Στην τρέλα του χρηματιστηρίου ένας ειδικός φίλος με έψηνε να αγοράσω μετοχές. «Θα ανέβουν 30% τον επόμενο μήνα», ήταν το επιχείρημα. «Δηλαδή θα βγάλω 30% στα λεφτά που θα βάλω;». «Ναι». «Και ποιος θα χάσει το 30% για να το πάρω εγώ;». Άκρα του τάφου σιωπή... Γιατί ο νόμος περί παιγνίων ορίζει ότι για να κερδίσεις κάτι κάποιος άλλος το χάνει. Τέλος του φιλοσοφικού πονήματος, το οποίο γράφτηκε με έναν και μόνο σκοπό. Για να κερδίσει ένα ματς ο προπονητής, ένας συνάδελφός του πρέπει να το χάσει. Στο μπέιζμπολ λένε ότι ο προπονητής θα χάσει ή θα κερδίσει τρία ματς τον χρόνο. Κάτι ανάλογο ισχύει και στο ποδόσφαιρο. Μόνο που το μπέιζμπολ έχει 150 ματς τη σεζόν και στο ποδόσφαιρο ο προπονητής άντε να έχει το δικαίωμα να χάσει δύο ματς. Προχθές στο «Καμπ Νου» ο Αλμπέρτο Μαλεζάνι έχασε το ένα από τα δύο.
Είναι βέβαιο ότι και με τον καλύτερο προπονητή του κόσμου, λόγω παικτών ο Παναθηναϊκός θα ήταν το απώτατο αουτσάιντερ στο «Καμπ Νου». Είναι όμως κάτι άλλο να στήνεις καλά το όποιο υλικό έχεις στη διάθεσή σου, να το στήνεις λογικά ή να αποφασίζεις να κάνεις τον παγκόσμιο νεωτερισμό να στήνεις την άμυνα κοντά στο κέντρο, με τους χαφ λίγο πιο μπροστά, να κοιτάζουν τους αντιπάλους και να περιμένουν το μοιραίο από όποιο χαφ της Μπαρτσελόνα έβρισκε την τρύπα να περάσει την μπάλα στις πλάτες των αμυντικών. Και το ενδιαφέρον σημείο είναι ότι ο τακτικός τραγέλαφος του «Καμπ Νου» μπορούσε να προκύψει μόνο έπειτα από προπονητική εντολή.
Η δικαιολογία ότι το πρώτο, γρήγορο γκολ της Μπαρτσελόνα απορύθμισε τον Παναθηναϊκό δεν ισχύει. Οταν μια ομάδα τρώει γρήγορο γκολ, συμβαίνουν δύο τινά:
• Αντιδρά σπασμωδικά για να ισοφαρίσει, οπότε οι παίκτες βγαίνουν χύμα μπροστά, αφήνοντας τρύπες στις αντεπιθέσεις, γεγονός που δεν συνέβη, μιας και η Μπαρτσελόνα συνέχισε να επιτίθεται.
• Πανικοβάλλεται και κλείνεται στην περιοχή της, με αποτέλεσμα στις αποκρούσεις η μπάλα να ξαναγυρνάει αμέσως και το ματς να γίνεται κόλαση.
Αντίθετα με τα συνήθη, οι παίκτες του Παναθηναϊκού ούτε βγήκαν χύμα μπροστά ούτε πανικοβλήθηκαν. Σαν καλοί στρατιώτες, ακολουθούσαν το καταστροφικό σχέδιο των τεσσάρων αμυντικών στη γραμμή, εφαρμόζοντας το τεχνικό οφσάιντ. Σε αυτό το σημείο φάνηκε όχι μόνο η αδυναμία του προπονητικού σχεδίου, αλλά και της διοικητικής φιλοσοφίας του Παναθηναϊκού. Η ομάδα καταστρεφόταν επειδή δεν υπήρχε ένας «λοχαγός» του αγωνιστικού χώρου, που να έχει το ειδικό βάρος να παρασύρει και τους υπολοίπους να παρακούσουν τις εντολές του Μαλεζάνι.
Λέγεται ότι οι ομάδες χάνουν όταν δεν ακούν τις εντολές του προπονητή. Στο «Καμπ Νου» ο Παναθηναϊκός ήταν χαμένος ανεξάρτητα από την απόδοση της Μπαρτσελόνα, επειδή οι παίκτες του τις άκουσαν χωρίς να υπάρχει παίκτης που σιωπηρά θα τις «έγραφε». Την εποχή του Γουέμπλεϊ υπήρχε ο Μίμης Δομάζος. Αργότερα ο Ζάετς, ο Σαραβάκος, ο Ρότσα και ο Βαζέχα. Από τους πρόσφατους ο Λυμπερόπουλος, ο Καραγκούνης και ο Μπασινάς. Ηταν οι παίκτες που, λόγω ικανότητας, προσωπικότητας και ιστορίας στην ομάδα, ακόμα κι αν ο προπονητής έδινε μια εντολή, μπορούσαν να την αγνοήσουν και να πάρουν την ευθύνη του λάθους. Οι παίκτες που ήξεραν ότι οι προπονητές έρχονται και παρέρχονται, αλλά η ιστορία τους είναι συνδεδεμένη με την ιστορία της ομάδας. Στον σημερινό Παναθηναϊκό υπάρχουν οι Κονσεϊσάο και Μπίσκαν, που η ιστορία τους γράφτηκε αλλού. Οι Παπαδόπουλοι και Γκέκες, που γράφουν την ιστορία τους, αλλά είναι άγνωστο πού θα ολοκληρωθεί. Και οι Τζιόληδες και Δάρλες, που ακόμα δεν έχουν ιστορία. Η ρήση του Γιάννη Βαρδινογιάννη για τις περιπτώσεις του Γκούμα και του Μπασινά –«χρειαζόμαστε σημαιοφόρους και όχι σημαίες»– έχει λογική. Το σημαντικό όμως δεν είναι εάν κάποιος καβαλάει τον ιστό και νομίζει ότι είναι η σημαία, ούτε εάν κάποιος ταπεινά δέχεται να κρατάει τον ιστό, αλλά η ιστορία της σημαίας. Τα πέντε γκολ στο «Καμπ Νου», στην ιστορία του Παναθηναϊκού θα είναι μαύρη σελίδα. Στη βιογραφία του Μαλεζάνι, υποσημείωση στο πέρασμά του από την Ελλάδα.
