Ο Ζορό των παιδιών της Παιανίας (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Ο Νίκος Λυμπερόπουλος είναι βέβαιο ότι -αν και δεν θα το παραδεχτεί ποτέ του- έχει εξελιχθεί σε κάτι σαν τον Ζορό των παιδιών της Παιανίας. Κάθε φορά που βρίσκει τον Παναθηναϊκό, του θυμίζει πόσο καλή ήταν η δική του ομάδα, αυτή των παιδιών της Παιανίας, αυτή που διαλύθηκε. Ο «Λύμπε» οδήγησε την ΑΕΚ σε έναν θρίαμβο στο ντέρμπι και την έβαλε στο κατόπι του Ολυμπιακού, ο οποίος μοιάζει να βρίσκεται σε κρίση.

Ας τα πάρουμε με τη σειρά. Είκοσι μέρες πριν ο Ολυμπιακός είχε κάνει πέντε σερί νίκες στο πρωτάθλημα και συζητούσαμε για το αν ο τίτλος έχει ήδη κριθεί. Σήμερα, μετά τη δεύτερη συνεχή ήττα τον «ερυθρολεύκων», αρκετός κόσμος αναρωτιέται για το ποια είναι η εικόνα τους.

Οι απαισιόδοξοι λένε ότι ο Ολυμπιακός έκανε τις πέντε πρώτες σερί νίκες με την κεκτημένη ταχύτητα του περσινού νταμπλ, σαν μαθητής που επειδή αρίστευε ένα χρόνο πριν, ξεκίνησε τη χρονιά με ενθουσιασμό και όταν άρχισαν οι αληθινές δυσκολίες, δεν ξέρει πώς να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις. Οι αισιόδοξοι απλώς υποστηρίζουν ότι τα πολλά συνεχή παιχνίδια δημιούργησαν μία λογική κόπωση, την οποία οι «ερυθρόλευκοι» πληρώνουν: όταν το πρόγραμμα θα ξαναγίνει νορμάλ, ο Ολυμπιακός θα κάνει πάλι ένα σερί νικηφόρων αγώνων και θα ξεφύγει πάλι.
Η λογική λέει ότι η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Η δική μου λογική όμως λέει κάτι άλλο. Ότι δηλαδή το γκρουπ των ποδοσφαιριστών του Ολυμπιακού ξεκίνησε τη χρονιά αντιμετωπίζοντας τον προπονητή και τις ιδέες του με τεράστιο ενθουσιασμό και στην πορεία μοιάζει να χάνει λίγο-λίγο την πίστη του.

Προσέξτε μία λεπτομέρεια: τα προβλήματα του Ολυμπιακού άρχισαν από τη στιγμή που χρειάστηκε να μπουν στην ενδεκάδα κάποιοι που δεν είχαν χρόνο συμμετοχής στην αρχή. Δεν είναι ότι αυτοί που αντικαταστάθηκαν «έσκιζαν» με την απόδοσή τους, αλλά για την αλήθεια του πράγματος οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι αυτοί που θα έπρεπε να αρπάξουν την ευκαιρία, είναι «απόντες».

Το πρόβλημα για την ώρα είναι ότι η ομάδα μοιάζει μοιρασμένη ανάμεσα σε αυτούς που ξέρουν το παιχνίδι του Σόλιντ και σε αυτούς που τώρα το μαθαίνουν. Έχω ξαναγράψει ότι αυτή η συζήτηση δεν βγάζει πουθενά. Δεν είναι θέμα γνώσης, είναι θέμα πίστης. Αυτό είναι που για την ώρα λείπει.

Όπως εμπιστοσύνη δεν μοιάζει να υπάρχει και στο σχέδιο του Μαλεζάνι -αν υποθέσουμε ότι αυτό κάποτε υπήρξε. Αλλά γι' αυτά έχουμε χρόνο να τα πούμε όλη την εβδομάδα.