Τα τρία γράμματα του μομέντουμ (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Το μομέντουμ, αυτή την εποχή στο τοπίο του πρωταθλήματος, εμφανώς γράφεται με τρία γράμματα. Αλφα, έψιλον, κάπα. ΑΕΚ. Η Νέα Σμύρνη, χθες το βράδυ, απλώς ήταν ακόμα μία επιβεβαίωση, αν θέλετε η λογική συνέχεια, μετά τη Νεάπολη, το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, τα Γιάννενα.

Τούτο εiναι που, κυρίως, δείχνει η «Ενωση». Λογική, συνέχεια, ανέβασμα καθώς μπαίνει ο τραχύς χειμώνας. Συνέπεια ανεξαρτήτως αντιπάλου, έδρας, διοργάνωσης, στελέχωσης της ενδεκάδας. Παίζει με την μπάλα, ξέρει τι να την κάνει, παίζει δίχως την μπάλα, το κυριότερο δίχως εκπτώσεις (από κανέναν ποδοσφαιριστή) στο «παιχνίδι δίχως μπάλα», σιγά-σιγά βρίσκει κινήσεις και αυτοματισμούς, τρέχει, τρέχει, τρέχει, επιβάλλει σε μακρά διάρκεια μες στον αγώνα το στυλ της πρωτοβουλίας που αρμόζει στο επίπεδό της. Και, οπωσδήποτε, ματώνεις να της βάλεις γκολ. Δεν έχει δεχθεί κανένα, απ' την αφετηρία της σεζόν έως και τώρα, στο (οποιοδήποτε) πρώτο ημίχρονο!

Το απειλητικo για τους ανταγωνιστές είναι ότι φαίνεται να υπάρχουν αρκετά περιθώρια για ακόμα καλύτερα πράγματα. Πόσα; Όσα (και όχι μόνον) αντιστοιχούν, π.χ., στις πιθανότητες να δούμε εν συνεχεία τον βελτιωμένο, κρίσιμο σαν βαρόμετρο, Κατσουράνη. Αλλά αυτό μένει να φανεί, στη διαδρομή.

Το βέβαιο είναι ότι έχουν λυθεί (απ' ό,τι τους μπλόκαρε, φυσικό ή νοητικό, στην αρχή της περιόδου), συνάμα έχουν δεθεί (ο ένας με τον άλλον κι όλοι μαζί με τις τακτικές απαιτήσεις του Φερνάντο Σάντος), καταπολεμούν τις φοβίες τους (και, επ' αυτού, το υπερβολικό 3-0 κατά του Παναθηναϊκού υπήρξε, σε αντιδιαστολή με το άλλο τόσο υπερβολικό 1-3 κατά του Ολυμπιακού, κομβικό), έχουν ηθικό, έχουν ταχύτητα.

Ο Πανιώνιος, όσο κι αν ψευτοσουλουπώθηκε τις τελευταίες εβδομάδες σε σχέση με την παιδική χαρά στο ξεκίνημα της χρονιάς, εξακολουθεί να μην είναι ασφαλές κριτήριο. Ούτε ο Ατρόμητος, ο Ηρακλής, το Αιγάλεω ήταν. Αλλά η διαφορά βγάζει μάτι. Τότε, οι «κίτρινοι» ήθελαν καμιά δεκαριά ζωές ώσπου να φτάσουν απ' τη μία περιοχή στην απέναντι. Τώρα, μοιάζουν η ίδια δουλειά, το ξεδίπλωμα της επίθεσης, να τους παίρνει σε χρόνο όσο το ν' ανοιγοκλείσει κανείς τα βλέφαρα.

Αυτά, τα ωραία, μες στο γήπεδο. Έξω απ' το γήπεδο, έστω... λίγο έξω, ομολογώ πως μου φάνηκε κουφό αυτό το κυριακάτικο. Η ακατανόητη προσπάθεια να βγει το κανονικό γκολ του Γκέκα, ακριβώς μία εβδομάδα μετά, αντικανονικό. Ως προς τις μεν εντυπώσεις, το να κοντεύει να το ξεχάσει ο... Παναθηναϊκός και την ίδια στιγμή να το αναζωπυρώνει η ΑΕΚ, βάζει ξεκάθαρο ζήτημα ευφυΐας.

Ως προς την ουσία, πρόκειται για σπάνια κουταμάρα. Εάν τον Φερνάντο Σάντος τον παρέσυραν σε 100% λανθασμένη δημόσια ανάλυση, ακόμα κι αν παρασύρθηκε από «καθηγητή διαιτησίας», ο Πορτογάλος παραείναι μεγάλο παιδί για να στέκει αυτό ως ελαφρυντικό. Μ' αρέσει, για την ειρωνεία της υπόθεσης, που την ΑΕΚ τη θεωρούν μανούλα στα επικοινωνιακά...

Ύστερα, το να θυμώνουν επειδή οι ανταγωνιστές δεν τους μετράνε και πολύ στα σοβαρά, κι αυτό στο βάθος βάζει ένα κάποιο ζήτημα ευφυΐας. Αν πράγματι συμβαίνει ο αντίπαλος να τους υποτιμά, θα το πληρώσει ο αντίπαλος. Και θα επωφεληθεί η ΑΕΚ. Είναι τόσο απλό. Χαλαρά, λοιπόν. Μακριά από μανίες. Καταδιώξεως ή οτιδήποτε άλλο. Το ευχάριστο είναι πως, ό,τι κι αν συμβαίνει στον έξω κόσμο, αυτό στην ομάδα δύσκολα περνάει.

ΥΓ.: Μου τηλεφώνησε χθες το μεσημέρι –καλοσύνη του– ο Παλομπαρίνι απ' τον Alpha. Δεν είχα ιδέα, για να 'μαι ειλικρινής, τι είπε ο Κούγιας την Κυριακή στα Γιάννενα. Με ρώτησε αν ήθελα «να σου στείλουμε μια κάμερα». Τον ευχαρίστησα και, εννοείται, αρνήθηκα. Δεν έχω το ταλέντο του Λαζόπουλου, ούτε μου πάει να κάνω τον Βαλλιανάτο, για να μαλώνω με τον Κούγια on camera. Λίγο μετά μου τηλεφώνησαν τα παιδιά απ' τον ΣΠΟΡ FM και με ενημέρωσαν ότι ο Κούγιας είπε πως θέλει να κάνει «αγωγή στη "SportDay" και στον Σπυρόπουλο». Για το άρθρο στο φύλλο της Πέμπτης. Δεν υπάρχει πρόβλημα, να χρησιμοποιεί (ο καθένας) δικαιώματα που του παρέχει η Ελληνική Δημοκρατία. Κι αν υπάρχει (πρόβλημα), δεν θα λυθεί με το να... μαλώνουμε σε κοινή θέα. Σε τούτο το πεδίο έκθεσης, στο οποίο όλοι με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο «πολιτευόμαστε», ο τελικός κριτής συμπεριφορών και διαδρομών είναι το κοινό. Αυτό καταξιώνει, αυτό απαξιώνει.