Τα ιδιαίτερα μαθήματα στο σχολείο του Τσάμπιονς Λιγκ (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Βάσει συνολικής εικόνας των αγώνων, ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να αμφισβητήσει τις «άδικες» ήττες σε «Μπερναμπέου» και «Ζερλάν». Βάσει συνολικής εικόνας των αγώνων επίσης του Ολυμπιακού, ουδείς μπορεί να του αμφισβητήσει (σε συνδυασμό και με τη ρεαλιστική επίγνωση του βαθμού δυσκολίας) τη σοβαρή προσπάθεια. Να σταθεί ισοϋψής -ακριβέστερα, να κρύψει το χάντικαπ- μες στα φέουδα συλλόγων, από τους οποίους τον χωρίζει χαοτική απόσταση σε ποιότητα, σε μπάτζετ, σε εμπορική και αθλητική δυναμική. Ο φόβος μη βγει ετούτη η απόσταση στο σκορ του ματς, συσπειρώνει. Οδηγεί στην αξιοπρέπεια.

Εάν όλα πήγαιναν «βάσει συνολικής εικόνας», το ποδόσφαιρο θα 'ταν το πιο βαρετό πράγμα στον κόσμο. Όπως ξέρουμε, δεν είναι. Αλλού, το ίδιο εκείνο βράδυ της περασμένης Τετάρτης, η στατιστική διαφορά (συντριπτική, παρά ταύτα) δεν επιβεβαιώθηκε στο αποτέλεσμα. Μίλαν-PSV ήταν 25-5 σουτ, 12-2 εντός στόχου, 9-0 κόρνερ, 65-35 κατοχή, ήρθε 0-0. Ρέιντζερς-Αρτμέντια ήταν 17-4 σουτ, 9-1 εντός στόχου, 8-1 κόρνερ, ήρθε 0-0. Των «κόκκινων» η διαφορά από την πρωταθλήτρια Γαλλίας δεν ήταν καν συντριπτική (6-3 εντός στόχου, 8-6 κόρνερ, 53-47 κατοχή). Μια χαρά!

Σημαίνει ότι ο Ολυμπιακός αδυνατεί να συμπεριφερθεί έστω σαν καλός «κλέφτης» αποτελεσμάτων. Να πάρει, ρε παιδί μου, την ικανοποίηση της σκανταλιάς. Της υφαρπαγής. Τα γκολ του Καφέ, λίγη προεργασία και πολλή έμπνευση, είναι δύο διαμάντια που ο Ολυμπιακός τα βρήκε σχεδόν κατά τύχη στον δρόμο. Έσκυψε, τα μάζεψε κι ύστερα του γλίστρησαν από τα χέρια στην επόμενη γωνία, του 'πεσαν στον υπόνομο. Τα... ακύρωσε η ομαδική αμνησία της αποκαμωμένης σωματικά
-και (κυρίως) νοητικά- οπισθοφυλακής. Το lapsus της κρίσιμης στιγμής. Πάντα, προς το τέλος. Όταν τα πόδια μένουν καρφωμένα στο χορτάρι και το μυαλό μπλοκάρει.

Ο Ολυμπιακός στη Λιόν έδειξε καλή (όχι απλώς προοδευμένη σε σχέση με τη Μαδρίτη) αμυντική συμπεριφορά. Για... Ολυμπιακός, ήταν έξοχη αμυντική συμπεριφορά. Οικονομική, με μόλις 11 φάουλ και καμία κίτρινη κάρτα. Με προσήλωση, με πάθος, με εμφανή τη θέληση να αλλάξουν τη μοίρα. Δεν έχασαν την οργάνωση, τα νεύρα, δεν έκαναν ανοησίες. Συμμετείχαν όλοι, δίχως εκπτώσεις και εξαιρέσεις. Αντε όλοι... πλην του Τζόρτζεβιτς, ο οποίος πάλι δικαιολογείται να εξοικονομεί ενέργεια (αν είναι ένας στους έντεκα μονάχα, μικρό το πρόβλημα) προκειμένου να 'ναι φρέσκος για να κάνει άλλα με την μπάλα στα πόδια πράγματα.

Στην Ισπανία, πριν από τρεις εβδομάδες, από έναν ντόπιο δημοσιογράφο, ο οποίος (θέλετε το πιστεύετε, θέλετε όχι) ως... Ρεάλ το φοβόταν το παιχνίδι, διδάχθηκα την ατάκα «όσο πιο πολύ επιβεβαιώνεται η στατιστική, τόσο πιο εύθραυστη γίνεται». Κάποτε σπάζει. Θα σπάσει. Από... μόνη. Του κερατά! Αν ωστόσο είναι ετούτο να συμβεί μια ώρα αρχύτερα, θέλει να το βοηθήσεις (να το επισπεύσεις με τον τρόπο σου) κι εσύ. Κύριε Κόκκαλη, κύριε Σόλιντ ή, όπως αλλιώς λέγεσαι, κύριε Αρμόδιε.

