Επιστρέφω σπίτι, Δήμητρα Αιγινίτη (Sportday / Στέφανος Χάρης)

Σάββατο πρωί ξεκίνησα με τον οδηγό μου, τον Θόδωρο, για εκδρομή στη συμπρωτεύουσα. Φορτώσαμε το Chevrolet Grand Cherokee με την προσωπική μου γκαρνταρόμπα, συν τις στολές του Θόδωρου και βγήκαμε στην εθνική οδό. Ομολογώ ότι βγήκαμε από το κλεινόν άστυ χωρίς ιδιαίτερο κόπο. Δεν συναντήσαμε δηλαδή κυκλοφοριακό και άλλα τέτοια βαρετά. Λογικό, αφού οι περισσότεροι συμμετέχοντες στα ποσοστά αστυφιλίας της πρωτεύουσας είχαν αποχωρήσει για τις ιδιαίτερες πατρίδες τους, που τις θυμούνται μόνο τα τριήμερα.

Εγώ, αντίθετα, νιώθω ιδιαίτερα ευτυχής που δεν έχω ιδιαίτερη πατρίδα, αφού, όπως γνωρίζεις πολύ καλά, φίλε αναγνώστη, τέτοιου είδους συναισθηματικά δεσίματα μου προκαλούν αλλεργία. Στη θέση του συνοδηγού με επισκέφτηκε ο Μορφέας και ονειρευόμουν στιγμές κραιπάλης, συνέχεια όλων αυτών που μου συνέβησαν το προηγούμενο βράδυ, όταν αποφάσισα δηλαδή να ταΐσω όλες τις κεντρικές πίστες των Αθηνών.

Σε κάποια στιγμή, αν δεν κάνω λάθος λίγο έξω από τα Καμμένα Βούρλα, αυτά που η θεία μου Λουκρητία ονομάζει αγγλιστί Βurning Bourls, ξύπνησα από τη μουσική και το τραγούδι του Θόδωρου. Ο καημένος έχει τη συνήθεια κάθε φορά που εκδράμουμε οδικώς να χαζογλεντάει με το τραγούδι της Αλίκης Βουγιουκλάκη «Έχω ένα μυστικό κρυμμένο στης καρδιάς τα βάθη». Διέκοψα την επαφή μου με τον ονειρικό κόσμο τη στιγμή που τραγουδούσε «κανείς δεν θα το μάθει», αφού ο Θόδωρος είναι φάλτσος και φρικτός ερμηνευτής. Τον επανέφερα στην τάξη, αλλά ομολογώ ότι καταριόμουν την ώρα και τη στιγμή που το ιδιωτικό μου αεροπλάνο τύπου τσέζνα παρουσίασε βλάβη και έπρεπε να υποστώ όλο αυτό το μαρτύριο μέχρι να φτάσουμε στη συμπρωτεύουσα.

Οταν έφτασε το πλήρωμα του χρόνου και τα χιλιόμετρα που μας χώριζαν από την πόλη του νομάρχη Ψωμιάδη έγιναν μηδέν, διέταξα τον Θόδωρο να με αφήσει στην καλή μεριά της πόλης, για να παρακολουθήσω το παιχνίδι Καλαμαριάς-Ολυμπιακού και αυτός να συνεχίσει προς Σέρρες, ώστε να έχω πλήρη εικόνα για την ενδυματολογική παράσταση του Νίκου Αναστόπουλου, που τόσο πολύ εκτιμώ.

Στις κερκίδες του γηπέδου του Απόλλωνα που το ιταλικό ροσονέρι ομολογώ ότι του προσδίδει περισσότερο κύρος, κάθισα πάνω ακριβώς από τον κατάσκοπο της Λιόν, Ρεμί Γκάαντ. Καλοντυμένος, με ύφος κοσμοπολίτη και πολύ άνετος, ο συνεργάτης του Ουγέ έδειχνε να χαίρεται την ατμόσφαιρα και το παιχνίδι.

