Mε υγρή νοσταλγία στα μάτια (Sportday / Στέφανος Χάρης)

Δεν μπορώ να μην αρχίσω το σημερινό μου ημερολόγιο συναισθημάτων και εκπλήξεων από μια παρατήρηση που έκανε φίλος, την οποία προσυπογράφω.

«Βλέποντας το ματς της Μπαρτσελόνα με τον ΠΑΟ», λέει, «μιας και σε αγωνιστικό επίπεδο δεν μας παίρνει να κάνουμε αναλύσεις, θα ήθελα να σταθώ στη συνεισφορά του κόουτς Αλμπέρτο στα ενδυματολογικά ήθη. Πες μου, δεν είναι μπροστά στυλιστικά η γραβάτα ως οιονεί μαντηλάκι πέτου; Πες μου ποιος άλλος, ποιος στην Ελλάδα έχει το κουράγιο να κάνει μια τέτοια, τόσο προχώ εμφάνιση; Επίσης, πληροφορούμαι από Ιταλό φίλο μου ότι τη χρησιμοποιεί (τη γραβάτα...) και σαν πετσέτα στα καλοκαιρινά ματς, αλλά και σαν περικεφαλαία στις νίκες. Ναι, Στέφανε Χάρη, σαν τον Αλμπέρτο δεν υπάρχει άλλος...».

Δεν διαφωνώ. Το θέμα είναι αν μπορείς να διδάξεις στυλ στη χώρα που ακόμα φοριέται σακάκι με τζιν. Οι Έλληνες μπροστά στο υπερθέαμα αντιδρούν αλλιώς. Στην πολυκατοικία της θείας της Λουκρητίας π.χ. αργά χθες το απόγευμα ακούστηκε μια τσιριχτή γυναικεία φωνή να φωνάζει: «Αντρέα, φάε όλο το φαγάκι, γιατί θα σε βάλω να δεις Τσάμπιονς Λιγκ».

Από την άλλη, το διήμερο είχε μια γενικότερα θεραπευτική επιρροή στη βασανισμένη χώρα. Ποτέ άλλοτε δεν έχω δει τόσους Έλληνες να κυκλοφορούν με αυτό το υπέροχο μειδίαμα ειρωνείας και ικανοποίησης, που χαρακτήρισε (στα καλύτερά τους, γιατί μετά πάγωσε) προσωπικότητες όπως ο Γιάννος Παπαντωνίου, ο Ακης Τσοχατζόπουλος, ο Σπήλιος Σπηλιωτόπουλος, ο Πάνος Προφίλ Παναγιωτόπουλος. Όλοι αυτοί κυκλοφορούν μονίμως με το χαμόγελο των Ολυμπιακοπαναθηναϊκών του διημέρου. Είναι κάτι σαν προφήτες της Colgate…

Η διαφορά είναι ότι ενώ οι πολιτικοί γελούσαν κατά βάση με εμάς, οι Ολυμπιακοπαναθηναϊκοί γελάνε ο ένας με τα χάλια του άλλου, αρνούμενοι να αναρωτηθούν σοβαρά ποιος είναι ο χειρότερος. Ίσως αυτή η άρνηση να οφείλεται στο ότι μια πιθανή απάντηση μπορεί να προκαλέσει από κατάρρευση έως νευρικό κλονισμό…

Επειδή, πάντως, η Ελλάδα είναι μια απίστευτη χώρα, δεν αποκλείω ο Σάντος, που στα δύο χρόνια στην ΑΕΚ δεν έχει κάνει σεφτέ νίκης στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ, να ανακηρυχθεί προπονητής της χρονιάς!

(Μιλώντας για προπονητές, μένω έκπληκτος από την παρατήρηση που έκανε στο πρωτοσέλιδό του το «Derby». «Χρειάζονται σκληρή δουλειά και χαμηλά το κεφάλι» γράφει. Είναι απίστευτο κι όμως αληθινό –that's incredible, που λένε και οι Αμερικάνοι!–, αλλά ο Κώστας Γκόντζος νοστάλγησε τον Αγγελο Αναστασιάδη…)

Είναι αλήθεια ότι ήττες (και μάλιστα τέτοιου είδους) δημιουργούν ουκ ολίγα προβλήματα. Στον ΠΑΟ το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί είναι αυτό που βλέπετε στο σκίτσο στο κέντρο: να αρχίσουν ξαφνικά να βλέπουν οι διοικούντες, φέρνοντας στο μυαλό τους το ματς, τον Αγγελο Μπασινά με τη φανέλα της Μπαρτσελόνα! Δεν είναι απίθανο. Από τη στιγμή που το «Derby» εκτίμησε τα κηρύγματα ταπεινότητας του Αναστασιάδη, κάθε είδους παράκρουση είναι απολύτως λογική…

Στον Ολυμπιακό το αντίστοιχο σοβαρό ταράκουλο το έπαθε ο λατρεμένος ήρωας της στήλης Κώστας Μπαρμπής, πρόεδρος των απανταχού ΠΕΦΟ.