Το Τσάμπιονς Λιγκ είναι σχολείο, όπου παραδίδονται ιδιαίτερα μαθήματα περί το κεφάλαιο «Η Λεπτομέρεια». Τα βασικά λίγο-πολύ όλοι (για να 'ναι εκεί, σημαίνει ότι) τα κατέχουν. Μένουν τα μικρά, που κάνουν τις (μεγάλες, ενίοτε) διαφορές. Συντηρούν, για παράδειγμα, στην ιδιαίτερη περίπτωση του Ολυμπιακού μέσο παθητικό δυόμισι γκολ ανά εκτός έδρας αγώνα. Δεν είναι για να πηγαίνεις πουθενά όσο δεν το μειώνεις. Ο Κωστούλας είδε το χρονόμετρο στο 89', είπε, με την ομάδα του να 'χει κερδίσει κόρνερ. Στο ίδιο λεπτό, είχε κιόλας γίνει το 2-1. Είναι μάθημα ζωής. Ο Όλι Καν έχει δηλώσει πως «μετά τη Βαρκελώνη» (τον τελικό Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ-Μπάγερν του '99) δεν ξανακοίταξε ποτέ μα ποτέ το ρολόι.

Ο Παναθηναϊκός, τον έβλεπα την Τρίτη στο γαλλικό Sport Plus, είχε και καρδιά και τακτική. Αυτά ή που θα πηγαίνουν και τα δύο μαζί για να 'χουν αξία, αλλιώς το καθένα μονάχο είναι κενό γράμμα. Τακτική δίχως καρδιά είναι εύκολος θάνατος. Μίζερος. Αναμενόμενος. Προβλέψιμος. Καρδιά δίχως τακτική είναι ηρωικός θάνατος. Αλλά πάλι, θάνατος. Και τα δύο μαζί, στο Μαρούσι, τσάκισαν (δίχως να 'ναι αυτό που συνήθως περιγράφουμε ως «καταστροφικό παιχνίδι») τον ρυθμό της Μπαρτσελόνα. Τη διάθεσή της για δημιουργία. Θέαμα. Σόου. Από το να παίζει με το ένστικτο και να το ευχαριστιούνται (αυτή, οι ουδέτεροι, τα... κανάλια), την εξώθησαν να αρχίσει να σκέπτεται. Να 'ναι έως και δύσθυμη.

Ούτε ο Παναθηναϊκός, «βάσει συνολικής εικόνας», θα μπορούσε να αμφισβητήσει ενδεχόμενη (εάν περνούσε μία ευκαιρία του Ετό) ήττα. Την απέφυγε ωστόσο. Μετράει. Το αμυντικό κομμάτι του άγγιξε την τελειότητα. Μικροί-μεγάλοι, Έλληνες-ξένοι, δίχως ανώφελους διαχωρισμούς, τους οποίους οι «πράσινοι» έχουν πληρώσει ακριβά στο παρελθόν, θύμισαν Ελλάδα στο EURO 2004. Ατομική απόδοση (ενός εκάστου) για 7, συνολική απόδοση για 9, με άριστα το 10. Το κόμπακτ σύνολο, διαχρονικό δίδαγμα, πολλαπλασιάζει την αξία του ατόμου.

Τούτο το αμυντικό κομμάτι απορρόφησε από το «τριφύλλι» το 80% της ενέργειας. Φάνηκε αμέσως-αμέσως στο επιθετικό κομμάτι. Οπου, καθαρά πράγματα, η ελληνική ομάδα «έπιασε δεν έπιασε» τη βάση. Η ισορροπία. Η μετάβαση από άμυνα σε επίθεση κι από επίθεση σε άμυνα. Transition. Είναι, στη θεωρία, το σύγχρονο ζητούμενο. Τίποτα στην πράξη δεν είναι πιο δύσκολο απ' αυτό. Πιο απαιτητικό. Ελάχιστες ομάδες το διαθέτουν στο οπλοστάσιό τους. Είχα δει, στην πρεμιέρα του γύρου των ομίλων, Βέρντερ-Μπαρτσελόνα στη Βρέμη. Εκεί, η Βέρντερ επιτέθηκε «μες στα μούτρα» της Μπάρτσα σε υψηλότερο επίπεδο ποιότητας.

Εκεί, το ίδιο βράδυ, η Βέρντερ αμύνθηκε απέναντι στην Μπάρτσα σε πολύ χαμηλότερο τέτοιο. Ορθάνοικτη. Εμποτισμένη δέος. Αφελής. Σχεδόν αυτοκαταστροφική. Ηταν εκείνο ωραιότερο ματς για το κοινό. Και θα 'ρθει ύστερα ο Ιταλός να σε ρωτήσει: «Πολύ ωραία λοιπόν, τι προτιμάς; Το 0-0 ή το... 0-2;». Εννοείται μίστερ το 0-0. «Και ποιον θα ήθελες παιδί μου να 'χεις προπονητή στην ομάδα σου; Τον Σάαφ ή τον Μαλεζάνι;». Εσένα σινιόρε, ούτε που συζητιέται.