Έχοντας κουβερνάντα Γαλλίδα, αντιλαμβάνεστε ότι ομιλώ τη γαλλική καλύτερα και από τον Σιράκ, αλλά δεν τόλμησα να ανοίξω διάλογο μαζί του, διότι κάτι τέτοιο ίσως τον έκανε λιγότερο αποκαλυπτικό. Τι μου έκανε εντύπωση; Ότι σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού δεν βρήκε τίποτα το αξιόλογο να σημειώσει. Το μόνο που του έκανε ίσως εντύπωση ήταν ότι το γήπεδο είχε κερκίδες μόνο από τη μεριά που βρισκόμασταν εμείς.

Σε κάποια στιγμή, λίγο πριν από την έναρξη του παιχνιδιού, με τα κιάλια της θείας Λουκρητίας παρατήρησα μια παρέα παικτών απομονωμένη από τους υπολοίπους να προθερμαίνεται. Η σύνθεσή της ήταν ο «Ρίμπο» του πάγκου, ο Λέμενς του πάγκου, ο Ντ' Ακόλ του πάγκου και ο Μπαμπαγκίντα, ο επονομαζόμενος «κάντε λίγο πιο κει για να χωρέσω κι εγώ».

Θυμήθηκα τότε το πρωτοσέλιδο της δικιάς μας «SportDay» την Παρασκευή, ανήμερα του ιστορικού «ΟΧΙ», που ανοήτως υπό τη λαϊκή πίεση αναφώνησε ο δικτάτορας Ιωάννης Μεταξάς στους Ιταλούς. Και λέω ανοήτως, γιατί αν έλεγε ναι, τότε αντί για Καλαμαριά-Ολυμπιακός θα βλέπαμε Ιντερ-Μίλαν ή, στη χειρότερη, Φιορεντίνα-Ρετζίνα.

Στο πρωτοσέλιδο, λοιπόν, η εφημερίδα που υπηρετώ και με υπηρετεί είχε δήλωση του Ριβάλντο: «Θα το βάλω». Μόνο που κάποιοι ξέχασαν να συμπληρώσουν «όταν με βάλει ο Σόλιντ» ή «όταν θελήσει ο Θεός», ώστε η δήλωση να είναι πλήρης. Προφανώς όμως πρόκειται περί μεταφραστικού λάθος και τέτοια, φίλε αναγνώστη, θα έχουμε πολλά μετά την αποχώρηση του Καστίγιο.

Το βαρετό παιχνίδι διέκοψε η τηλεφωνική κλήση του Θόδωρου από τις Σέρρες, που με καλούσε για να με πληροφορήσει τα εξής: ότι στην πόλη των ακανέδων γίνεται χαλασμός, ο Αρης οδηγείται σε διασυρμό και πως ανάμεσα στους φανατικούς οπαδούς της «κίτρινης» ΠΑΕ που φώναζαν αγανακτισμένοι στους παίκτες «πετάξτε τις φανέλες τις τιμημένες», διέκρινε και τον διευθύνοντα σύμβουλο της ομάδας Λάμπρο Σκόρδα.

Την ίδια ώρα, στον πάγκο, όρθιος ο «Νικολό» καρτέρι Αναστόπουλος οδηγούσε την ομάδα προς το καλύτερο, φορώντας στενό μεσάτο κοστούμι, χρώματος μπλου άρμι, με άσπρο πουκάμισο και πορτοκαλοκόκκινη γραβάτα με άσπρες ρίγες. Το σύνολο ολοκληρωνόταν από καστόρινα παπούτσια με τρυπητό tribal σχέδιο στο κουντεπιέ. Μάλιστα, σε κάποια στιγμή, ζητώντας από την ομάδα να πάει μπροστά, σηκώνοντας το χέρι του λαμπύρισαν στο σερραϊκό ήλιο τα χρυσά του μανικετόκουμπα.

