Το παιχνίδι, το ταμπλό και η σημασία του πρότζεκτ (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Άλλο ποδοσφαιρόφιλοι, άλλο ομαδόφιλοι. Το ποδόσφαιρο, εξ ορισμού, είναι πάνω από τις ομάδες. Γενικώς το οποιοδήποτε άθλημα, φύσει, είναι πάνω από τα κλαμπ που δραστηριοποιούνται, επαγγελματικά, στο πεδίο του. Συνεπώς το φυσιολογικό θα 'ταν, το υγιές αν θέλετε, οι ποδοσφαιρόφιλοι να 'ναι η πλειονότητα. Εδώ, η ομαδοφιλια προηγείται παρασάγγας της ποδοσφαιροφιλίας. Πρόκειται για ανισορροπία. Η ανισορροπία οδηγεί στην αποτελεσματολαγνεία. Η νίκη γεννά αλόγιστα ομαδάρες, προπονητάρες, προεδράρες, παικτάρες. Η ήττα, εξίσου αλόγιστα, κατευθύνει τον ομαδόφιλο σε κυκεώνα ο οποίος, στην αληθινή ζωή, «δεν υπάρχει».

Περισσότερη προσοχή κι αγάπη στο παιχνίδι, λιγότερη στο ταμπλό, ετούτο θα (μας) βοηθούσε. Το «μας» έχει να κάνει με το ότι πρώτη πρώτη στην αποτελεσματολαγνεία είναι η κρατούσα, στη χώρα, ποδοσφαιρογραφία. Καλύτερα, ομαδογραφία.

Το σπορ-ποδοσφαιρο, για (συγκεκριμένους) πολύ πρακτικούς λόγους όπως π.χ. το... αχανές τερέν ή ότι οι κανονισμοί δεν προβλέπουν τάιμ άουτ, δεν είναι σπορ υψηλής και άμεσης παρεμβατικότητας του κόουτς στη ροή των 90 λεπτών. Από το 1' έως το 90' ελάχιστα πράγματα μπορεί, ο προπονητής, να κάνει. Πριν από το 1' και μετά το 90', πάλι, πολλά.

Την Κυριακή στο Μαρούσι ο Φερνάντο Σάντος πήρε το τρίτο γκολ από τον Λάκη, τον οποίο δεν είχε βγάλει (αυτός, κατά τα φαινόμενα, θα έκανε χώρο για την έλευση του Βενχλίνσκι στο ματς) μόνο και μόνο επειδή μεσολάβησε το πρόβλημα του Μάλμπασα, που έφερε την αναγκαστική χρησιμοποίηση του Γεωργέα, από τον οποίο ο ίδιος Φερνάντο Σάντος πήρε την ασίστ στο πρώτο γκολ!

Και είναι, τούτο, μόνον ένα παράδειγμα. Άλλο ένα, από την τρέχουσα επικαιρότητα: Πότε η ΑΕΚ έπαιξε, με την έννοια της ισορροπημένης απόδοσης σε μεγάλη διάρκεια, καλύτερα; Κατά του Ολυμπιακού, στο 1-3; Ή κατά του Παναθηναϊκού, στο 3-0; Η απάντηση είναι, περίπου, προφανής. Δεν χρειάζεται να τη δώσουμε. Αρκεί, ως τροφή για σκέψη. Πότε ζητήθηκαν άκριτα τα ρέστα από τον Πορτογάλο, πότε ο Πορτογάλος ευκαιριακά εγκωμιάστηκε.

Υπάρχουν πάμπολλοι τρόποι, δίχως να λέει κανείς ούτ' ένα ψέμα, να... μη λέει την αλήθεια. Ιδού: ο Παναθηναϊκός με Ολυμπιακό-Ουντινέζε-ΑΕΚ ηττήθηκε 0-8. Σωστά! Επίσης, ο Παναθηναϊκός έχει νικήσει, στο πρωτάθλημα, μόνο Πανιώνιο-Καλλιθέα-Ακράτητο. Σωστά! Και... λοιπόν; Σημαίνει αυτό κάτι ουσιαστικό, κάτι που να 'χει σοβαρό αντίκρισμα στην πραγματικότητα, για την ποιότητα ή για τις προοπτικές του Παναθηναϊκού;

