Φυτώρια υγείας και μετακινούμενα κουκιά (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

O Ντέμης (Νικολαΐδης) είναι 32 ετών. Ο Σωκράτης (Κόκκαλης), 67. Εάν ο προκαθήμενος στην ΠΑΕ-βαρόμετρο του εγχώριου τοπίου, τον Ολυμπιακό, ήταν (όχι απαραιτήτως 35 ή 40, έστω) 50, τότε πιθανότατα η Σούπερ Λίγκα θα είχε γίνει η πραγματικότητα στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο από τον περασμένο Αύγουστο.

Το έχω καταθέσει, ως εκτίμηση, και σε παλαιότερη ευκαιρία: Στο φανταστικό σενάριο με τον Πέτρο, αντί του Σωκράτη, Κόκκαλη στην κόκκινη κεφαλή τα πράγματα στα κοινά της Α' Εθνικής θα κυλούσαν πιο γρήγορα, πιο εύκολα, πιο αποτελεσματικά. Ίσως, να το δεχθεί κατ' αρχήν κανείς, λιγότερο σοφά.

Με τους Ντέμηδες ρισκάρεις τα λάθη από όρεξη, βιασύνη, ενθουσιασμό, θέληση κάτι στ' αλήθεια ν' αλλάξει, πάθος να γίνεται παιγνίδι στα ίσα. Να μπει τάξη. Κανόνες. Να 'χει σοβαρό νόημα, και προοπτική, το επιχειρείν στο ποδόσφαιρο. Με τους Σωκράτηδες ρισκάρεις διαιώνιση των λαθών από αγκυλώσεις («ένας είναι ο εχθρός, ο Παναθηναϊκός»), βόλεμα («μια χαρά δεν είμαστε έτσι όπως είμαστε;»), μικροεγωισμούς (ποιος θα φανεί ότι ανοίγει τον καινούργιο δρόμο). Διαλέγεις και παίρνεις.

Οσο κι αν οι αγκυλώσεις μεταδίδονται από γενεά σε γενεά, ιδίως στις οικογένειες των βαρόνων, πάλι με τους Πέτρους και με τους Τζίγκερ είναι πιο ισχυρές, απ' όσο με τους Σωκράτηδες και τους Βαρδήδες, οι πιθανότητες να γίνει επιτέλους το πρώτο στην ιστορία ντέρμπι Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού, στο Καραϊσκάκη ή στο Μαρούσι, με τους προέδρους εμφανώς, όπως στα γήπεδα της Ισπανίας, δίπλα-δίπλα.

Με τον Σωκράτη, όταν τέθηκε ζήτημα, μαζί τέθηκαν σε λειτουργία τα άμεσα ανακλαστικά. Ο,τι υποστηρίζει ο «αιώνιος» άλλος, ακόμη και για το κοινό συμφέρον να 'ναι, ξεκινώ απ' το να το αντιμάχομαι, και βλέπουμε. Η καχυποψία, απέναντι στους δώρα φέροντες. Και το γόητρο, ότι δεν γίνεται να εμφανιστώ συρόμενος πίσω απ' τα άμυαλα παλικαράκια (του Παναθηναϊκού και της ΑΕΚ).

Χρειαζόταν, στη συγκυρία που διαμορφωνόταν, ο καταλύτης της εξισορρόπησης ανάμεσα στη φούρια (να βάλουμε, εδώ και τώρα, την μπάλα στα δίχτυα) και στην κωλυσιεργία (να πετάμε την μπάλα, συστηματικά, στην εξέδρα). Ο Χρήστος Πανόπουλος, άνετος στο να συνομιλεί σε σοβαρό επίπεδο και με τη μία πλευρά και με την άλλη, αποδείχθηκε λίρα εκατό. Δεν είναι τυχαίο ότι η ηλικία του (δεν τη γνωρίζω, ομολογώ, με ακρίβεια, αλλά πρέπει να) κυμαίνεται κάπου ανάμεσα. Στο 32 και στο 67.

Συγκερασε. Τους έφερε όλους, τουλάχιστον τους σημαντικούς του παιγνιδιού, στην ίδια πλευρά. Ώσπου το μη αναχαιτίσιμο, πια, ρεύμα θα φέρει στην ίδια πλευρά εκόντες-άκοντες και τους τελευταίους, τους ουραγούς. Οπου ουραγοί, όχι μόνον η Καλλιθέα (εφέτος, βλέπετε, είμαστε ουραγοί σε όλα...) ή ο ΠΑΟΚ. Αλλά, πρωτίστως, η άβουλη κυβέρνηση!
Χάθηκαν, στο μεταξύ, μήνες. Πολύτιμος χρόνος. Δεν είναι, παρά ταύτα, ανεπανόρθωτο (μπρος στην προσμονή της καινούργιας δυναμικής). Τούτη τη στιγμή, όλοι οι εταίροι έχουν λόγους να νιώθουν στην αφετηρία αισιόδοξοι. Πλέον ένα ανύπαρκτο πέναλτι, ή ένα οφσάιντ, δύσκολα θα ξανατινάξει στον αέρα, προκειμένου ν' ακυρώσει, την επερχόμενη εξέλιξη.

Μάλλον το αντιλαμβάνονται μετά λύπης τους ακόμη και οι... ενδιάμεσοι, που (πάντοτε τα κατάφερναν με το να σπέρνουν ζιζάνια και να επενδύουν στην αμφιβολία του μεν για τις προθέσεις του δε, αλλά τώρα) απειλούνται να χάσουν την επιρροή. Τα λεγόμενα νταραβέρια. Γι' αυτό και γαντζώνονται, σαν σε ακροτελεύτια ελπίδα-σανίδα, στους φουκαράδες της Β' και της Γ' Εθνικής. Παίζουν το χαρτί της τρομοκράτησής τους.

Ενώ η απλή ανάγνωση του «σχεδίου Πανόπουλου» φτάνει για να καταλάβουν οι μικροί πως και τα δικά τους υγιή συμφέροντα υποστηρίζονται. Δεν θέλει κανείς να τους σβήσει απ' τον χάρτη. Ισα-ίσα οι μεγάλοι έχουν όλους τους λόγους του κόσμου να ενδιαφέρονται, οι μικροί να 'ναι καλά (παραγωγικά και αξιόπιστα) φυτώρια για ν' αντλούν νέους, ήδη εκπαιδευμένους στα βασικά του επαγγελματισμού, ποδοσφαιριστές.
Οι μικροί, όμως, θα πρέπει πρώτα ν' αποφασίσουν τι θέλουν να είναι. Φυτώρια υγείας ή μετακινούμενα, με μοχλό τις πενταροδεκάρες-ψίχουλα που κάθε φορά πέφτουν απ' το τραπέζι, κουκιά;