Στην υπηρεσία της παράνοιας (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Σε ποια θέση παίζει ο Ροναλντίνιο; Στην Μπαρτσελόνα παίζει κάτι σαν μέσα αριστερά. Για να είμαι ακριβής, ξεκινάει από εκεί και συνεχώς συγκλίνει, αλλά δεν μπορείς να πεις ότι είναι επιθετικός (γιατί πιο πολύ ψάχνει την πάσα παρά το σουτ), αλλά ούτε και μέσος (γιατί σπανίως επιστρέφει). Οι λάτρεις της αποκωδικοποίησης των πάντων και όσοι αρέσκονται να βάζουν τα πράγματα σε μια σειρά, θα απαντούσαν ότι ο Βραζιλιάνος είναι «δεκάρι» και θα είχαν τη συνείδησή τους ήσυχη. Στο ποδόσφαιρο, οι παράξενοι, οι εκτός λογικής, οι μη προβλέψιμοι και όσοι προτιμούν το να εκπλήσσουν από το να υπακούν σε εντολές, χαρακτηρίζονται «δεκάρια». Δεν είναι παράξενο.

Το «δέκα» είναι ο συνηθέστερος αριθμητικός συμβολισμός του άριστα και το «δεκάρι» στο ποδόσφαιρο πρέπει να είναι όσο πιο κοντά στο άριστα γίνεται. Η παραγωγικότητα ή η απόδοση, στην προκειμένη περίπτωση, δεν έχουν σημασία: το «δεκάρι» πρέπει να έχει κυρίως ποιότητα.

Λεπτομέρεια

Ο μεγαλύτερος εχθρός όσων πιστεύουν στην τάξη είναι η επιπλέον λεπτομέρεια. Για να κάνω το πράγμα δυσκολότερο, θα ήθελα να προσθέσω μία τέτοια: ο Ροναλντίνιο είναι ίσως ο πιο ποιοτικός ποδοσφαιριστής του κόσμου, τόσο ποιοτικός ώστε σε κάνει να ξεχνάς ότι υπάρχουν κι άλλα πράγματα στο ποδόσφαιρο εξίσου απαραίτητα, δηλαδή τρέξιμο, αυτοθυσία, τσαμπουκάς, φυσική κατάσταση κ.ά. Αυτή η δυσαρμονία που χαρακτηρίζει το παιχνίδι του τον κάνει τόσο παρά φύση ποιοτικό, ώστε θα έλεγα παραδοξολογώντας ότι είναι πολύ ποιοτικός για να είναι «δεκάρι»! Το «δεκάρι» προσπαθεί εκ φύσεως και χαρακτήρα να κάνει το παιχνίδι όλων καλύτερο: θέτει την ποιότητά του στην υπηρεσία της ομάδας. Ο Ροναλντίνιο συνεχώς προσπαθεί να πάει το παιχνίδι του πέρα από το άριστα, επιχειρώντας πράγματα που λίγοι φαντάζονται και πλέον κανένας δεν επιχειρεί.

Θέαμα

Αυτή η ανεξάντλητη προσπάθειά του να ξεπεράσει το άριστα αρκεί για να διαπιστώσει κανείς ότι ο Βραζιλιάνος δεν έχει το σημαντικότερο χαρακτηριστικό που έχει ένα «δεκάρι», δηλαδή το ηγετικό παράστημα. Τα μεγάλα «δεκάρια» ήταν συνήθως άνθρωποι της λογικής «εγώ είμαι εδώ». Η ηγετικές τους ικανότητες έκαναν την ποιότητά τους ωφέλιμη: χωρίς αυτές, το πράγμα θα κατρακυλούσε προς τη φιγούρα που είναι το αντίθετο του ποδοσφαίρου. Γιατί το ποδόσφαιρο, μολονότι είναι και θέαμα, εν τούτοις παραμένει κυρίως ένα άγριο παιχνίδι ικανοτήτων και στρατηγικής.

Στρατηγός

Τον Δομάζο τον αποκαλούσαν «Στρατηγό» για το ηγετικό της παρουσίας του. Χωρίς αυτό το χαρακτηριστικό, η ποιότητά του δεν θα είχε αντίκρισμα. Ο Μαραντόνα, χωρίς τη σχεδόν μανιακή ανάληψη πρωτοβουλιών στα δύσκολα, θα ήταν ένας μεγάλος επιδειξίας. Ο Πελέ, αν κρυβόταν πίσω από επιδείξεις τεχνικής χωρίς να ζητάει την μπάλα στους τελικούς των Μουντιάλ, θα ήταν ακατανόητος αρτίστας. Η σύγκριση με τέτοια ιερά τέρατα δεν γίνεται για να μειωθεί η αξία του Ροναλντίνιο, αλλά για να φανεί ότι δεν είναι «δεκάρι». «Δεκάρι» είναι ο Ντέκο. «Δεκάρι» είναι ο Ριβάλντο. «Δεκάρι» είναι ο Κακά. Ο Ροναλντίνιο με όλους αυτούς συνυπήρξε στο γήπεδο άνετα. Γιατί δεν είναι «δεκάρι».