Τι κατάντια να κοουτσάρεις σε κάμπους με τέτοιο ντύσιμο ομάδες νεκροζώντανες. Αξίζει ένα καλύτερο αύριο στον «Αναστό», σκέφτηκα, αλλά με τις σκέψεις δεν μπορείς πολλές φορές ούτε τον εαυτό σου να σώσεις, πόσο μάλλον τους άλλους. Το βράδυ διασκέδασα στον «Ρόδον» στο Fix και στο κοσμοπολίτικο «Γιώτα Ένα», όπου άδει ο τραγουδισταράς Δημόπουλος, καμία σχέση με τον πρώην ποδοσφαιριστή, και πάνω στο τσακίρ κέφι αναλογίστηκα ότι η Θεσσαλονίκη υπάρχει μόνο όταν πέφτει ο ήλιος. Και ευτυχώς από εδώ και μπρος νυχτώνει νωρίς.

Κυριακή (πολύ) πρωί και πάλι στην εθνική οδό. Φτάνοντας μεσημέρι στην Αθήνα, κατευθυνθήκαμε με τον Θόδωρο προς Νεάπολη μεριά. Είχαμε την τύχη να γίνουμε μάρτυρες μιας συγκλονιστικής στιγμής που έλαβε χώρα μετά τη λήξη του παιχνιδιού. Ο δεύτερης γενιάς πρόεδρος Κανελλάκης junior χάρισε στον προπονητή του ΟΦΗ Βαγγέλη Βλάχο το βιβλίο «Οι μύθοι του Αισώπου». Ζω πραγματικά για τη στιγμή πως ως γνήσιος τζέντλεμαν ο Βλάχος στον δεύτερο γύρο θα ανταποδώσει το δώρο, χαρίζοντας στον Κανελλάκη junior το δεκάτομο αριστούργημα με τις «Περιπέτειες του Βαρόνου Μινχάουζεν».

Μετά τη σύντομη περιήγησή μου στη δυτική πλευρά της πόλης, ακολούθησε μια μικρή στάση στο διαμέρισμά μου στον Λυκαβηττό. Έπειτα από ένα σύντομο τζακούζι και ενδυματολογική αλλαγή από σπορ σε επίσημη βραδινή, κατευθύνθηκα προς το αγαπημένο μου Καλλιπλάστικο ΟΑΚΑ. Εκεί παρακολούθησα τον Παναθηναϊκό του Μαλεζάνι κόντρα στον ΠΑΟΚ του γόη της Κατερίνης, Κωστίκου.

Στις κερκίδες του Ολυμπιακού Σταδίου, ανάμεσα σε ακριβά αρώματα και καπνούς πούρων, διέκρινα τον καπετάν Γιώργη Βαρδινογιάννη να απολαμβάνει το θέαμα φορώντας καταπράσινο σπορ μπουφάν. Λίγες σειρές πιο κάτω, δίπλα-δίπλα οι Δομάζος και Αντωνιάδης. Φαίνεται πως ο ψηλός ακόμα και τώρα χωρίς τον «Στρατηγό» αδυνατεί να καταλάβει το ποδόσφαιρο. Παπουτσής και Βουλγαράκης μαζί, αλλά και ο Θανάσης Γιαννακόπουλος έχοντας πάντα δίπλα του έναν γιατρό, εν προκειμένω τον Αργύρη Μήτσου, μην ξαφνικά τρελαθεί και πάρει την ΠΑΕ.

Έχοντας την εντύπωση ότι ο Παναθηναϊκός νίκησε τον ΠΑΟΚ, γύρισα σπίτι και συντονισμένος στη συχνότητα του Alpha, στην εκπομπή της Δήμητρας Αιγινίτη, με συμπαρουσιαστή τον Παύλο Παπαδημητρίου, διαπίστωσα ότι το ντέρμπι έληξε ισόπαλο 1-1. Σοκαρισμένος από το αποκαλυπτικό της είδησης, σκέφτηκα τι επρόκειτο να ακολουθήσει όταν τη σκυτάλη θα έπαιρνε ο Μάκης Τριανταφυλλόπουλος.