Το Άπαν είναι να υπάρχει πρότζεκτ. Συνειδητό πλάνο με καθαρή κατεύθυνση. Να δουλεύει πάνω σ' αυτό, δίχως να χάνεται από μία νίκη ή μία ήττα η αίσθηση του στόχου, ο προπονητής. Να ξέρει τι θέλει να κάνει. Να ξέρει και η διοίκηση τι θέλει (ο προπονητής της) να κάνει. Να το (υπο)στηρίζει. Και το πρότζεκτ και το πρόσωπο-προπονητής. Η Ξάνθη και η ΑΕΚ, από τις ομάδες που τώρα πρωταγωνιστούν, προκαλούν τις λιγότερες αμφιβολίες για το αν αυτά συντρέχουν. Το πρότζεκτ, η πίστη, η υποστήριξη.

Ο Παναθηναϊκός και ο ΠΑΟΚ συνέβη, τα όρια πίστης και αντοχής των διοικήσεων να δοκιμαστούν νωρίς νωρίς. Ο Παναθηναϊκός κατάφερε, όσο κι αν κλονίστηκε (ιδίως μετά και την ισοπαλία στη Λιβαδειά), να μείνει στη ρότα. Εάν το... επαναλάβει, στην επόμενη μπόρα, θα 'ναι πια πειστική ένδειξη. Ο ΠΑΟΚ αποδείχθηκε ότι είχε ακλόνητη πίστη στο πρότζεκτ (που σχεδίασε ο Κωστίκος), αλλά όχι και στο πρόσωπο που επελέγη να το διαχειριστεί (Καραγεωργίου). Η απόφασή τους ήταν να συγχωνεύσουν τις δύο αρμοδιότητες, σχεδιασμός και διαχείριση, σε μία. Για την ώρα, η τροποποίηση του οργανογράμματος τους βγαίνει. Ασφαλέστερη κρίση, και εδώ, θα διαμορφώσουμε στην πορεία.

Ο,τι λοιπόν είναι δεδομένο για ΑΕΚ και Ξάνθη, ό,τι είδαμε πως υπάρχει η τάση να γίνει δεδομένο για Παναθηναϊκό και ΠΑΟΚ, αυτό πλέον είναι το ζητούμενο, σήμερα, στον Ολυμπιακό. Πλάνο, πίστη, σταθερή γραμμή, υποστήριξη. Υπάρχουν; Αν ναι, και μακάρι, μένει να φανούν. Το συγκριτικό ντεζαβαντάζ του πρωταθλητή είναι ότι, εδώ, την άμεση γνώση (τι είναι η μπάλα, τι είναι το χορτάρι και άλλα τέτοια βασικά) την έχει «από μέσα» μόνον ο προπονητής. Ο Σάββας Θεοδωρίδης εξαιρείται, αφού δεν έχει συμμετοχή στον σχεδιασμό ή στις αποφάσεις. Οι υπόλοιποι στον Ολυμπιακό διαθέτουν απλώς τη «φίλαθλη», άρα μη ασφαλή και επιρρεπή στις πάσης φύσεως μπούρδες, γνώση «απ' έξω».

Τα κουκιά είναι μετρημένα. Ή πιστεύουν αυτό που προσπαθεί να δημιουργήσει ο Σόλιντ (με ειλικρίνεια, όχι στο οικονομίστικο στυλ «οι ρήτρες στο συμβόλαιο κάνουν την απόλυση ασύμφορη», αυτό δεν είναι πίστη...) και συμπορεύονται προς την αυτή κατεύθυνση. Ή ακούνε την κούτρα τους και τους απ' έξω, οπότε οι δρόμοι με το όποιο κόστος χωρίζουν, και ψάχνουν για καινούργια πυξίδα. Ο ένας δρόμος κάπου θα τους βγάλει. Ο άλλος δεν αποκλείεται επίσης κάπου να τους βγάλει. Ο μεσοβέζικος δεν θα τους βγάλει πουθενά.