(Συνεχίζοντας τη σημειολογική έρευνα του όρου «υπό», για τον οποίο σας έγραφα χθες, πρέπει να ομολογήσω ότι ασχολούμαι και με το τι ακριβώς είναι αυτό το ΠΕΦΟ, το οποίο ο Μπαρμπής αναφέρει σε κάθε ευκαιρία. Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι το ΠΕΦΟ παραπέμπει ευθέως στο «ΠΕΦΟτισμένοι», δηλαδή στη μυστική οργάνωση που έκανε γνωστή ο Νταν Μπράουν με το μυθιστόρημά του «Illuminatti». Ο Μπαρμπής πιθανότατα δεν είναι απλό μέλος, αλλά ένας εκ των ιδρυτών…)

Παρασύρθηκα όμως και το ξέρω ότι η αγάπη μου για τη λογοτεχνία θα με καταστρέψει. Τι να σου πει ο Νταν Μπράουν όταν έχεις έναν Μπαρμπή; Διαβάστε, σας παρακαλώ, την τελευταία επιστολή του προς την ανθρωπότητα και αν συνεχίσετε τη δουλειά σας χωρίς να χρειαστείτε αλλαγή νεφρού, είστε ήρωες.

«Η άμεση γειτνίασή μου στο τραπέζι του γεύματος που παρατέθηκε από την ΠΑΕ του Θρύλου προς τιμήν του προέδρου του Ολυμπιακού της Λιόν (Sic) με την ελληνικής και από τις δύο γονικές πλευρές καταγωγής δήμαρχο του 5ου διαμερίσματος της Λιόν με απομάκρυνε από την ιδιότητα του ενεργού (για πολλοστή φορά) διοικητικού στελέχους του τρισμέγιστου, μοναδικού και απαράμιλλου σε επιτεύγματα Ολυμπιακού και ξανανάστησε μέσα μου τον παλιό δημοσιογράφο».

(Κοίτα να δεις τι παθαίνει κανείς άμα έχει φάει καλά…)

«Ηταν τόσο συναρπαστικό το θέαμα μιας εντυπωσιακής, μελαχρινής ώριμης κυρίας, που με σχετικώς ικανοποιητικά ελληνικά επιζητούσε συνεχώς την ευκαιρία να διατρανώσει τη λατρεία, την πίστη, την αφοσίωση, τον θαυμασμό για τη χώρα του αρχαίου ελληνικού πνεύματος (…), την εστία όπου πρωτοείδαν το φως ο πατέρας και η μητέρα της. Η δική της πατρίδα! Ομιλητικότατη. Χαμογελαστή, ευγενέστατη, η δήμαρχος (χημικός μηχανικός κατ' επάγγελμα) ανατρέχει μετά από σχετική ερώτησή μου με υγρή νοσταλγία στα περασμένα: οι γονείς της βρέθηκαν με τις οικογένειές τους μικρά παιδιά, μετανάστες, από τα σοκάκια της Λέρου αρχικά στην ελληνογενή Μασσαλία και σε δεύτερη φάση στη Λιόν».

(Ναι, αγαπητέ αναγνώστη: αυτό που διαβάζεις είναι ένα είδος απόδειξης ότι ο ήρωάς μας κάνει καμάκι! Ίσως και να καψουρεύτηκε…)

«Η Αλεξαντρινή Τουμάσο, σήμερα Πεσόν…».

(Δεν έπεσόν κανένας, όνομα γαλλικό είναι. Πρόκειται για την κυρία που βλέπετε δίπλα και τυγχάνει να είναι προσωπική μου φίλη.)

«...παντρεύτηκε Γάλλο επιστήμονα…»

(Φτου σου, μοίρα κακιά κι άπονη, που μας παίρνεις τα καλύτερα παιδιά και τα καλύτερα κορίτσια…)

«...ανέπτυξε ευρύτατη κοινωνική δραστηριότητα, παρέμεινε Ελληνίδα και δίδαξε τη γλώσσα στα δύο τέκνα της: τον οδοντογιατρό γιο της (που της χάρισε τον τετράχρονο εγγονό της) και τη δικηγόρο άγαμη…

(Όσοι πιστοί, προσέλθετε…)
– n –
«…κόρη της, που προτιμούν ως ποτό το ούζο της κάβας και τη φέτα του ψυγείου της».

(Μην απορείτε, στον κόσμο του Μπαρμπή όλα πίνονται…)

Θα αναρωτιέστε γιατί ο μεγάλος φωτεινός διανοητής των ΠΕΦΟ αναφέρεται σε όλα αυτά. Κι εγώ. Η απάντηση βρίσκεται στο τέλος του συνταρακτικού αυτού κειμένου, που αποτελεί το μόνο ευχάριστο γεγονός του περάσματος της Λιόν από την Αθήνα. Γράφει ο γοητευμένος Μπαρμπής:

«Η μεγάλη της πίκρα και απογοήτευση είναι ότι οι εκκλήσεις της στις ελληνικές κυβερνητικές και δημοτικές αρχές για αποστολή μουσικών και χορευτικών συγκροτημάτων παραμένουν αναπάντητες. "Είμαι ευτυχισμένη για την παρουσία μου εδώ… Είναι… Είναι σαν να έχω ξαναγεννηθεί σήμερα», μου εκμυστηρεύτηκε συγκινημένη, καθώς μου έσφιγγε το χέρι. "Πολύ ήθελα γυρίσω στο ομορφότερο χώρα κόσμου, αλλά δεν γίνεται…"».

Κλείνοντας την αναφορά μου, θα ήθελα αφενός να επισημάνω ότι ο μεγάλος συγγραφέας κράτησε αυτούσια την προφορά της γυναίκας που τον γοήτευσε, αφετέρου να προσθέσω ότι αποτελεί όνειδος το γεγονός ότι ακόμα δεν έχει παραιτηθεί κάποια κυβερνητική Αρχή…