης του γηπέδου. Ηταν, ξεκάθαρα, εικόνα για 1-0, ήρθε 1-0. Η ουκρανική είναι εξαιρετική σε ποιότητα (για τη «δεύτερη ταχύτητα» στον διεθνή ανταγωνισμό) ομάδα. Με βάσιμες, αγωνιστικές και οικονομικές, προοπτικές. Προοπτικές πιο δυνατές απ' τα εγγενή εμπόδια. Το επίπεδο του εθνικού πρωταθλήματος. 'Η τη γεωγραφία. Αν το επίκεντρο του ευρωπαϊκού παιγνιδιού πέφτει μακριά, τα λεφτά μπορούν να το φέρουν λίγο πιο κοντά. Πάει όπως το βουνό με τον Μωάμεθ.

Έχω την αίσθηση ότι καμία, σήμερα, ελληνική ομάδα δεν τα βγάζει πέρα (έτσι και τη στείλει ο δρόμος προς τα) εκεί. Καμία. Γιατί σε αντίθεση με τις Ρεάλ και με τις Λιόν και με τις Μπαρτσελόνες, οι Ουκρανοί είν' ακόμη «αθώοι» κι ακόρεστοι. Τέτοια παιγνίδια, ενώ για τους κακομαθημένους γίγαντες είναι διαδικαστικά πριν μείνουμε (οι καλοί) μόνοι και μπούμε στο ψητό της υπόθεσης απ' τον Φεβρουάριο και μετά, για τις Σαχτάρ εξακολουθούν να είναι παιγνίδια υψηλού κινήτρου. Διψάνε να βγουν στο φως, να κατακτήσουν, τα δίνουν, δεν υποτιμούν, απεναντίας εκτιμούν (π.χ. τον Ζαγοράκη, ο οποίος αλλού, στην «προηγμένη» Δύση π.χ., ως επισκέπτης θα περνούσε έως και απαρατήρητος).

Η ποιότητα της Σαχτάρ δεν συζητιέται. Τρέχουν, πιέζουν, κάνουν πράγματα να συμβαίνουν, σουτάρουν... και η μπάλα σφυρίζει, εκβιάζουν δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες στην ίδια επίθεση. Συμβατά όλ' αυτά και αναμενόμενα, όταν επί σκηνής δεσπόζει τούτος ο μικρός Νέντβεντ, ο Τιμόσουκ, σπάνια κολόνα, ένα δυναμό απ' όπου τα πάντα εκπορεύονται, ο ίδιος που (με την Εθνική τον Ιούνιο) μας είχε κλείσει το σπίτι στο Καραϊσκάκη. 'Η, πάλι, τα... Βραζιλιανά μπροστά, παίκτες απλησίαστοι για τα τρέχοντα ελληνικά βαλάντια. Είν' ακριβώς η ποιότητα που δίνει αξία στην προσπάθεια του ΠΑΟΚ να την πατσίσει. Να την κοντράρει.

Προσπάθεια συγκροτημένη. Οι παίκτες του Κωστίκου είχαν καθαρή εικόνα του (αρχικού, αλλά και του εναλλακτικού) πλάνου. Είχαν σαφή αντίληψη του στόχου. Να σπάσουν τον ρυθμό των γηπεδούχων. Υπηρέτησαν το πλάνο, διατεταγμένοι στο τερέν σαν... σε ξεπατικωτούρα Ελλάδας (4-3-2-1) στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Οπου Ζαγοράκης-Κατσουράνης-Μπασινάς, βάλτε Ζαγοράκης-Μπαλάφας-Ηλιάδης. Οπου Χαριστέας και Γιαννακόπουλος, Μιέτσελ και Κωνσταντινίδης. Κι ύστερα, στον ανήφορο μετά το 1-0, μπήκε ο... Τσιάρτας, δηλαδή ο Σικαμπάλα. Έγινε 4-2-3-1. Στο τέλος, και 4-4-2. Το επιθετικό κομμάτι, μ' οποιαδήποτε μορφή, δεν στοιχειοθέτησε βάσιμο δικαίωμα στο γκολ (της ισοφάρισης). Είναι ενδιαφέρον, ωστόσο, ότι υπήρχε (και εφαρμόστηκε) συνειδητός σχεδιασμός.

Τα υπόλοιπα, με τον καιρό τους. Σιγά-σιγά. Οι μικροί προσφέρουν φρεσκάδα, ενθουσιασμό, τη φιλοδοξία τους, την προθυμία να κοπιάσουν. Τους λείπουν και χρειάζονται ορισμένα μαθήματα έξυπνης (αγωνιστικής) συμπεριφοράς. Απέναντι στον ρέφερι, παράδειγμα. Θα 'ναι κρίμα να μπολιαστούν με τη νοοτροπία των «διαμαρτυρόμενων της Τούμπας». Ο Ζαγοράκης, ως μάνα του λόχου, οφείλει να τους προστατεύσει από τέτοιο ενδεχόμενο.