Ο πανηγυρικός εναρκτήριος αγώνας μπάσκετ για την Ευρωλίγκα 2005-06, που έγινε προχθές στην Κωνσταντινούπολη, ανάμεσα στην Ούλκερ και τον Παναθηναϊκό, για τον μεν πρωταθλητή Ελλάδος ήταν από πλευράς αγωνιστικής απόδοσης και αποτελέσματος ό,τι το ευτυχέστερο, για τη δε διοργανώτρια αρχή, την ULEB, ήταν απλώς για τα πανηγύρια...
Τέτοια προχειρότητα, τέτοιο αλαλούμ και τέτοια κενότητα ήταν αδύνατο να φαντασθεί κανείς ότι θα μπορούσε να συναντήσει σε μια εκδήλωση που είχε προαναγγελθεί εδώ και καιρό και υποτίθεται ότι είχε προετοιμασθεί μετά μεγίστης προσοχής και συνέπειας τόσο από τη διοργανώτρια αρχή όσο και από την τουρκική ομάδα, που έπαιζε το ρόλο της οικοδέσποινας.
Αρκεί να περιγράψω πώς μπήκα στο γήπεδο, πώς έφθασα στη θέση των σχολιαστών και πώς, κατόπιν, κινήθηκα μέχρι τα αποδυτήρια του Παναθηναϊκού, για να γίνει αντιληπτό το χάος που επικρατούσε.
Η είσοδός μου, λοιπόν, στο «Αμπντί Ιπεκτσί», έγινε από τη θύρα των αθλητών, περίπου μιάμιση ώρα πριν από την έναρξη του αγώνα, χωρίς να επιδείξω διαπίστευση ή κάποιο άλλο ντοκουμέντο. Βεβαίως εκείνη τη στιγμή έμπαιναν στο γήπεδο από την ίδια θύρα και τα μέλη της αποστολής του Παναθηναϊκού, οπότε οι φύλακες είναι δυνατό να μπερδεύτηκαν. Όμως, ακόμα κι αν αυτή ήταν η αιτία της ανεμπόδιστης εισόδου μου από την καλύτερα ελεγχόμενη θύρα του γηπέδου, απλώς εξηγεί, χωρίς να δικαιολογεί, αυτό που έγινε.
Όπως, χωρίς κανέναν έλεγχο, μπήκα στο γήπεδο, έτσι πέρασα έπειτα από λίγο και την πύλη που οδηγούσε στον αγωνιστικό χώρο. Κανείς δεν με ρώτησε ποιος είμαι, πού πάω και τι ζητάω. Κανείς δεν θέλησε να δει τη διαπίστευση που (παρεμπιπτόντως...) δεν διέθετα, κανείς δεν με ενόχλησε, ούτε καν με ένα περίεργο βλέμμα...
Βρήκα μόνος μου, μέσα στο χάος, τις θέσεις των σχολιαστών, για να εισπράξω, από εκεί και πέρα, την ευγένεια και τις πρόθυμες εξυπηρετήσεις των ανθρώπων της τηλεόρασης, που και αυτοί, πάντως, αρκέστηκαν στη δήλωσή μου, ότι είμαι ο τάδε και ήλθα για τον τάδε σκοπό...
Μετά το ματς και ενώ το γήπεδο δεν είχε αδειάσει, καβάλησα τις διαφημιστικές πινακίδες και βρέθηκα στον αγωνιστικό χώρο. Κάποιος από τις ομάδες περιφρούρησης επιχείρησε να με σταματήσει, αλλά μόλις του είπα ότι είμαι δημοσιογράφος και θέλω να πάω στα αποδυτήρια, μόνο συγγνώμη δεν μου ζήτησε για την άστοχη παρέμβασή του!
Στην είσοδο του ευρύτερου χώρου των αποδυτηρίων, δεν ήμουν βέβαιος ότι ο τύπος που στεκόταν μπροστά μου είχε πρόθεση να με ελέγξει ή όχι. Για κάθε ενδεχόμενο, του είπα ότι είμαι Έλληνας δημοσιογράφος και συνέχισα την πορεία μου μέχρι το αποδυτήριο που είχε παραχωρηθεί στον Παναθηναϊκό. Ο Ομπράντοβιτς μιλούσε πανευτυχής στο τηλέφωνο και ο Μ. Παπαδόπουλος εισέπραττε και έδινε συγχαρητήρια.
Έπειτα από λίγο, όταν έκαναν την εμφάνισή τους και οι άλλοι Έλληνες δημοσιογράφοι, λύθηκε το μυστήριο με τις διαπιστεύσεις, καθώς κανείς δεν είχε την πολυτέλεια ενός τέτοιου ντοκουμέντου. Την εξήγηση μου την έδωσε ο Γιάννης Μελίσσης, υπεύθυνος του Γραφείου Τύπου του Παναθηναϊκού: «Ξέρεις -μου είπε–, ο υπεύθυνος Τύπου της Ούλκερ παραιτήθηκε πριν από 10 μέρες και δεν έχει αντικατασταθεί ακόμα. Γι' αυτό και δεν έβγαλαν διαπιστεύσεις για τους δημοσιογράφους»!
