Οι καρδινάλιοι του Βελιγραδίου (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Παρακολουθώ τους αγώνες του Κυπέλλου (και από αύριο του πρωταθλήματος) και τι σκέφτομαι, λέτε; Την Εθνική ομάδα. Το Βελιγράδι τόνωσε τα αντανακλαστικά που ήδη είχα και τα έβγαλε στην επιφάνεια όσο ποτέ άλλοτε. Παναθηναϊκός; Ποιος νοιάζεται. Ολυμπιακός; Σκασίλα μου. ΠΑΟΚ; Δεν δίνω μία. ΑΕΚ; Μη σπαταλάτε τον πολύτιμο χρόνο μου. Εθνική Ανδρών; Τώρα, μάλιστα. Καθίστε να συζητήσουμε.

Είναι φανερό διά γυμνού οφθαλμού ότι ο θρίαμβος του Ευρωμπάσκετ τόνωσε την αυτοπεποίθηση των παικτών που φόρεσαν τα γαλανόλευκα στη σερβική πρωτεύουσα. Ακόμα και των δύο «συμπληρωματικών»: ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος ήταν ο κορυφαίος παίκτης του Ολυμπιακού στον αγώνα με τον Παναθηναϊκό, ενώ ο Γιάννης Μπουρούσης παίζει με το θράσος χιλίων καρδιναλίων και δείχνει έτοιμος να γίνει η κολόνα της ΑΕΚ.

Από τους βασικούς, οι λίγοι που έχουν ακόμα πράγματα να αποδείξουν πατάνε πιο γερά στα πόδια τους και πιστεύουν στον εαυτό τους όσο ποτέ άλλοτε. Στον πρώτο ημιτελικό του Κυπέλλου με την ΑΕΚ, ο Βασίλης Σπανούλης πήρε από το χεράκι τον Παναθηναϊκό και τον βοήθησε να περάσει με ασφάλεια τον πιο δύσκολο από τους αγώνες που έδωσε έως τώρα. Ο Νίκος Χατζηβρέττας κέρδισε με το σπαθί του τη θέση του βασικού σούτινγκ γκαρντ και αξιοποιεί την ευκαιρία με τρόπο πειστικό. Ο Κώστας Τσαρτσαρής δεν σκιάζεται κανέναν, από τη στιγμή που κοίταξε στα μάτια ολόκληρο Νοβίτσκι.

Για τον Δημήτρη Διαμαντίδη δεν χρειάζονται άλλα λόγια. Είναι πια ο ηγέτης του ΠΑΟ, ο ηγέτης της Εθνικής ομάδας, ο νέος μεσσίας του ελληνικού μπάσκετ. Το τρίποντό του στον ημιτελικό με τους Γάλλους σήμανε το ξεκίνημα μιας νέας εποχής. Για τον ίδιο και για όλους μας.

Ταυτόχρονα, το χρυσάφι του Βελιγραδίου φαίνεται ότι άναψε φλόγα στις καρδιές όλων των Ελλήνων παικτών. Ορισμένοι από τους (ας πούμε) παλιούς, όπως ο Δημήτρης Παπανικολάου και ο Φραγκίσκος Αλβέρτης, ξεκίνησαν τη σεζόν όλο φούρια, σαν να θέλουν να βάλουν από τώρα υποψηφιότητα για το ταξίδι στην Ιαπωνία.

Εκπρόσωποι της νεότερης γενιάς, όπως ο Κώστας Βασιλειάδης, ο Σοφοκλής Σχορτσιανίτης, ο Λουκάς Μαυροκεφαλίδης, ο Μιχάλης Πελεκάνος, πασχίζουν να δώσουν το στίγμα τους στο ραντάρ του Παναγιώτη Γιαννάκη, ώστε να ακούσουν το όνομά τους στο επόμενο προσκλητήριο της (θέλω να τ' ακούω) πρωταθλήτριας Ευρώπης.

Ορισμένοι που δεν πέρασαν ποτέ το κατώφλι της Εθνικής Ανδρών δείχνουν ότι θα παίξουν ρόλο πρωταγωνιστικό τη χρονιά που ξεκινάει, οπότε δικαιωματικά θα ζητήσουν κι αυτοί μία ευκαιρία: ο Γιάννης Γκαγκαλούδης, ο Κώστας Καϊμακόγλου, ίσως και ο Βασίλης Ξανθόπουλος.

Χώρια κάποιοι λησμονημένοι «γκασταρμπάιτερ», όπως ο Τσακαλίδης και ο Ρεντζιάς. Όσο κι αν οι 12 ήρωες του Βελιγραδίου έχουν προτεραιότητα, η πόρτα θα είναι ανοιχτή για όλους.

Το μόνο κακό είναι ότι δεν μπορούμε να παρακολουθήσουμε προσεκτικά την πορεία των έξι ξενιτεμένων (Παπαλουκά, Ζήση, Κακιούζη, Ντικούδη, Φώτση, Παπαδόπουλου). Αλλά όλοι αγωνίζονται σε μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες, υπό τις εντολές καταξιωμένων προπονητών και σε ρόλους λίγο-πολύ πρωταγωνιστικούς. Το Ευρωμπάσκετ απέδειξε ότι, σε αυτό επίπεδο, η ξενιτιά κάνει καλό. Το φτωχό ελληνικό πρωτάθλημα έδιωξε τα καλύτερα παιδιά του, τουλάχιστον όμως έρχεται η Εθνική ομάδα να αξιοποιήσει την πρόοδό τους και να δρέψει τις δάφνες.
Δεν μου λέτε, αργεί ακόμα το Μουντομπάσκετ; Δεν μπορώ, δεν μπορώ να περιμένω!