Σαν Παναθηναϊκός, αλλά... λάιτ (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

To χθεσινό ντέρμπι του πρωταθλήματος (ντέρμπι δίχως εισαγωγικά και δίχως υπερβολή) απέδειξε αυτό που ήταν φανερό ήδη από τα πρώτα επίσημα παιχνίδια της περιόδου: ότι η ΑΕΚ είναι η μοναδική ελληνική ομάδα που αυτήν την εποχή μπορεί να κοιτάξει στα μάτια τον παντοκράτορα Παναθηναϊκό. Δεν λέω ότι έχει τις δυνατότητες να τον αποκλείσει σε σειρά 5 αγώνων ή σε μέσα-έξω ημιτελικούς, όπως στο Κύπελλο, ασφαλώς όμως είναι σε θέση να τον νικήσει μέσα σε 40 λεπτά αγώνα.

Απέδειξε επίσης το χθεσινό σουαρέ, ότι οι οπαδοί της ΑΕΚ έχουν ξεγράψει ολοκληρωτικά την ομάδα μπάσκετ του αγαπημένου τους συλλόγου. Αφού δεν πήγαν ούτε τώρα στο γήπεδο, τώρα που θα 'χαν την ευκαιρία να κάνουν και λίγη ποδοσφαιρική καζούρα με τα συνθήματά τους, δεν θα πάνε ποτέ. Προφανώς οι «Ενωσίτες» θα εμφανιστούν ξανά (για κάνα μισάωρο) το καλοκαίρι, για να διαμαρτυρηθούν, όταν ο Φιλίππου πουλήσει και τον Μπουρούση. Αλλά αυτό είναι μια άλλη, κουραστική πλέον, ιστορία...

Να που δεν είναι αχτύπητος λοιπόν ο Παναθηναϊκός. Θα πήραν θάρρος και οι υπόλοιπες ομάδες από την εικόνα του χθεσινού αγώνα. Μόνο που για να φτάσουν λ.χ. ο Ολυμπιακός ή ο Αρης στον βαθμό ετοιμότητας και ποιότητας της τωρινής ΑΕΚ, θα χρειαστούν μήνες...

Στο πηλίκο, βέβαια, γράφτηκε πάλι το ίδιο αποτέλεσμα. Μέσα από τις δυσκολίες του αγώνα, ο Παναθηναϊκός βρήκε ήρωες, βρήκε λύσεις, βρήκε τρόπο να κλέψει τη νίκη την τελευταία στιγμή. Το φάουλ του θαυμάσιου Καλαμπόκη στον Αλβέρτη 1,3 δευτερόλεπτα πριν από το φινάλε (στο 84-83) δεν χρειαζόταν να γίνει. Ο αρχηγός του Παναθηναϊκού βρισκόταν σε δυσχερή θέση και δύσκολα θα έβρισκε στόχο υπό πίεση χρόνου.

Από τη γραμμή, όμως, όλα έγιναν πιο εύκολα: 2 στις 2 και καληνύχτα. Οι πρωταθλητές διασώθηκαν, μολονότι βρέθηκαν στο -8 στο 36' κι έχασαν και 6 βολές στην τελευταία περίοδο. Εάν δεν κέρδιζε επιθετικό ριμπάουντ ο πολύτιμος Διαμαντίδης, μετά τις δύο άστοχες του Τσαρτσαρή στο 84-81 (δηλαδή 35'' πριν από το φινάλε), θα είχαν μάλλον ηττηθεί.

Ο Παναθηναϊκός κινδύνευσε με ήττα, από μία ΑΕΚ που δεν έπαιξε ανταρτοπόλεμο, αλλά καθαρό, όμορφο κι ελκυστικό μπάσκετ. Μεθοδικό, οργανωμένο, ψύχραιμο -απόδειξη τα ελάχιστα σουτ τριών πόντων (μηδέν στο α' ημίχρονο, 5/7 στο β'). Της έλειψαν στο τέλος η προσωπικότητα, η εμπειρία, η σιγουριά. Ο Νίκος Ζήσης δεν μένει πια εδώ.

Ο Παναθηναϊκός παρουσίασε ξανά μία εγγενή αδυναμία, η οποία στην Ευρωλίγκα (αρχίζει τη Δευτέρα) μπορεί να του κοστίσει ακριβά: την εμμονή του να εκδηλώνει τις επιθέσεις του με μακρινό σουτ. Τ' αγωνιστικά αντανακλαστικά των παικτών του (αλλά και του Ομπράντοβιτς, απόδειξη η επιμονή του να παίζει με «τεσσάρι» τον Αλβέρτη ακόμα και απέναντι σε δίδυμο Κόπενραθ-Μπουρούση) οδηγούν σε πολλές προσπάθειες τριών πόντων, άσχετα αν υπάρχουν ασφαλέστερες επιλογές.

Μόνο όταν παίζουν μαζί στην περιφέρεια οι Σπανούλης-Διαμαντίδης αλλάζει κάπως η ταυτότητα της ομάδας. Όσες βόμβες κι αν εξαπολύουν οι Λάκοβιτς, ο Αλβέρτης και οι άλλοι, το τρίποντο δεν είναι σίγουρη λύση. Όταν κρύωσαν χθες τα χέρια του Σλοβένου (μετά το 66-69), ο ΠΑΟ βραχυκυκλώθηκε κι έχασε τα γερά του πατήματα, με αποτέλεσμα να περάσει στη θέση του συνοδηγού και ν' αφήσει την πρωτοβουλία στην ΑΕΚ (78-70).

Η τελευταία έμοιαζε με λερναία ύδρα, κάτι σαν... «Παναθηναϊκός light»: και Καλαμπόκης και Ρίματς και Μπουρούσης και Κόπενραθ και Παντελιάδης, σχεδόν όλοι πρόσφεραν το κατιτίς τους κι εξέθεσαν πολλές φορές την άμυνα των «πρασίνων». Ποτέ άλλοτε δεν έμοιαζε τόσο με νίκη μια ήττα, ούτε με ήττα μια νίκη. Αλλά μετράει μόνο η λυπητερή. Και η λυπητερή ήταν λυπητερή για την ΑΕΚ.