Καρατερίστας

Τι είναι ο Βραζιλιάνος της Μπαρτσελόνα; Εδώ σε θέλω! Όλα αυτά τα χρόνια που τον παρακολουθώ, δυσκολεύομαι να καταλάβω, όχι τόσο τη μεγαλομανία του ή τη φιλοδοξία του να ψυχαγωγήσει το κοινό, αλλά την καθοριστικότητά του. Στο περσινό καλύτερο παιχνίδι του, αυτό στο «Στάντφορντ Μπριτζ» εναντίον της Τσέλσι, ο ίδιος πέτυχε το ωραιότερο γκολ του αγώνα, αλλά η Μπαρτσελόνα αποκλείστηκε: το αριστούργημά του δεν έσωσε την ομάδα του και τα συγχαρητήρια που ο ίδιος μάζεψε δεν απάλυναν τον πόνο των φίλων των Καταλανών. Λογικό. Μια αποτυχημένη παράσταση δεν σώζεται από μια καλή ερμηνεία. Πόσο μάλλον όταν αυτός που την κάνει δεν είναι ο πρωταγωνιστής, αλλά ο καρατερίστας με τον αβανταδόρικο ρόλο.

Χτύπημα

Με τον καιρό κατέληξα ότι κάθε εμφάνιση του Ροναλντίνιο αποτελεί τρομοκρατικό χτύπημα σε βάρος του ποδοσφαίρου -τουλάχιστον σε βάρος του ποδοσφαίρου που ξέρουμε. Ο ποδοσφαιρόφιλος ξεχνάει, βλέποντάς τον, ότι στη βάση της επιτυχίας είναι η ομαδική δουλειά και βλέπει το ματς ως ατομική παράσταση -one man show. Ο συμπαίκτης του υποφέρει, διότι έχει μπλέξει με κάποιον που καταστρατηγεί το λογικό για να φτάσει διά του παραλόγου σε κάτι που προκαλεί θαυμασμό. Ο προπονητής του δεν ξέρει τι να περιμένει: η αστάθεια του συγκεκριμένου παίκτη δεν είναι θέμα μέρας ή ώρας, αλλά θέμα παλκοσένικου. Το «παίζω όποτε γουστάρω» γίνεται αποδεκτό από τους φανς (που μαγεμένοι τού συγχωρούν τα πάντα), αλλά δεν μπορεί να γίνει κανόνας. Το χειρότερο είναι η προσμονή του μαγικού: οτιδήποτε δεν συνοδεύεται από επιφωνήματα θαυμασμού, δεν έχει αξία -μόνο που το ποδόσφαιρο δεν είναι σόου ενός ταχυδακτυλουργού, αλλά κάτι πιο σύνθετο.

Τσίρκο

Αν η νοοτροπία του Ροναλντίνιο γινόταν κανόνας, το ποδόσφαιρο θα μετατρεπόταν σε ένα τεράστιο τσίρκο. Κάπου διάβασα ότι το τσίρκο ως θέαμα περνάει τρομερή κρίση -δεν μου κάνει εντύπωση, αφού τους επαναλαμβανόμενους εντυπωσιασμούς δεν τους αντέχει πλέον κανένας. Το ποδόσφαιρο-τσίρκο του Ροναλντίνιο θα ήταν αρκετό για να καταστρέψει το ποδόσφαιρο που ξέρουμε. Ή για την ακρίβεια θα ήταν αρκετό για να το φθίνει -πράγμα που είναι και χειρότερο. Ένα κοινό που περιμένει Ροναλντίνιους, δεν είναι ένα κοινό ποδοσφαιρόφιλων, αλλά κάτι άλλο. Πριν μεταλλαχθούμε, ας τον αντιμετωπίσουμε με δυσπιστία. Με τη δυσπιστία που γεννά κάθε είδους γεγονός, το οποίο φαίνεται εξωπραγματικό στα μάτια μας.