Την ώρα που ο καλός συνάδελφος με πληροφορούσε για όλα αυτά, ένα τηλεοπτικό συνεργείο μπουκάριζε εκεί που βρίσκονταν οι παίκτες. Ο Μ. Παπαδόπουλος μόλις την τελευταία στιγμή πρόλαβε να τους σταματήσει. Εκείνοι επικαλέσθηκαν την κενοτόμο απόφαση της Ευρωλίγκας για ελεύθερη είσοδο του Τύπου στα αποδυτήρια των ομάδων και ο αρχηγός του Παναθηναϊκού συμφώνησε, προσθέτοντας: «Ναι, βεβαίως, αλλά καλό θα ήταν να μη σας υποδεχθούν οι παίκτες ξεβράκωτοι. Γι' αυτό περιμένετε μισό λεπτό...».
Γενικότερα, πάντως, το Ούλκερ-Παναθηναϊκός ήταν ένα όπεν παιχνίδι. Χωρίς εισιτήρια για το κοινό, χωρίς διαπιστεύσεις για τους δημοσιογράφους, χωρίς στοιχειώδη μέτρα ασφαλείας, χωρίς φανατισμούς (η αλήθεια να λέγεται) και προκαταλήψεις. Αλλωστε, η πολυδιαφημισμένη παρουσία των συντελεστών του σίριαλ «Σύνορα της αγάπης», ντυμένων όλων στα χρώματα του Παναθηναϊκού, έδωσε και τον τόνο και το χρώμα. Και από την άποψη αυτή, δεν λέω, καλά τα πήγαμε...
Το απόλυτο ρεζιλίκι, όμως, έγινε την παραμονή. Ανάμεσα στην προπόνηση της Ούλκερ και σ' εκείνη του Παναθηναϊκού είχε προβλεφθεί μια κοινή συνέντευξη Τύπου των δύο προπονητών και ενός παίκτη από κάθε ομάδα. Ωραίο ακουγόταν, αλλά όταν ήλθε η στιγμή της υλοποίησης, κάποιοι έτρεξαν να κρυφτούν από την ντροπή τους. Πάνω στο παρκέ του «Αμπντί Ιπεκτσί» είχε στηθεί ένα ταμπλό με τους χορηγούς και μπροστά σ' αυτό το πράγμα κλήθηκαν να σταθούν (όρθιοι, παρακαλώ!) οι προπονητές και οι παίκτες, για να απαντήσουν στις ερωτήσεις περίπου δέκα δημοσιογράφων, ενώ 3-4 κάμερες απαθανάτιζαν το γεγονός!
Το όλο σκηνικό θύμιζε τριτοκοσμική διοργάνωση κάτω από πρωτόγονες συνθήκες, καθώς, εκτός όλων των άλλων, το κρύο που επικρατούσε εκείνες τις στιγμές μέσα στο αχανές και μη θερμαινόμενο κλειστό στάδιο ήταν ανυπόφορο. Οι δημοσιογράφοι έκαναν μερικές τυπικές ερωτήσεις, παίκτες και προπονητές έδωσαν κάποιες συμβατικές απαντήσεις και η θλιβερή τελετή πήρε τέλος. Η απορία όμως έμεινε: δεν υπήρχε μια αξιοπρεπής αίθουσα; Χάθηκαν κάποια στοιχειώδη καθίσματα; Πόσο θα κόστιζαν λίγα φιστίκια και μερικά αναψυκτικά; Ή έστω, αν δεν σκέφθηκε κανείς κάτι τέτοιο, γιατί δεν πρόσφεραν τουλάχιστον μερικά γλυκά, από αυτά που παράγει η Ούλκερ και τα οποία εν αφθονία προσφέρθηκαν την άλλη μέρα στο κοινό;
Το συμπέρασμα είναι ότι οι διοργανωτές απλώς προσπάθησαν σε κάποιους τομείς να αντιγράψουν το ΝΒΑ και από εκεί και πέρα όλα τα έκαναν στο πόδι. Να φαντασθεί κανείς ότι σε μέρες αρκετά ύποπτες (Γκρίζοι Λύκοι κ.λπ.) το πούλμαν με την αποστολή του Παναθηναϊκού πήγαινε κι ερχόταν ασυνόδευτο από το αεροδρόμιο στο ξενοδοχείο και από εκεί στο γήπεδο για τις προπονήσεις και τον αγώνα! Βεβαίως δεν υπήρξε κανένα απολύτως πρόβλημα, αλλά πώς ήταν δυνατόν να εγγυηθεί κανείς εκ των προτέρων κάτι τέτοιο;
Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Υποτίθεται ότι οι μεγάλες ομάδες του μπάσκετ γύρισαν πριν από μερικά χρόνια την πλάτη στην «αναχρονιστική FIBA», για να διαχειριστούν μόνες τις τύχες τους και να ανοίξουν νέους δρόμους προς το μέλλον. Και δυστυχώς, το συμπέρασμα που βγαίνει απ' όσα συνέβησαν στην Κωνσταντινούπολη, αλλά και απ' όσα έγιναν στο τελευταίο φάιναλ φορ της Μόσχας, είναι ότι άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς. Οσο για τις συγκρίσεις με το εκτός συναγωνισμού «Τσάμπιονς Λιγκ», ας τις αφήσουμε καλύτερα, γιατί προκαλούν μελαγχολία.
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
