«Τι φταίει» που οι παράγκες δεν είναι ουρανοξύστες... (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Υπάρχουν οι παράγκες, μια σταλιά. Υπάρχουν κι οι ουρανοξύστες, ίσαμ' εκεί πάνω.
Οι παράγκες έχουν ιστορία. Έχουν συναίσθημα. Έχουν ταύτιση με βιώματα. Έχουν λόγο, λόγους μάλλον, ύπαρξης. Έχουν αξιοπρέπεια. Δύο επί τρία. Κόχη και λατρεία. Τοίχος και φιλιά. Αλλά, μ' όλ' αυτά, δεν παύουν (οι παράγκες) να μην είναι ουρανοξύστες. Και δεν χρειάζονται αναλύσεις, πολύ περισσότερο δεν χρειάζονται κρίσεις, «τι φταίει» που δεν είναι (ουρανοξύστες).

Ο Ολυμπιακός περιέπεσε σε δίνη μετά το 1-4 απ' την Ολιμπίκ Λιόν, ενώ το πραγματικό πρόβλημά του στα δρώμενα του ομίλου είναι το 1-3 απ' τη Ρόζενμποργκ. Ο Παναθηναϊκός υποφέρει τα παρεπόμενα του 0-5 στο «Καμπ Νόου», ενώ η αληθινή μαύρη τρύπα του στην τρέχουσα διοργάνωση είναι το 0-3 στο «Φρίουλι».
Ποιο είναι το χειρότερο αποτέλεσμα των «κόκκινων»; Το 1-4 απ' τους Γάλλους, ή το 1-3 απ' τους Νορβηγούς; Των «πράσινων»; Το 5-0 απ' τη Μπαρτσελόνα ή το 3-0 απ' την Ουντινέζε; Μπαίνει, καλά καταλαβαίνουμε, ζήτημα συμβατότητας των αντίπαλων μεγεθών.

Η Μπριζ, στο γκρουπ με Γιουβέντους και Μπάγερν, δεν ανταγωνίζεται τη Γιουβέντους και την Μπάγερν. Ανταγωνίζεται τη Ράπιντ Βιέννης. Τη νίκησε «στο γκολ» δύο φορές, μέσα κι έξω, μια χαρά, θα συνεχίσει τον Φεβρουάριο στο Κύπελλο UEFA. Η αυτογνωσία δεν θυμάμαι να έβλαψε ποτέ κάποιον.

Πάμε, λοιπόν, πάλι (αναλαμβάνοντας συνάμα τον κίνδυνο, απ' την πολλή επανάληψη των ίδιων και των ίδιων, να γίνουμε βαρετοί έως γραφικοί): Στο σύγχρονο τοπίο του διεθνούς ανταγωνισμού, ο ρεαλιστικός στόχος των ελληνικών κλαμπ κορυφής νοείται να είναι μόνον το Κύπελλο UEFA. Να παίζουν στο Τσάμπιονς Λιγκ, να έχουν το οικονομικό όφελος, να το χρησιμοποιούν, ώστε να φτιάξουν αξιόπιστες (για την... τρίτη θέση) ομάδες, και έτσι να προχωρούν στο UEFA.

Ο Ολυμπιακός, εξαγγέλλοντας ως στόχο-όνειρο τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ 2006-07, κινδυνεύει άμεσα πια να σπάσει αρνητικό ρεκόρ όλων των εποχών στο Τσάμπιονς Λιγκ 2005-06. Αν δεν απατώμαι, το λιγότερο που μάζεψε ποτέ σε όμιλο, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες και με οποιονδήποτε προπονητή, ήταν τέσσερις πόντοι. Θα βρει τουλάχιστον και τώρα τέσσερις, ώστε (απλώς να το ισοφαρίσει) να μη το... καταρρίψει, στα τελευταία δύο ματς;

Με τόσα -παιδαριώδη και επαναλαμβανόμενα- λάθη, αποκλείεται. Εχει σκοράρει και στα τέσσερα παιγνίδια του, κι όμως δεν έσωσε ούτε μία ισοπαλία. Ενώ ο Παναθηναϊκός, που σκόραρε μόνον σε ένα απ' τα τέσσερα, έχει τέσσερις πόντους! Τα λάθη οφείλονται, πέραν πάσης αμφιβολίας, λιγότερο στην ποιότητα των παικτών. Οφείλονται, κατά κόρον, στον ευπαθέστατο ψυχισμό τους. Ενα (λάθος) έρχεται, και καταρρέουν.

Τι γίνεται, τώρα; Τίποτα δεν γίνεται. Τώρα, θέλοντας και μη, στον Ολυμπιακό θα ζήσουν με τις υπερβολές του καλοκαιριού και των πρώτων εβδομάδων του φθινοπώρου. Αν μη τι άλλο, είν' εκπαιδευμένοι στην ετήσια (από Οκτώβριο έως Νοέμβριο ή και Δεκέμβριο) ανακατωσούρα. Την ξέρουν. Ίδια είναι κάθε χρόνο, είτε έχουν μαζέψει δέκα βαθμούς είτε κανένα. Έμαθαν, ιδίως οι παλαιοί, να την αντέχουν.

Και μη βιαστεί κανείς να δείξει την ειδοποιό, σε σχέση με τις προηγούμενες περιόδους, διαφορά. Ότι, δηλαδή, στην κερκίδα παίζει, ξεκάθαρα, άλλη μουσική. Σημασία δεν έχει ότι η κερκίδα θέλει (όπως όλων των χρωμάτων οι κερκίδες, με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο) να συνδιοικεί. Ούτε είναι σημαντικό ότι, τούτη τη φορά, ο Κόκκαλης τους πήρε όχι με το καρότο, όπως άλλοτε, μα με το μαστίγιο.

Το κρίσιμο δεν είναι η ανακοίνωση-μάλωμα της ΠΑΕ για τα παλιόλογα που ξεστόμισαν εν χορώ τα παιδιά. Το κρίσιμο είναι: Μετά την ανακοίνωση-μάλωμα, τι; Θ' αναληφθούν, απ' την πλευρά του ιδιοκτήτη, δράσεις-τομές; Αυτό μετράει. Αν όχι, απλώς θα περιμένουμε το επόμενο καρότο. Αν ναι, δεν χανόμαστε, εδώ θα 'μαστε.