«Follow me and die»
Από την επέλαση της Ελαφράς Ταξιαρχίας μέχρι την καταστροφή της στρατιάς του Πάουλους στο Στάλινγκραντ υπάρχουν πολλές ιστορίες στρατιωτικών μονάδων που αποδεκατίστηκαν επειδή οι διοικητές τους ακολούθησαν τυφλά τις διαταγές. Το καλύτερο βιβλίο καταστροφής στρατιωτικής μονάδας λόγω υπακοής στις διαταγές ανωτέρων, που εκτός μάχης δεν μπορούσαν να εκτιμήσουν την κατάσταση, είναι το «Follow me and die», του Cecil B. Currey. Περιγράφει την εξόντωση της 28ης Μεραρχίας του αμερικανικού στρατού το 1944 στο δάσος του Hurtengewald και όσοι διαβάζουν αγγλικά και τους αρέσουν οι hard core ιστορίες καταστροφής, θα το γουστάρουν.
Ποιος Οκκάς;
«Μουρμούρες για τη δήλωση του Σόλιντ περί γερασμένης ομάδας στα αποδυτήρια του Ολυμπιακού, Sherlock». «Elementary, my dear Watson», απάντησε ο συμπαθής ντετέκτιβ. «Ο Νικοπολίδης είναι γεράκλα, αλλά και τερματοφύλακας. Ο Θανάσης Κωστούλας είναι κάτω από τα τριάντα και πρώτη φορά βασικός. Ο Τουρέ και ο Μπαμπαγκίντα αποκλείονται λόγω ηλικίας. Το ίδιο και ο Κωνσταντίνου και ο Καφές. Elementary, my dear Watson...», πήγε να κλείσει το θέμα ο ντετέκτιβ. «Και ο Οκκάς;», συνέχισε ο άπληστος για ενημέρωση γιατρός. «Οκκάς; Θύμισέ μου», απάντησε ο Σέρλοκ. «Γιατί στο ματς με τη Λιόν ο Μπότος έναν παίκτη είχε στο μυαλό του και ονομαζόταν Στάθης Αλωνεύτης».
Με σύστημα calculator
Σε τεχνικό επίπεδο, η πανωλεθρία του Παναθηναϊκού στο «Καμπ Νου» είναι εύκολο να αναλυθεί. Με την άμυνα να στήνεται τέσσερις στη σειρά για το τεχνικό οφσάιντ και 15 μέτρα πίσω από το κέντρο, με τους μέσους να μαρκάρουν με τα μάτια και με αντίπαλους τους παίκτες της Μπαρτσελόνα, η τακτική ονομάζεται calculator. Το βγάζεις από την τσέπη, του βάζεις αλκαλικές μπαταρίες και μετράς τα γκολ των άλλων. Σε αγωνιστικό επίπεδο, η εμφάνιση αντιπροσωπεύει τη δυναμική του ισπανικού και του ελληνικού πρωταθλήματος. Η καταλανική εφημερίδα «Sport» χθες έγραψε ότι ο Παναθηναϊκός θα είχε πρόβλημα να μην υποβιβαστεί αν έπαιζε στην Πριμέρα Ντιβιζιόν. Να προσθέσω ότι αν έπαιζε και υποβιβαζόταν, είναι αμφίβολο ότι παίκτης του -εκτός του Γκαλίνοβιτς– θα έβρισκε ομάδα της Πριμέρα Ντιβιζιόν να τον αγοράσει. Σε επίπεδο προοπτικής, ο Παναθηναϊκός έχει ορισμένους νεαρούς παίκτες που του δίνουν την ελπίδα ότι θα βελτιωθεί. Οταν όμως ο Παναθηναϊκός έχει για ελπίδα τον 22χρονο Δάρλα, η Μπαρτσελόνα έχει τον 18χρονο Μέσι. Το γιατί λοιπόν ζητάμε από μια ομάδα με μικρότερο μπάτζετ, χειρότερο προπονητή και παίκτες να νικήσει την Μπαρτσελόνα στην Ισπανία έχει την εξήγησή του μόνο στην ελληνική νοοτροπία του θαύματος. Μόνο που το θαύμα συμβαίνει, δεν το απαιτείς. Εκτός κι αν η συνταγή της επιτυχίας στο ποδόσφαιρο είναι η ταπεινότητα, η πίστη και οι επισκέψεις στα μοναστήρια και, αν θυμάμαι, ο τελευταίος που εφάρμοσε το σύστημα «ταπεινοί και τα κεφάλια κάτω», τώρα δουλεύει ταπεινά και με το κεφάλι κάτω. Στην Κύπρο.
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