Παράδοξα

Όποιος γουστάρει τον Ροναλντίνιο, πιστεύει ότι υπάρχουν UFO που παρακολουθούν τη Γη. Ότι έχει φύλακα άγγελο που τον προσέχει. Ότι οι κατάρες του είναι τρομερές. Ότι ζει ο Πρίσλεϊ κι έχει φαστφουντάδικο μαζί με τον Λένον. Ότι η θεία του, όταν πέθανε, στοίχειωσε το εξοχικό. Ότι την 11η Σεπτεμβρίου την οργάνωσε ο Κουφοντίνας και γι' αυτό μετά οι Αμερικανοί τον πιάσανε. Όποιος γουστάρει τον Ροναλντίνιο, φλερτάρει με την παράνοια και απλώς το κρύβει επιμελώς για να μην τρομάξει τους τριγύρω του.

Κανένας

Χαμογελάτε ε; Δεν μου κάνει εντύπωση. Το ξέρω ότι κατά βάθος δεν είναι καλά κανένας σας…

Παίρνουν γραμμή!

Τις προβλέψεις μου για τις διαιτησίες κάθε Παρασκευή τις γράφω καμιά φορά για να ενημερώσω τους διαιτητές για το τι ακούγεται, μπας και έστω και την τελευταία στιγμή κάποιοι προλάβουν το κακό και σώσουν τα προσχήματα. Αλλά οι πιο πολλοί -αρχίζω να πιστεύω- περιμένουν τη στήλη για να πάρουν γραμμή! Αλλιώς τέτοια επιτυχία δεν εξηγείται.

•Τσίκινης (Καλαμαριά-Ολυμπιακός 1-2): Πέρασε απαρατήρητος. Ελπίζω να αποκατέστησε και τις σχέσεις του με τον οργισμένο Σάββα...

•Κουκλάκης (Καλλιθέα-Ακράτητος 2-0): Όπως τα είχαμε πει. Έπαιξε λίγο έδρα προσπαθώντας να παίξει 50-50...

•Γερμανάκος (Ιωνικός-ΟΦΗ 1-1): Είχα προειδοποιήσει ότι θα παίξει λίγο ΟΦΗ και ελπίζω να είδατε το πέναλτι που δεν έδωσε στον Ιωνικό! Ο μπαμπάς οφείλει να του εξηγήσει ότι θα πρέπει να μάθει να σφυράει λιγότερο...

•Κάκος (Ηρακλής-Λεβαδειακός 2-0): Τελικά είναι καλός διαιτητής, φτάνει να μην μπλέκει σε ματς των μεγάλων.

•Καλόπουλος (Ατρόμητος-Αιγάλεω 0-0): Ο «συναγερμός στο στρατόπεδο του Σπανού» που σας έλεγα την Παρασκευή έπιασε τόπο. Στο «Τίγρης και Δράκος» που παίχτηκε στη Θηβών, ο μαθητής πήρε τα σπόρια από τον δάσκαλο. Ο Κάλο θα φάει 20 μέρες τιμωρία. Για ξεκούραση.

•Τεροβίτσας (ΠΑΟ-ΠΑΟΚ 1-0): Στάθηκε συνεπής στα όσα πρεσβεύει και έκανε περήφανο τον Νικάκη, παίζοντας 50-50. Οι επόπτες θορυβημένοι από τις δηλώσεις του Μήτσου έπαιξαν ΠΑΟΚ!

•Βασιλείου (Πανιώνιος-ΑΕΚ 0-2): Η παρέα του Αχιλλέα ελπίζω να του εξήγησε χθες βράδυ ότι άλλοι είχαν προτεραιότητες. Τα 'χα πει...

•Στυλιαράς (Ξάνθη-Λάρισα 1-0): Εδώ πραγματικά γελάμε! Είχα επισημάνει την Παρασκευή ότι για να γλιτώσει η Λάρισα στην Ξάνθη, ο Κώστας Πηλαδάκης, κουμπάρος του Αντώνη Ρέμου, πρέπει να του ζητήσει να βγάλει επειγόντως ένα άλλο από τα αναμενόμενα σουξέ του νέου του δίσκου, που λέγεται «Εκατό ζωές ακόμα». Τελικά, για να το πω με ένα άλλο σουξέ του κουμπάρου, «Ήτανε λάθος μου». Και με «Εκατό ζωές ακόμα» η Λάρισα πάλι δεν θα γλίτωνε! Το κακό δεν είναι τα λάθη της τριάδας: είναι ότι αυτά τα περίμενε όλος ο κόσμος. Το χειρότερο είναι ότι από τα οκτώ ματς που έχει δώσει η Λάρισα, στα πέντε έγιναν σοβαρά λάθη σε βάρος της. Χρειάζεται πάντως ψυχραιμία στη Λάρισα, γιατί αν αρχίσει η μοιρολατρία, θα γίνει της Κέρκυρας. Και θα είναι πραγματικά κρίμα.